Στην εφηβεία γίνεται αυτή η εσωτερική αναζήτηση του εαυτού σου.
Τελικά ποιός είσαι;
Είσαι αυτός που βλέπεις;
Mα, δεν ταιριάζει με αυτό που νιώθεις.
“Και τί είναι αυτό το διαφορετικό συναίσθημα, που εμφανίστηκε;
Την ίδια στιγμή που έχω όρεξη για κάτι… δεν έχω και όρεξη.
Νιώθω χαρά, αλλά μετά από λίγο λύπη.
Έχω εκνευρισμό χωρίς να ξέρω γιατί.
Η ψυχή μου είναι γεμάτη φως, αλλά ανακαλύπτω και κάποιες σκοτεινές γωνίες.
Τελικά, ποιός είμαι;
Ποιός θα γίνω;”
Δεν ξέρω, εάν το γεγονός ότι νιώθω αιώνια έφηβη είναι αυτό που με βοηθάει να κατανοώ – δικαιολογώ – αφουγκράζομαι τις περισσότερες αλλαγές -μεταπτώσης της έφηβης κόρης μου.
Την ακούω, να εκφράζεται και παρατηρώ τη συμπεριφορά της έχοντας υπομονή και ψυχραιμία (νομίζω…).
Βλέπω και νιώθω την εσωτερική της αναζήτηση και παρακολουθώ τις σιωπηρές μάχες της φωτεινής με τη σκοτεινή πλευρά της.
Αυτή την ευαισθησία και υπερβολική τρυφερότητα της εφηβείας, που μία εξαιρετικά ευτυχισμένη στιγμή είναι πια τόσο εύθραυστη, που μπορεί να ρίξει τη διάθεση με βουτιά στο κατακόρυφο.
Το ευτυχές στη δική μας περίπτωση είναι ότι έχουμε επαφή, ουσιαστική (νομίζω…) και θέλω να πιστεύω και είμαστε εκεί να την βοηθάμε, ώστε να ανεβαίνει το επόμενο σκαλοπάτι εμπειρίας της ζωής.
Επίσης χαίρομαι πολύ και έχω μια κρυφή ικανοποίηση, γιατί πέρα από την επαφή της με εμάς, εκφράζεται δημιουργικά όταν βρίσκεται μόνη της.
Εκτός του ότι θα χορέψει, θα τραγουδήσει, θα ζωγραφίσει, την έχω ωθήσει από μικρή να εκφράζει αυτά που νιώθει με λέξεις.
Της έχω εξηγήσει πόσο βοήθησε εμένα στην ηλικία της και πόσο με βοηθάει ακόμη και τώρα μέσα από τούτο το blog και έτσι πολλές φορές κάθεται και γράφει πράγματα που μας δείχνει και πράγματα που κρατά δικά της.
Πριν από λίγες ημέρες μου έδειξε αυτή τη ζωγραφιά και μου είπε ότι ήθελε να την ντύσει με ένα πολύ σύντομο παραμύθι.
Όταν μου το έφερε χαμογελαστή, καμάρωσα για τον τρόπο που εκφράζεται.
Και αν και μεταξύ μας μου φάνηκε στην αρχή λίγο σκοτεινό, το κλείσιμό της ιστορίας είναι μέσα στην ελπίδα και την αισιοδοξία.
Είναι ο δικός της τρόπος να ξεφεύγει, όταν τα πράγματα που κάποιες φορές δεν μπορεί να εξηγήσει την πιέζουν και θέλει να νιώσει καλά.
Ξεφεύγει δημιουργικά στο δικό της βασίλειο της ζωής της.
To οποίο είναι γεμάτο εικόνες. #hello_εφηβεία
“Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα φτωχό κοριτσάκι.
Το κοριτσάκι το έλεγαν Ελπίδα.
Η Ελπίδα είχε χάσει τους γονείς της όταν ήταν 5 χρονών και τώρα ζει στο ορφανοτροφείο.
Το ορφανοτροφείο είναι σαν φυλακή στα δικά της μάτια.
Η μοναδική της ευκαιρία να ξεφύγει από αυτό που ζει (νιώθει) είναι το βράδυ, όταν πέφτει για ύπνο.
Χρησιμοποιώντας τη φαντασία της, πηγαίνει σε ένα ξεχωριστό βασίλειο, στο Βασίλειο της Νύχτας.
Εκεί βασίλισσα είναι η ίδια και νιώθει πολύ χαρούμενη,γιατί ηρεμεί και μπορεί να κάνει τα δικά της όνειρα.
Μόλις βρεθεί εκεί, κάθεται και τραγουδάει τους στίχους που της τραγουδούσε η μητέρα της όταν ήταν μικρή :
“This is my Kingdom. My Kingdom of the Night”
Αμέσως νιώθει δυνατή και ξέρει, πως σύντομα θα μεγαλώσει και θα βρεθεί έξω από το ορφανοτροφείο.
Θα βρεθεί έξω στον κόσμο, θα κάνει φίλους και θα είναι ευτυχισμένη.
Και θα είναι η Βασίλισσα της δικής της ζωής.”
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments