ΜΙΚΡΟ ΛΕΥΚΟ ΚΟΧΥΛΙ – ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΧΛΩΡΟΚΩΣΤΑ

“Σκέψου αν γύριζες το χρόνο πίσω, τί θα μπορούσες να αλλάξεις έτσι ώστε να μη χάσεις αυτό το παιδί ή ακόμη κι αν ο χαμός είναι αναπόφευκτος, τί θα μπορούσες να αλλάξεις ,για να μη σου προκαλεί ο χαμός αυτός το φριχτό αίσθημα, ότι έφταιγες, ότι δεν ήσουν καλός γονίος, ότι έχεις την ευθύνη. Τί σημασία έχει, θα μου πεις…
Ω! Η ζωή είναι πολύ μεγάλη. Πολύ μεγάλη για να τη ζήσεις με ένα τέτοιο κρίμα! Τέτοια κατάρα. Γι’αυτό διάβασε την ιστορία τους και θα καταλάβεις πως σε έναν κόσμο γεμάτο από την πολυπλοκότητα των μεγάλων σε μία ζωή που τρέχει γοργά και εμείς τρέχουμε να την προλάβουμε , σε έναν κόσμο κουρασμένο από τις υποχρεώσεις και τις ευθύνες, είναι δύσκολο να σκεφτείς, να σταθείς λιγάκι και να κοιτάξεις προς τα κάτω. Εκεί ανάμεσα στα παόδια σου, γύρω σου ή πιο χαμηλά. Εκεί που αν χαμηλώσεις το βλέμμα θα δεις ένα μικρό ανθρωπάκι να σε ακολουθεί γεμάτο αγωνία. Περιμένει μια σου λέξη, ένα χαμόγελο, ένα χάδι φευγαλέςο στα μαλλιά. Ζητιανεύει μια σου στιγμή πολύτιμη.” (σελ 11)

Όταν πήρα στα χέρια μου το βιβλίο της Κατερίνας Χλωροκώστα “Μικρό λευκό κοχύλι”, ήξερα, ότι δεν θα είναι κάτι λιγότερο από το μεγαλείο της σκέψης και των συναισθημάτων, που μοιράζεται εμπνευσμένα εδώ και χρόνια στο χώρο του διαδικτύου και όχι μόνο.

Ο λόγος της είναι πάντα τόσο γήινος, αλλά και τόσο βαθύς και συναισθηματικός με αυτό το μοναδικό χάρισμα, να μιλάει για το πιο δύσκολα πράγματα, τα πιο τραγικά και να σε κάνει να βλέπεις την ελπίδα.
Να νιώθεις, ότι  ακόμη και στα πιο δύσκολα τίποτα δεν έχει χαθεί οριστικά κι απόλυτα.
Σε κάνει να περιμένεις την κάθαρση σε κάθε ανθρώπινη τραγωδία, σε κάθε δυσκολία, που μοιράζεται με διάθεση να προσφέρει, με διάθεση να βοηθήσει, γιατί απλά είναι η ίδια ουσιαστικά ανθρώπινη.

 

Το βιβλίο “Μικρό λευκό κοχύλι” είναι ο μονόλογος μιας μητέρας, που έχει χάσει την κόρη της. Από μόνο του το γεγονός του θανάτου του παιδιού μιας μάνας, είναι ό,τι πιο σπαραχτικό και τραγικό μπορεί να ζήσει άνθρωπος.
Ενοχές, λάθη, ανυπαρξία της δεύτερης ευκαιρίας, της απόλυτης αδυναμίας της επανόρθωσης και όλο αυτό είναι αβάσταχτο.

Σε κάποια σημεία του βιβλίου, ο μονόλογος συναντά τον αντίλογο της κόρης σαν σελίδες από το ημερολόγιό της. Νοερά αυτοί οι δύο λόγοι συναντιούνται.

Λίγα λόγια από το οπισθόφυλλο του βιβλίου :

Η ιστορία μιας μαμάς και της κόρης της. Ένας εσωτερικός μονόλογος μιας αγωνιώδους διαδρομής. Η προσπάθεια επαφής με ένα παιδί που χάθηκε για πάντα. Η μαμά της Στέλλας κάνει ένα μακρύ εσωτερικό ταξίδι, αναλύοντας την ίδια και τη στάση της απέναντι στη ζωή της και στον μητρικό της ρόλο. Μέσα από ενοχές, θλίψη, σκληρό πόνο και απόγνωση, βρίσκει επιτέλους τις απαντήσεις που ζητά. Η θλίψη δεν θα σβηστεί ποτέ και το ξέρει, μα μιλώντας στο νεκρό παιδί της, βρίσκει εσωτερική γαλήνη και ουσιαστικά μας δείχνει τον δρόμο, επενδύοντας στην απλότητα των σχέσεων. Στην απλότητα της ίδιας της ζωής. Μια σκληρή ιστορία με επίκεντρο την ουσία των ανθρώπινων σχέσεων και την αντίσταση στην περιπλοκότητα της καθημερινότητας.

Η μητέρα της ιστορίας έχει εγκαταλείψει τον εαυτό της και μόνο της μέλημα είναι η ανατροφή των παιδιών της και ιδιαίτερα της μικρής της κόρης, που ήρθε σε μια εποχή που είχε ανάγκη να νιώσει ότι είναι και άλλα πράγματα πέρα από μαμά. Μετά τον ερχομό της κόρης, η μητέρα χάνει βασικά κομμάτια της ταυτότητάς της και της προσωπικής της ευτυχίας, κάτι που επηρεάζει τη συνολική ευτυχία της οικογένειας.
Η μητέρα ως πρότυπο γίνεται κάτι απωθητικό και σπόρος κακών.  Όταν αυτή η εικόνα γίνεται πιο έντονη την εποχή της εφηβείας της μικρής κόρης, έρχεται η μεγάλη σύγκρουση που οδηγεί στο άσχημο τέλος.

Η τραγική ιστορία δεν μιλάει μόνο για τη μάνα που ξεχνάει τα κομμάτια του εαυτού της, νομίζοντας ότι αυτό πρέπει να κάνει.
Δεν αφορά μόνο τη μάνα που ξεχνάει, ότι είναι άλλα πράγματα πέρα από μητέρα.
Ναι, η ιστορία μιλάει στην κάρδια κάθε γονιού και ιδιαίτερα κάθε μάνας (που δεν μπορώ να φανταστώ ότι θα αντέξει κάποια να το διαβάσει και να δακρύσει τουλάχιστον προς το τέλος). Όμως αφορά κάθε άνθρωπο, που η καθημερινότητα τον διαβρώνει, τον παρασύρει με μόνο έναν από τους ρόλους που καλείται να υποδυθεί, ξεχνώντας κομμάτια του εαυτού του, που τον κάνουν να είναι πλήρης, κομμάτια του εαυτού του που τον κάνουν να νιώθει ευτυχισμένος, παρασύροντας στη δυστυχία και άλλους που εξαρτώνται από αυτόν.

Είμαι μαμά και μεγαλώνω ένα κορίτσι που σε λίγο καιρό μπαίνει δυναμικά στην εφηβεία.
Από τότε που γεννήθηκε, έχω στο μυαλό μου ότι είμαι το πρότυπο για εκείνη. Δεν καταφέρνω πάντα να είμαι αυτό που θα ήθελα να έχει μπροστά της. Όμως είμαι άνθρωπος και δεν είμαι τέλεια. Έχω αδυναμίες και κάνω λάθη.

Αυτό που προσπαθώ όμως να της δείχνω, είναι ότι δεν ζω για εκείνη. Ζω με εκείνη και προσπαθώ να κάνω πράγματα για μένα (κάποιες φορές μόνο με μένα),  για να είμαι γεμάτη, πλήρης και να νιώθω ευτυχία που στη συνέχεια τη διοχευτεύω και τη μοιράζομαι με εκείνη και τον μπαμπά της.  Θέλω να έχει εκείνο το πρότυπο, που θα την κάνει να προσπαθεί στη ζωή της για τη δική της ευτυχία, είτε αυτή έχει να κάνει με τις σχέσεις της με άλλους ανθρώπους, είτε μόνο με τον εαυτό της.
Και όταν είναι εκείνη ευτυχισμένη, θα είναι και οι άνθρωποι, που είναι μαζί της κι αυτός ο κύκλος ευτυχίας θα συνεχίζεται.

Το “Μικρό λευκό κοχύλι” της Κατερίνας Χλωροκώστα κατά τη γνώμη μου είναι ένα βιβλίο-οδηγός, κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Γαβριηλίδης και το διάβασα μέσα σε λίγες 2 ώρες.
Είναι σίγουρο ότι θα το ξαναδιαβάσω.

Μαμά Μαμαδοπούλου

Σχετικό άρθρο: Είμαι (και) μαμά!