Μεγάλη Πέμπτη και τα παιδιά ξαμολυνόμασταν με καλάθια στις γειτονιές.
Σε κάθε αυλή μας υποδεχόταν η νοικοκυρά , για να διαλέξει και να κόψει τα καλύτερα, τα πιο όμορφα λουλούδια για τον Επιτάφιο.
Ακόμη και οι αυλές που δεν είχαν ανθίσει, πρόσφεραν πρασινάδες που θα γέμιζαν τα κενά ανάμεσα στα λουλούδια.
Μόλις γέμιζαν τα καλάθια, πηγαίναμε στο μικρό εκκλησάκι του χωριού.
Εκεί μας περίμεναν οι κυρίες, που είχαν αναλάβει το στολισμό του Επιταφίου.
Χώριζαν συνήθως τα λουλούδια κατά χρώματα, ενώ εμείς παίζαμε στο προαύλιο.
Ανυπομονούσαμε για το βράδυ, που θα ξενυχτούσαμε στολίζοντας τον.
Τις περισσότερες φορές αυτό το ξενύχτι για εμάς δεν ξεπερνούσε τα μεσάνυχτα, αφού η νύστα μας προλάβαινε.
Την ίδια μέρα οι νοικοκυρές έβαφαν τα αυγά κόκκινα. Ελάχιστες επέλεγαν και κάποιο άλλο χρώμα (όχι ότι υπήρχε και ποικιλία) και αυτές θεωρούνταν και οι πιο ανατρεπτικές.
Πέρα από το βάψιμο των αυγών έφτιαχναν κουλουράκια και τσουρέκια. Ήταν η μέρα που έβγαιναν από τα συρτάρια τα βιβλία συνταγών και τα ραβασάκια που φυλάσσονταν ως θησαυρός.
Μοσχομύριζαν οι γειτονιές γλυκειά ζύμη, που απαγορευόταν να δοκιμάσουμε γιατί ήταν περίοδος νηστείας.
Μόλις κρύωναν από το φούρνο τα καλούδια, η κάθε νοικοκυρά ετοίμαζε ένα πιάτο με λίγα κουλουράκια, λίγα αυγά και τσουρέκι και το πήγαινε σκεπασμένο με αλουμινόχαρτο στη γειτόνισσα φίλη της, η οποία το επέστρεφε ανταποδίδοντας γεμάτο με τα αντίστοιχα δικά της καλούδια.
Αυτό γινόταν σε όλες τις γειτονιές και ανάμεσα σχεδόν σε όλες τις νοικοκυρές. Φυσικά και πέρα από το φίλεμα, τα σχόλια έδιναν κι έπαιρναν. Κριτικές σχετικά με το ποιάς η συνταγή πέτυχε, ποιας ήταν πιο νόστιμη.
Στην περιφορά του Επιταφίου με υπόκρουση τον πιο γλυκόπικρο ψαλμό “Ω, Γλυκύ μου Έαρ“, αυτό που μας ένοιαζε ήταν το πώς οι μεγάλοι κατάφερναν να στερεώσουν το κεράκι μέσα στο φαναράκι ακορντεόν και στη συνέχεια πώς λαμπύριζε το φως.
Η προσμονή για τη μέρα της Ανάστασης περιελάμβανε την προετοιμασία των καλών μας ρούχων και παπουτσιών, που τις περισσότερες χρονιές ήταν λουστρίνια. Ανυπομονούσαμε για την ώρα που θα εμφανιστούμε στην εκκλησία με την “επίσημη” καινούρια φορεσιά και φυσικά τη λαμπάδα προτεταμένη, έτσι ώστε να την δουν όλοι.
“Δεύτε λάβετε φως” και αφού καμαρώναμε για το άναμμα του κεριού κάποιες φορές η μυρωδιά του καψαλιασμένου μαλλιού, μας έκοβε τη χαρά.
Στο “Χριστός Ανέστη” άρχιζαν τα καμπούμ-καμπάμ κι εμείς προσπαθούσαμε να φανούμε ατρόμητοι, αλλά σταδιακά χωνόμασταν για ασφάλεια στην αγκαλιά του μπαμπά την ώρα που εκείνος έσκυβε να μας δώσει το φιλί της αγάπης.
Στο σπίτι το πιο γερό αυγό έφερνε χαμόγελα, αλλά και το σπασμένο νοστιμιές.
Η μαγειρίτσα τότε μας φαινόταν “Μπλιέχ” και πριν την δοκιμάσουμε την απορρίπταμε, γιατί είχαμε στο μυαλό μας τα υλικά που η μαμά καθάριζε το απόγευμα, ενώ φυσικά και ανυπομονούσαμε για το σοκολατένιο αυγό που θέλαμε να καταβροχθίσουμε. Τα σοκολατένια αυγά υγείας δεν έκρυβαν στο εσωτερικό τους παιχνίδια. Αυτά που ήταν πιο πλούσια ήταν αυτά, που μέσα τους έκρυβαν σοκολατένιες ελίτσες.
Υπέρβαση το ότι την ημέρα της Ανάστασης κοιμόμασταν μετά μεσάνυχτα. Πέφταμε για ύπνο και ξέραμε ότι η επόμενη μέρα είχε πολύ παιχνίδι και ήταν μέρα γιορτής, όπου όλη η οικογένεια μαζευόταν στο ψήσιμο του αρνιού.
Ο μπαμπάς σηκωνόταν πριν καν ξημερώσει για να φροντίσει τη φωτιά και όταν ξυπνούσαμε, κάναμε τη βάρδια στο γύρισμα της σούβλας γιατί δεν υπήρχαν μοτεράκια και άλλοι αυτοματισμοί.
Ημέρα που μαζευόντουσαν φίλοι και συγγενείς, που ερχόντουσαν από μακριά για τούτο το γιορτινό τραπέζι.
Στιγμές χαράς, τραγουδιού και χορού.
Στιγμές Αγάπης.
Πόσα χρόνια έχουν περάσει κι όμως νομίζω, ότι εκείνες οι εικόνες δεν θα αλλάξουν ποτέ.
Και είναι οι εικόνες στις οποίες θα με βλέπω πάντα ως μικρό παιδί.
Αλλά…μήπως δεν είμαι ακόμη;
Kαλό Πάσχα! 🙂
Χρόνια Πολλά!
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments