Στις 30 Οκτωβρίου 2013 κυκλοφορει από τις Εκδόσεις Καλειδοσκόπιο το βιβλίο”Γονείς Απλά” του Kim John Payne, σε μετάφραση της Λαμπρινής Σταμάτη, την οποία εκτιμώ πολύ για πολλά πράγματα και ιδιαίτερα για τη δουλειά που κάνει στο Φωτόδεντρο.
γονείς Απλά!
Έμπνευση και ενδυνάμωση για τους γονείς που αναζητούν ανάσες μέσα στο άγχος της καθημερινότητας, για να προσφέρουν χαρά, ηρεμία και ασφάλεια στα παιδιά τους.
Σας θυμίζει κάποιον;….
Η εποχή μας, ταχύτατη και απειλητική, έχει κηρύξει έναν αδήλωτο πόλεμο στην παιδική ηλικία…
Τα παιδιά έχουν πάρα πολλά παιχνίδια, πάρα πολλές πληροφορίες, πάρα πολλές επιλογές, όμως ελάχιστο χρόνο για να είναι παιδιά. Έτσι, συσσωρεύουν άγχος, εμφανίζουν δυσκολίες στο σχολείο ή στον ύπνο, ακραίες συμπεριφορές, διαταραχές…
Ο διεθνούς φήμης σύμβουλος οικογένειας και εκπαίδευσης Kim John Payne φέρνει σε γονείς και παιδαγωγούς την πρόταση να ξαναδούν την παιδική ηλικία ως εμπειρία που χρειάζεται χώρο και χρόνο για να ξεδιπλωθεί και όχι ως ευκαιρία για εμπλουτισμό. Για να απολαύσουν τα παιδιά το δώρο της παιδικής ηλικίας, αυτό που θα φέρει στο φως τις δεξιότητές τους, που θα τους επιτρέψει να αναπτύξουν ευελιξία και ανθεκτικότητα, να εξελιχθούν τελικά σε επιτυχημένους ενήλικες, με ακεραιότητα και δημιουργική σκέψη -με την ικανότητα, τελικά, να αντιπαλέψουν την κάθε κρίση.
Το βιβλίο «γονείς Απλά!» απευθύνεται σε όλες τις οικογένειες που ζουν τους φρενήρεις ρυθμούς της σύγχρονης ζωής, σε γονείς μικρών παιδιών και σε γονείς εφήβων. Δεν είναι οδηγός με κανόνες και «πρέπει», αλλά μια «άλλη ματιά» στην καθημερινότητα και σε όλα εκείνα τα «πάρα πολλά» που …καπελώνουν και καθηλώνουν ανθρώπους και σχέσεις.
Με παραδείγματα και ιστορίες άλλων οικογενειών, ο συγγραφέας προσφέρει έμπνευση και πρακτικές ιδέες για να σχεδιάσουν οι γονείς τις αλλαγές που ταιριάζουν καλύτερα στην ιδιοσυγκρασία της δικής τους οικογένειας, σε ορισμένους βασικούς τομείς:
Στο περιβάλλον: αφήνοντας χώρο που θα διευκολύνει τα παιδιά να αφοσιωθούν βαθιά και να εστιάσουν την προσοχή τους στο παιχνίδι ή στη μελέτη τους.
Στο ρυθμό της καθημερινότητας: με «βαλβίδες αποσυμπίεσης» που βάζουν φυσικά και ισχυρά θεμέλια για την πειθαρχία και τη συνεργασία, μειώνοντας συγκρούσεις και διαμάχες.
Στο πρόγραμμα: δημιουργώντας νησίδες ηρεμίας και σύνδεσης μέσα στις πάρα πολλές ασχολίες και οργανωμένες δραστηριότητες των παιδιών.
Στις επιρροές από τα media και των κόσμο των ενηλίκων: βάζοντας φρένο στη διαρκή υπερ-διέγερση και τον κατακλυσμό από πληροφορίες.
Ειχα την τύχη να έχω στα χέρια μου μικρά αποσπάσματα του βιβλίου, τα οποία θέλω να μοιραστώ μαζί σας. Προβληματισμοί και ανησυχίες για την εποχή και τους ρυθμούς που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας. Αξίζει να αφιερώσετε λίγο χρόνο και να διαβάσετε τη ματιά του Kim John Payne:
Προχώρα με αυτοπεποίθηση προς την κατεύθυνση των ονείρων σου.
Καθώς απλοποιείς τη ζωή, οι νόμοι του σύμπαντος θα είναι πιο απλοί.
–Henry David Thoreau
(…) Τα βήματα που προτείνω σε αυτό το βιβλίο θα πρέπει να τα δεις όχι σαν κανόνες που πρέπει να ακολουθήσεις, αλλά σαν έναν κατάλογο επιλογών από τις οποίες μπορείς να διαλέξεις ό,τι μοιάζει να είναι λειτουργικό και πιθανό να βρει διάρκεια μέσα στη δική σου οικογένεια. (…) Δεν υπάρχει «σωστή» σειρά για να δουλέψεις στα επίπεδα που προτείνονται, ούτε «σωστός» ή «λάθος» χρόνος για να ξεκινήσεις.
Τα τέσσερα επίπεδα της απλοποίησης θα σε εξυπηρετήσουν σαν χάρτης, καθώς ανοίγεις το δικό σου δρόμο. (…)
Στο πρώτο κεφάλαιο θα δούμε για ποιους λόγους η απλοποίηση είναι τόσο καθοριστική και τόσο αποτελεσματική. Θα δούμε επίσης πώς μπορείς να ανακτήσεις τα όνειρα που έχεις για την οικογένειά σου, καθώς αυτά θα είναι το κίνητρό σου για να προχωρήσεις.
Στο δεύτερο κεφάλαιο, με τίτλο «Ο πυρετός της ψυχής» (…) θα δείξω πόσο αναγνωρίσιμη είναι η εξάντληση ενός παιδιού από το άγχος και την υπερβολή (…).
Το τρίτο κεφάλαιο, το «Περιβάλλον», ξεκινά από την πόρτα του παιδικού δωματίου, καθώς αρχίζουμε να μειώνουμε τη σαβούρα από τα πάρα πολλά παιχνίδια, τα βιβλία και τις πάρα πολλές επιλογές.
Ο ρυθμός είναι μια άλλη μορφή απλοποίησης, την οποία θα δούμε στο τέταρτο κεφάλαιο. Μια καθημερινότητα με καλύτερο ρυθμό δημιουργεί νησίδες ηρεμίας μέσα στη ροή του χρόνου. Θα δούμε πώς τα γεύματα και ο ύπνος μπορούν να γίνουν οι βασικές συγχορδίες στη μελωδία της ημέρας, και θα δούμε πολλές ακόμη δυνατότητες για νότες και παύσεις στις οποίες το παιδί μπορεί να υπολογίζει, μακροπρόθεσμα.
Από το ρυθμό θα εμβαθύνουμε στο καθημερινό πρόγραμμα των παιδιών. Στο πέμπτο κεφάλαιο θα δούμε πώς μπορούμε να ισορροπούμε τις πιο δραστήριες και έντονες ημέρες με άλλες πιο ήρεμες και θα έρθουμε σε σύγκρουση με την πεποίθηση ότι «ελεύθερος χρόνος» σημαίνει «ελεύθερος για να γεμίσει» με μαθήματα, ασκήσεις, ραντεβού, δραστηριότητες.
Η αρχή ότι τα πάρα πολλά αντικείμενα και οι πάρα πολλές επιλογές δημιουργούν προβλήματα στα παιδιά βρίσκει εφαρμογή στις περισσότερες φάσεις της καθημερινότητας. Στο έκτο κεφάλαιο θα αναζητήσουμε τρόπους να δημιουργήσουμε φίλτρα, που θα κρατήσουν έξω από το σπίτι και μακριά από τα παιδιά τις πληροφορίες και τις αγωνίες των ενηλίκων. (…) Θα μάθουμε νέους τρόπους να απλοποιούμε τη συμμετοχή μας στο μεγάλωμά τους, να αυξάνουμε τη μεταξύ μας εμπιστοσύνη και να επιτρέπουμε στη σύνδεση και όχι στην αγωνία να χαρακτηρίζει τη σχέση που χτίζουμε με τα παιδιά. (…)
(…)
Κεφάλαιο πρώτο:
Γιατί να απλοποιήσω;
Αντιμετωπίζουμε ένα τεράστιο πρόβλημα στη ζωή μας σήμερα.
Τόσο μεγάλο που με δυσκολία το διακρίνουμε κι ας βρίσκεται ακριβώς μπροστά στα μάτια μας κάθε στιγμή και κάθε μέρα.
Οι ζωές που ζούμε είναι τόσο μεγάλες και απαιτητικές, τόσο ξέχειλες από τη μία άκρη έως την άλλη με δραστηριότητες, υποχρεώσεις και επιτακτικές ανάγκες,
που μοιάζουν υπερπλήρεις.
Δεν υπάρχει χρόνος για να πάρουμε μια ανάσα,
δεν υπάρχει χρόνος να αναζητήσουμε μια λύση.
SARAH SUSANKA, ΤΗΕ ΝΟΤ SO BIG LIFE
(…) Το βιβλίο αυτό γεννήθηκε μαζί με μια επαγγελματική αίσθηση κινδύνου (…). Με λύπη μου θα πω ότι μου πήρε πάνω από μια δεκαετία για να συνειδητοποιήσω πλήρως αυτό που διαισθανόμουν για πολύ καιρό. Πλησιάζοντας τα 30, στην πατρίδα μου την Αυστραλία, είχα ολοκληρώσει την εκπαίδευση και την πρακτική μου ως κοινωνικός λειτουργός και ζούσα κοντά στη Μελβούρνη. Το σπίτι μου κάηκε, μαζί με πολλά ακόμη σε μια ακτίνα 500 μιλίων. Αυτό συμβαίνει αρκετά συχνά στην Αυστραλία και, στο πλαίσιο του προγράμματος ενίσχυσης των πληγέντων, η κυβέρνηση της χώρας δίνει μια χρηματική αποζημίωση στους ιδιοκτήτες των κατεστραμμένων σπιτιών. Με την αποζημίωση στο χέρι, αποφάσισα να εργαστώ εθελοντικά στην Ασία σε δύο καταφύγια προσφύγων, ένα στην Τζακάρτα και ένα στην Καμπότζη, κοντά στα σύνορα με την Ταϊλάνδη.
Στην Τζακάρτα, οι καταυλισμοί ήταν πολύ μεγάλοι. (…) Ήταν μια μεγάλη, άθλια παραγκούπολη –ή μάλλον πόλη– με καταφύγια φτιαγμένα από χαρτόνια, ντενεκέδες, πλαστικό ή όποιο υλικό υπήρχε διαθέσιμο. Οι άνθρωποι περπατούσαν πάνω σε μαδέρια που ήταν στρωμένα στο έδαφος για να τους κρατούν ελάχιστα πιο πάνω από τις εκροές των αποχετεύσεων και των ανοιχτών υπονόμων.
Τα παιδιά κοντά στα οποία ζούσα και εργαζόμουν είχαν την πιο εντυπωσιακή φυσική ομορφιά που έχω δει ποτέ. Ορισμένα –ή μάλλον τα περισσότερα– δεν είχαν γνωρίσει ποτέ σπίτι ή ζωή άλλη από αυτή στον καταυλισμό. Η ζωή τους ήταν στέρηση, αρρώστια, φόβος και κίνδυνος. Δεν υπήρχε ασφάλεια ή αίσθηση χαλαρότητας γι’ αυτά τα παιδιά· ο αγώνας στην οικογένειά τους ήταν για την επιβίωση. Ως λαός και ως άτομα είχαν υποφέρει και πληγωθεί βαθιά. Και δυστυχώς ήταν πολύ ξεκάθαρη η διάγνωση διαταραχών μετατραυματικού στρες στα παιδιά. Ήταν ανήσυχα, νευρικά, υπερευαίσθητα, σε υπερεγρήγορση, επιφυλακτικά απέναντι σε κάθε τι ασυνήθιστο ή καινούριο. Πολλά είχαν υιοθετήσει περίτεχνες μικρές τελετουργίες για τις καθημερινές τους δραστηριότητες, όπως για παράδειγμα πολύ συγκεκριμένους και πολύπλοκους τρόπους να βρίσκουν το δρόμο τους στους δαιδαλώδεις χώρους του καταυλισμού, οι οποίοι ήταν οι μόνοι που έμοιαζαν να τους προσφέρουν ασφάλεια. Έδειχναν μεγάλη δυσπιστία απέναντι σε κάθε νέα σχέση με ενήλικες ή συνομηλίκους τους και αρκετά από τα παιδιά αυτά ήταν εξαιρετικά ευερέθιστα και οξύθυμα.
Φεύγοντας από την Ασία, μετακόμισα στην Αγγλία (…). Για χρόνια και χρόνια δούλεψα σε σχολεία, ως σύμβουλος οικογένειας και εκπαίδευσης, βλέποντας παιδιά και κάνοντας διαγνώσεις: ADD, ADHD, OCD, ODD. (…) Έμοιαζε με κάποιο μακάβριο «βαλς των D»… ένα τόσο συνηθισμένο χορό σήμερα: σαν την τιμωρία που σμιλεύει ο σύγχρονος τρόπος ζωής για τα παιδιά μας.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 δούλευα σε ένα σχολείο και είχα το γραφείο μου ως σύμβουλος οικογένειας στο δυτικό Λονδίνο. Τα παιδιά με τα οποία δούλευα προέρχονταν από οικογένειες κάθε επιπέδου και τάξης: κάποιοι ήταν Βρετανοί, κάποιοι μετανάστες, από χαμηλά και μεσαία στρώματα αλλά και από αρκετά ευκατάστατες οικογένειες. Κάποια από τα παιδιά που είδα επαγγελματικά είχαν ιδιαίτερα χειριστική συμπεριφορά απέναντι στους γονείς τους, στο περιβάλλον τους, ακόμα και στο παιχνίδι τους με άλλα παιδιά. Ο ύπνος και το φαγητό ήταν οι τομείς όπου κυρίως ασκούσαν τον έλεγχο: μπορεί να μην έτρωγαν παρά μονάχα ένα ή δύο φαγητά ή να μην πήγαιναν για ύπνο παρά μόνο πολύ αργά τη νύχτα. Θύμωναν πολύ εύκολα, συχνά με μεγάλες εκρήξεις και οι γονείς τους αδυνατούσαν να εξηγήσουν τι προκαλούσε αυτές τις εξάρσεις. Έβλεπα επίσης πολύ μεγάλη νευρικότητα σε αυτά τα παιδιά. Ταράζονταν πολύ εύκολα, δυσκολεύονταν να το ξεπεράσουν ή να ηρεμήσουν. Έδειχναν να μην εμπιστεύονται καθόλου τις αλλαγές και τις νέες καταστάσεις, είτε ήταν νέο υλικό στο σχολείο είτε νέοι άνθρωποι στη ζωή τους ή αλλαγές στα σχέδια της οικογένειας ή στα συνηθισμένα μοτίβα των δραστηριοτήτων τους. Θυμάμαι ένα αγόρι το οποίο αρνιόταν πεισματικά να πάει διακοπές με τους γονείς του. Δεν είχε βρεθεί ποτέ πριν στην παραλία και η προοπτική έμοιαζε να τον τρομοκρατεί.
Αυτό που τελικά άρχισα να αντιλαμβάνομαι ήταν ότι τα σχέδια θεραπείας που οργάνωνα γι’ αυτές τις ομάδες παιδιών ήταν ίδια με εκείνα που βοηθούσα να αναπτυχθούν στην Ασία. Κοιτώντας αντικειμενικά τη δουλειά μου, δεν μπορούσα να βρω καμία διαφορά στις μεθόδους και στους στόχους μου για τα παιδιά αυτά με εκείνα που είχα για τα παιδιά στη Τζακάρτα. Αυτό που τελικά κατάλαβα ήταν αρκετά αξιοσημείωτο. Αμφέβαλλα και το αμφισβητούσα για πάρα πολύ καιρό, μέχρι να είμαι απόλυτα σίγουρος: τα παιδιά –αυτά τα πολύ χαρακτηριστικά παιδιά που ζουν σε μια οποιαδήποτε χώρα του δυτικού κόσμου που ευημερεί– έδειχναν σημάδια και συμπτώματα διαταραχής μετατραυματικού άγχους.
Είχα μάθει να συσχετίζω το μετατραυματικό στρες με πολύ ακραίες συνθήκες πολέμου. Νομίζω όλοι το συνδυάζουμε με γεγονότα μεγάλης έντασης και εμβέλειας. Με τραύματα που αλλάζουν την πορεία της ζωής και αφήνουν τα θύματά τους σοβαρά διαταραγμένα. Η δουλειά μου τα τελευταία είκοσι χρόνια με ταξίδεψε σε πολλές περιοχές του πλανήτη που μαστίζονται από πολέμους: Αφρική, Ισραήλ, Βόρεια Ιρλανδία, Ρωσία και Ουγγαρία, στη διάρκεια της Περεστρόικα και αμέσως μετά.
Δεν περίμενα να συναντήσω παιδιά με τραύματα πολέμου σε αυτή τη σχετικά ευκατάστατη περιοχή της Αγγλίας, όμως στα σίγουρα αυτό συναντούσα. Αυτό που αρχικά μου έκανε εντύπωση ήταν οι ομοιότητες στις προβληματικές συμπεριφορές που υιοθετούσαν αυτές οι φαινομενικά εντελώς διαφορετικές ομάδες παιδιών. Μετά από τόσα πολλά περιστατικά κλινικών «déjà vu», δεν μπορούσα πια να αγνοήσω το ένστικτό μου. Σίγουρος για τα συμπτώματα και τις συμπεριφορές, πειθόμουν ολοένα και περισσότερο για την αιτία. Καθώς κοιτούσα πιο κοντά και πιο προσεκτικά τις ζωές τους, συνειδητοποίησα ότι και για τις δύο ομάδες, η ιερότητα της παιδικής ηλικίας είχε παραβιαστεί. (…) Αυτά τα παιδιά υπέφεραν από ένα διαφορετικό είδος πολέμου: από τον αδήλωτο πόλεμο στην παιδική ηλικία.
Η κοινωνία μας –πιέζοντας για «πάρα πολλά»– έχει κηρύξει έναν αδήλωτο πόλεμο στην παιδική ηλικία.
Αν κοιτάξεις στις ζωές αυτών των παιδιών στην Αγγλία αναζητώντας ένα καθοριστικό τραυματικό γεγονός, δεν θα το βρεις. (…) Αυτό που τελικά συνειδητοποίησα, όμως, ήταν ότι υπήρχαν αρκετές μικρές πηγές άγχους: μια σταθερή βάση προστιθέμενου άγχους και συσσωρευμένης ανασφάλειας. (…) Κοιτώντας ακόμα πιο προσεκτικά, συνειδητοποίησα ότι τα παιδιά βίωναν αυτό που τελικά ονόμασα «αντίδραση συσσωρευμένου άγχους». (…)
(…) Αυτό που έγινε επίσης εξαιρετικά ξεκάθαρο σ’ εμένα είναι ότι σε πολύ μεγάλο βαθμό αυτό το άγχος είναι αυτό που πλέον αποκαλούμε καθημερινή ζωή. Είναι η ζωή που περιβάλλει τα παιδιά μας, μια καθημερινότητα που δυστυχώς δε διαφέρει και τόσο από αυτή που ζούμε εμείς οι ενήλικες. Μια καθημερινότητα που βουλιάζει στην ίδια υπερπληθώρα των μίντια, στις παράλληλες ταυτόχρονες δραστηριότητες (multi-tasking), στην πολυπλοκότητα, στην υπερπληροφόρηση και στην πίεση χρόνου που βιώνουμε εμείς οι ενήλικες.
Οι ρυθμοί της καθημερινότητάς μας συμβαδίζουν ολοένα και λιγότερο με τους ρυθμούς της παιδικής ηλικίας.
Είναι αλήθεια ιδιαίτερα καταθλιπτική η σκέψη ότι η παιδική ηλικία βρίσκεται υπό απειλή. Είναι επίσης εξαιρετικά δύσκολο να απαγκιστρωθείς ή να σταματήσεις. Δεν πιστεύω ότι είναι μια συνειδητή και οργανωμένη επίθεση, ότι κάποιος (άνθρωπος, επιχείρηση ή φορέας) είναι αποκλειστικά υπεύθυνος γι’ αυτό. (…) Ποιον μπορείς να κατηγορήσεις (…); Τους πάντες και κανέναν, στην πραγματικότητα. (…)
Ως κοινωνία, έχουμε αφιερώσει την ψυχή μας στην ιδέα ότι τα περισσότερα, τα μεγαλύτερα, τα πιο μοντέρνα και τα πιο γρήγορα είναι όλα συνώνυμα του «καλύτερα». Αυτός είναι ο νέος μας μηχανισμός επιβίωσης. Τον ακολουθούμε με πρωτόγονη ορμή (και με τον μανιώδη, σύγχρονο, δυτικό τρόπο σκέψης). (…)
(…) Ας δούμε το πώς επιτίθεται η κοινωνία μας στην παιδική ηλικία, με διαφορετικό τρόπο. Ας πάρουμε ως παράδειγμα τον ύπνο. Κατά κοινή ομολογία χρειαζόμαστε εφτά με οκτώ ώρες ύπνου, κάθε βράδυ, για να ξεκουραστούμε. Ωστόσο πολλοί από εμάς πάρα πολύ θα ήθελαν να μπορούν να λειτουργήσουν και με λιγότερες. Κάποιοι τα καταφέρνουν και με τέσσερις ώρες ύπνου. (…)
(…) Προσφέρει κάτι ο ύπνος εκτός από το να σηματοδοτεί το χρόνο μεταξύ των στιγμών που είμαστε ξύπνιοι; Προσφέρει κάτι η παιδική ηλικία, εκτός από το να σηματοδοτεί το χρόνο μέχρι την ενηλικίωση; Χωρίς ύπνο, πεθαίνουμε. Η συζήτηση θα μπορούσε να σταματήσει εδώ, όμως αρκετοί επιστήμονες επιχειρηματολογούν και παρουσιάζουν μια σειρά από διεργασίες που γίνονται αποκλειστικά και μόνο στη διάρκεια του ύπνου. Διανοητικά και συναισθηματικά ξεκαθαρίσματα, βελτίωση της κινητικότητας (κάτι σαν διανοητική εξάσκηση της κίνησης), διατήρηση της ομοιόστασης του εγκεφάλου, είναι μερικές από τις λειτουργίες που ενεργοποιούνται την ώρα που κοιμόμαστε. Το ανοσοποιητικό σύστημα δε δουλεύει σωστά χωρίς ύπνο. Η έλλειψη ύπνου δημιουργεί προβλήματα στην ομιλία, στη μνήμη, στη δημιουργική και ευέλικτη σκέψη. (…)
Οι επιστήμονες μαθαίνουν τη βιολογική αναγκαιότητα του ύπνου μελετώντας τις συνέπειες από την απουσία του. Όταν στερούνται τον ύπνο οι άνθρωποι είναι λιγότερο ικανοί να διατηρήσουν ή να χρησιμοποιήσουν τα όσα έμαθαν όταν ήταν ξύπνιοι. Χάνουν την προσαρμοστικότητά τους, τόσο διανοητικά όσο και οργανικά, καθώς το ανοσοποιητικό τους σύστημα υπολειτουργεί. Παρ’ όλα αυτά, αναρωτιόμαστε ακόμα: μπορούμε να τον αποφύγουμε; Μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτόν ή έστω να τον περιορίσουμε, ώστε να ανακτήσουμε αυτό το ένα τρίτο της ζωής μας που «χάνεται» στη γαλήνια θαλπωρή του; Ως κοινωνία φαίνεται να θέτουμε τα ίδια ερωτήματα και σε ό,τι αφορά την παιδική ηλικία. Ποιο στόχο εξυπηρετεί; Μπορούμε να την επιταχύνουμε; Μπορούμε να προετοιμάσουμε καλύτερα τα παιδιά μας για την ενήλικη ζωή; Ίσως αν τους φερόμαστε περισσότερο σαν να είναι ενήλικες;
Φοβάμαι ότι τελικά θα φτάσουμε να κατανοήσουμε το «στόχο» της παιδικής ηλικίας παρατηρώντας το πώς διαμορφώνονται οι άνθρωποι όταν τους σπρώχνουμε να την προσπεράσουν γρήγορα. Και δε νομίζω ότι θα είναι όμορφη η εικόνα. Η παιδική ηλικία έχει τις δικές της μυστηριώδεις διαδικασίες, το δικό της βηματισμό. Όταν ζητάμε από τα παιδιά να ακολουθήσουν τους φρενήρεις ρυθμούς της δικής μας ζωής, ασυνείδητα προκαλούμε βλάβες. (…)
Όπως κάθε έργο τέχνης, έτσι και οι οικογένειες χρειάζονται έμπνευση: φρέσκες μεταγγίσεις ελπίδας και φαντασίας.
(…) «Δεν φανταζόμασταν ότι θα ήταν έτσι». Έχω ακούσει αυτή τη φράση ξανά και ξανά, σε συναντήσεις με γονείς. (…) Γυρνώντας πίσω στο πώς φανταζόμασταν τη ζωή μας, δεν είχαμε καν σκεφτεί ότι θα αγωνιζόμασταν για την επιβίωση της οικογένειάς μας. Κι όμως, ξανά και ξανά, αυτή την εικόνα μου μεταφέρουν οι γονείς. Συναντώ γονείς που λιώνουν από το άγχος και το φόβο, παγωμένοι (…) Έτσι δε ζούμε. Αντιδρούμε. Βάζουμε φτερά στα πόδια, βλέπουμε σπάνια ο ένας τον άλλο, αυτοσχεδιάζουμε διαρκώς, χτυπάμε πόρτες, ακολουθούμε τρελά προγράμματα, συναισθήματα που δεν προλαβαίνουμε να αναγνωρίσουμε… Είμαστε ξένοι μέσα στο ίδιο μας το σπίτι.
(…) Σε αυτό το σημείο εκκίνησης, στόχος μας είναι να βρούμε τον παλμό της οικογένειας, να δούμε τι συμβαίνει. Πώς και πού διαφέρει η εικόνα από το όραμα για την οικογένεια; Τι θα μπορούσε να τη βελτιώσει; Αυτή είναι μια διεργασία που ο καθένας μπορεί να ακολουθήσει. Κοιτώντας αντικειμενικά το μοτίβο των ημερών στην οικογένειά σας, ποια είναι τα σημεία έντασης; Τα σημεία όπου τα πνεύματα ανάβουν, όπου η συνεργασία εξαφανίζεται και κυριαρχεί το χάος;
Αντί να αντιμετωπίσουμε τις ιδιαίτερες ανησυχίες απευθείας, είναι σημαντικό πρώτα να τις αναγνωρίσουμε. Είναι επίσης σημαντικό να κοιτάξουμε στα σημεία εκείνα της καθημερινότητας όπου η ζωή μας είναι καλά συντονισμένη με τις καλύτερες προθέσεις μας. Πώς αυτά τα σημεία λειτουργούν τόσο καλά; (…)
Η απλοποίηση σηματοδοτεί μια αλλαγή, μια νέα ισορροπία ανάμεσα στα όνειρα και στην καθημερινότητά μας.
(…) Μαζί με τους γονείς συζητάμε για τα πέντε επίπεδα της απλοποίησης: το περιβάλλον, το ρυθμό, τα οργανωμένα προγράμματα, τα φίλτρα για τον κόσμο των ενηλίκων. Αγγίζουμε καθένα από αυτά και συζητάμε ποιες πρακτικές της μεθόδου είναι περισσότερο εφικτές. (…) Με κάποιο τρόπο οι γονείς γνωρίζουν από πού να ξεκινήσουν για να δημιουργήσουν τον απαραίτητο χώρο για την αλλαγή, στις προθέσεις τους και στις ζωές τους. (…)
Τα πάρα πολλά αντικείμενα αφήνουν ελάχιστο χρόνο στα παιδιά και προσφέρουν ελάχιστο βάθος για να μπορέσουν να δουν και να εξερευνήσουν τον κόσμο τους.
(…) Μειώνοντας τη σαβούρα στο μυαλό και στο περιβάλλον, η απλοποίηση αυξάνει την ικανότητα της οικογένειας να αποκτήσει μια κοινή ροή. Επιτρέπει στα άτομα να εστιάζουν και να εμβαθύνουν την προσοχή τους, να συντονίζουν τη ζωή τους με τα όνειρά τους. (…)
(…) η απλοποίηση δεν αφορά μόνο την απομάκρυνση των αντικειμένων. Αφορά τη δημιουργία χώρου — το να ανοίξεις χώρο στη ζωή σου, στις προθέσεις σου και στην καρδιά σου. Με λιγότερη σαβούρα στο νου και στο φυσικό χώρο γύρω σου, η προσοχή σου διευρύνεται, η επίγνωση και η συνειδητότητά σου αποκτούν βάθος. (…) Γιατί να απλοποιήσεις; Ο βασικός λόγος είναι γιατί θα προσφέρει στο παιδί σου μεγαλύτερη ανεμελιά και ποιότητα στη ζωή του. Θα προσφέρει νησίδες του «να είσαι», μέσα στον τρελό χείμαρρο του διαρκώς «να κάνεις». (…) Ο πιο ουσιώδης και ισχυρός λόγος για να απλοποιήσεις είναι αυτός: καθώς η κατανόηση για το παιδί σου απλώνεται σε εύρος και σε βάθος, μαζί θα απλωθεί και η αγάπη σου.
Μπορεί να αναρωτιέσαι πώς θα μπορούσες να προχωρήσεις σε αλλαγές στην καθημερινότητα της οικογένειάς σου, όταν η ζωή σου είναι ήδη τόσο φορτωμένη. Είναι ένα πράγμα να αγκαλιάζεις τις ιδέες σε αυτό το βιβλίο και άλλο πράγμα το να τις θέσεις σε εφαρμογή. Από πού να ξεκινήσεις; Πώς να ιεραρχήσεις τις καλύτερες προθέσεις σου και να τις βάλεις σε εφαρμογή;
Έχω καταλήξει ότι το πιο απλό μονοπάτι προς την αλλαγή που έχει αλήθεια και διάρκεια περνάει μέσα από τη φαντασία. «Τίποτα δε συμβαίνει, αν δεν είναι πρώτα ένα όνειρο»… Όταν δημιουργείς μια νοητική εικόνα για τις ελπίδες σου, χαρτογραφείς την πορεία. Δημιουργείς την εικόνα μέσα στην οποία μπορείς μετά να μπεις κι εσύ. Σαν να πετάς ένα λάσο σ’ ένα αστέρι, η φαντασία σου σε οδηγεί στο στόχο από το πιο σίγουρο μονοπάτι. (…)
Δείτε περισσότερα:
www.kaleidoscope.gr/goneisapla.html
www.facebook.com/goneisapla.gr
https://www.photodentro.gr/goneis/apla.html
No Comments