Η σχολική χρονιά που τελειώνει σε λίγο, είναι ίσως η πιο δύσκολη για τις οικογένεια των παιδιών, που δίνουν Πανελλήνιες εξετάσεις.
Ειδικά για τα παιδιά έχει αγωνία, κούραση (ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΚΟΥΡΑΣΗ), θυμό, φόβο, νεύρα, ΝΕΥΡΑ, νεύρα, “κάψιμο” και σε μικρές δόσεις αχτίδες ονείρων (“Α! Έλα, ρε συ! Γι’αυτό παιδεύομαι τόσο καιρό; Το είχα ξεχάσει!”).
Έχοντας πλέον και την εμπειρία του γονιού, που το παιδί του προετοιμάζεται για τις εξετάσεις εισαγωγής σε μία Πανεπιστημιακή Σχολή, δηλώνω έξαλλη!
Δεν τσιρίζω, γιατί κάνουμε ασκήσεις θάρρους και υπομονής, για να έχουμε δύναμη, ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ, ηρεμία και ψυχραιμία για το παιδί, αλλά σε εσάς μπορώ να το πω, είμαι ΕΞΑΛΛΗ!
Τι να πω για αυτό το “μπιπ”εκπαιδευτικό σύστημα; Τι να πω;
Δεν θα σχολιάσω τα τεχνικά – τρελά- άδικα-παράλογα, δεν είμαι τεχνικός σύμβουλος και ειδικός, αλλά θα μιλήσω για κάποιες συνέπειες που διαπιστώνω ως μαμά. Μαμά ΕΞΑΛΛΗ! Και θα μου πείτε, “Καλά, δεν τα ήξερες τόσα χρόνια;”
Kαι φυσικά τα ήξερα και τα έκρινα ανάλογα. Τα περίμενα και ίσως γι’αυτό σε ένα βαθμό είχα προνοήσει. Αλλά μπορώ να είμαι ψύχραιμη και έξαλλη.
Και ξέρετε, γιατί είμαι έξαλλη;
Γιατί τα “βάζω” πρώτα απ’όλα με εμένα, που θέλοντας και μη, έχω εγκλωβιστεί σε αυτό το “μπιπ” σύστημα και έχω βάλει και το παιδί μου σε αυτή τη διαδικασία. Είμαι έξαλλη, γιατί είμαι θυμωμένη με τον εαυτό μου. Γιατί είχα επιλογή;….Δεν ξέρω. Γιατί;
Γιατί; (Αυτό είναι μια έκρηξη παρανοϊκής ψυχραιμίας. :p)
Γιατί από την Α’Λυκείου τα παιδιά αυτής της γενιάς (ειδικά αυτά που έζησαν και περιορισμούς covid-19) έχουν μαθήματα όλη την ημέρα.
Το πρωί στο σχολείο και το απόγευμα στο φροντιστήριο.
Γιατί φροντιστήριο;
α) Γιατί αρχικά με τον covid-19, αρκετά παιδιά έμειναν πίσω με πολλά βασικά κενά. Τα διαδικτυακά μαθήματα δεν ήταν ό,τι καλύτερο, η ψυχολογία και η διάθεση στο -1.000 (και λίγα λέω). Και βέβαια με την επιστροφή στις τάξεις, δεν νομίζω, ότι αναπροσαρμόστηκε η ύλη όλων των σχολείων γενικά για να ξεκινήσουν όλα τα παιδιά από την ίδια βάση. Ε; Όοοοχι! Ε;
β) Γιατί γενικά το φροντιστηριακό μάθημα έγινε απαραίτητη ανάγκη. Δεν ξέρω από πού και πότε ξεκίνησε αυτό. Είναι κάτι σαν το “Η κότα έκανε το αυγό ή το αυτό την κότα;”
Να σας πω την αλήθεια, εάν το παιδί μας δεν είχε βιώσει την περίοδο της καραντίνας, όπου τελείωσε την Γ’ Γυμνασίου χωρίς να κάνει κανένα μάθημα από το Μάρτιο εκείνης της χρονιάς, ίσως να μην ξεκινούσε το φροντιστήριο από την Α’Λυκείου. Το ζήτησε μόνη της, γιατί ένιωθε ότι δεν ήταν έτοιμη για το Λύκειο.
Ελάτε να το συζητήσουμε λίγο γενικά.
Μέχρι τα 18 τους ζουν όλη την ημέρα με μαθήματα και πίεση.
Σχολείο, φροντιστήριο – ουαίου και αλίμονο, αν κάνουν και μια ξένη γλώσσα – διάβασμα στο σπίι και φτάνουν στην Γ’Λυκείου κατάκοπα, χωρίς να έχουν ζήσει την ξεγνοιασιά της εφηβείας, βόλτες, φλερτ, ώρες βαρεμάρας που να μην κάνουν τίποτα.
Ναι, είναι απαραίτητη η βαρεμάρα στην εφηβεία. …
Λες και δεν έχουν δικαίωμα να ζήσουν εφηβεία, ρε φίλε!
Ζουν σε ένα μικροσύστημα παρόμοιο με αυτό που ζούμε εμείς οι μεγάλοι, που σε τελική όμως, είναι επιλογή μας.
Που 8-10 ώρες είμαστε στη δουλειά, 1-3 ώρες στο δρόμο πέρα-δώθε και μετά στο σπίτι, για δουλειές και υποχρεώσεις, ενώ το Σαββατοκύριακο προσπαθούμε να προλάβουμε ό,τι μπορούμε. Το Σαββατοκύριακο των παιδιών είναι γεμάτα ώρες μελέτης, για να καλύψουν ύλη και καμιά βόλτα. Αφήστε που δεν χορταίνουν ύπνο ούτε τότε, γιατί συνήθως έχουν μάθημα ή κάποιο διαγώνισμα στο φροντιστήριο.
ΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ! Όχι, όχι ΟΧΙ!
Και νιώθω τόσο αδύναμη και τόσο δειλή, γιατί ενώ βλέπω πόσο λάθος είναι για την τωρινή τουλάχιστον ζωή του παιδιού μας όλο αυτό, νιώθω ένοχη, που συμμετέχω βάζοντάς το να ακολουθεί αυτό το “μπιπ” εκπαιδευτικό σύστημα.
Που θα ήθελα να μπορώ να της πω, “Όχι, αγάπη μου! Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να πας στο φροντιστήριο. Διάβασε όσο μπορείς, κάνε την προσπάθειά σου και θα τα καταφέρεις.”
Και μετά αναρωτιέσαι “Θα τα καταφέρει με όλο αυτό τον ανταγωνισμό που υπάρχει, που όσο περνούν τα χρόνια, τα προσπαρασκευαστικά μαθήματα ξεκινούν όλο και νωρίτερα; Κι αν δεν τα καταφέρει, γιατί δεν έχει αυτή την ενίσχυση που έχουν οι υπόλοιποι, πώς θα ζήσει το όνειρό της περνώντας στη σχολή που ζητά η καρδιά της; Και αν δεν τα καταφέρει, θα μπορούμε να της εξασφαλίσουμε σπουδές στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό πληρώνοντας;”
Α, ναι! Για να μιλήσουμε και για το οικονομικό του “μπιπ” εκπαιδευτικού συστήματος.
Μία οικογένεια με ένα παιδί (δεν τολμώ να σκεφτώ τις οικογένειες που έχουν 2 ή περισσότερα παιδιά) από την Α’Λυκείου μέχρι την Γ’ Λυκείου, θα πρέπει να υπολογίζει περίπου € 300 – €500 το μήνα (και σε κάποιες περιπτώσεις, λίγα λέω) για φροντιστηριακά μαθήματα και άλλα τέτοια όμορφα.
Και μετά σκέφτομαι τη δική μας εφηβεία στο Λύκειο και δεν ήταν έτσι, ρε παιδιά!
Ναι, ναι, άλλα τα ζητούμενα και διαφορετική η κοινωνία, αλλά όσο και να το κάνεις, μία ξεγνοιασιά την είχαμε μέχρι τη Β’Λυκείου.
Είχαμε ώρες να ξεδώσουμε, που να πάρει!!! Και μετά το σχολείο, το μεσημέρι, το απόγευμα να ακούμε τις μουσικές μας στο τέρμα, όχι όπως τώρα που γυρίζουν κατάκοπα το βράδυ μετά τις 9 – 10, αφού έχουν ξεζουμιστεί από τις πολύωρες παραδόσεις και τα πέρα-δώθε, ψάχνουν τρόπο να χαλαρώσουν.
Με ένα άγχος, να επιστρέψουν στο σπίτι, να φάνε φαγητό στο “πόδι”, να αλλάξουν τσάντα για να πάνε φροντιστήριο, να επιστρέψουν να διαβάσουν και πάλι από την αρχή. Μιλάμε δε, για μία καθημερινότητα, που ξεκινά στην καλύτερη από τη Β’Λυκείου (να μην πω από την Α’Λυκείου).
Με μία πίεση ειδικά για αυτή τη γενιά, που :
α) τα 2 χρόνια καραντίνας δεν έδωσε εξετάσεις στο τέλος της κάθε σχολικής χρονιάς και δεν έχει μάθει να διαβάζει μεγάλο όγκο ύλης και τώρα, της ζητείτε να μάθει και να κατανοήσει τόμους βιβλίων
και β) 2 χρόνια την αφήσαμε να ζει μέσα στον ψηφιακό κόσμο με μία οθόνη, για να επικοινωνεί με τους φίλους, για να κάνει μάθημα, για να περνά την ώρα κλεισμένη μέσα και τώρα ζητάμε να αποχωριστεί αυτή την προέκταση του εαυτού της, για να συγκεντρωθεί να διαβάσει.
Μάλιστα….
Είμαι έξαλλη με τον εαυτό μου για την όποια ευθύνη έχω και εγώ σε όλη αυτή την κατάσταση.
Όλα λάθος;
Ίσως κάποιοι με θεωρείτε υπερβολική, ίσως κάποιοι – εύχομαι αρκετοί- να μην έχετε ακολουθήσει το δικό μας πρόγραμμα και τα πράγματα να είναι χαλαρά και υπέροχα για τα εφηβάκια σας.
Αυτό που με ανακουφίζει, είναι ότι όσο έξαλλη κι αν είμαι, άλλο τόσο ψύχραιμη είμαι.
Γνωρίζω, ότι στο τέλος της ημέρας κάνω, ό,τι μπορώ. (Η παράνοια κοπάζει. :p)
Μας έχει σώσει η δική μου εβδομαδιαία ψυχοθεραπεία και οι συμβουλευτικές συναντήσεις που κάνει και το παιδί και εμείς, οι γονείς.
Θα ήταν πολύ πιο δύσκολη η κατάσταση. Τουλάχιστον το παιδί είναι καλά και αντιμετωπίζει την όλη πίεση με ηρεμία, υπομονή (οριακή) και αρκετή δύναμη.
Δεν θα τρελαθούμε κιόλας.
Στο τέλος της ημέρας αυτό που έχει σημασία είναι να μην χάσει το παιδί τον εαυτό του και εμείς το μυαλό μας.
Να είναι γερό και θα βρει το δρόμο του.
Και εάν δεν περάσει την πρώτη χρονιά, υπάρχει η δεύτερη ή μία άλλη εναλλακτική ή ό,τι άλλο. Δεν ξέρω! Ξέρω, ότι αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε είναι, να νιώσει τη σιγουριά της αγάπης μας no matter what και την πίστη ότι θα την στηρίζουμε πάντα.
Για να έχει εσωτερική ηρεμία, δύναμη και καθαρό μυαλό, να οργανώσει κάθε βήμα για το μέλλον της.
Χορεύοντας σε αυτό τον χορό, εύχομαι από τα απύθμενα βάθη της καρδιάς μου, να πετύχει το στόχο της και να ξεμπερδεύει από αυτή την καταστροφική διαδικασία του “μπιπ” εκπαιδευτικού μας συστήματος και να στρώσει τη ζωή της, όπως ονειρεύευεται.
ΟΥΦ! Ωραία ήταν που τα είπα!
Ξαλάφρωσα λίγο. Ευχαριστώ!
(Ωωωωωωμμμμμ!!!!! Ωωωωωμμμμμ!!!)
Μαμά Μαμαδοπούλου
*** Η υπέροχη αποτύπωση της κατάστασης που ζουν τα παιδιά στην εικόνα του γελοιογράφου Περικλή Κουλιφέτη.
No Comments