Για κάποιο περίεργο λόγο νιώθω ότι τον τελευταίο καιρό περιεργάζομαι περισσότερο ή διαφορετικά το παιδί μου και τις στιγμές, που περνάμε μαζί.
Από πρακτικής απόψεως σίγουρα βοηθάει το γεγονός, πως δεν είμαι σε μια εγρήγορση συνέχεια. Είμαι κάπως πιο χαλαρή απέναντί της.
Σε βασικά πράγματα φροντίζει πια η ίδια τον εαυτό της και ξέρει, πως π.χ. δεν είναι και πολύ καλό να ακουμπήσουμε το χέρι στο αναμμένο μάτι της κουζίνας.
Δεν είμαι και τόσο σίγουρη, βέβαια, ότι έχει αντιληφθεί, το ότι δεν σκαρφαλώνουμε παντού, αφού την βρίσκω στα πιο απίθανα σημεία, στην προσπάθειά της να φτιάξει κάτι που θέλει ή να πιάσει κάποιο βιβλίο που είναι στη βιβλιοθήκη μου πιο ψηλά.
Αυτό που έχει παίξει σίγουρα ρόλο, είναι η δική της αλλαγή, που μαγνητίζει τη ματιά μου περισσότερη ώρα.
Απίστευτες μαγικές δυνάμεις αναπτύσσονται, όταν την κοιτάζω ή την ακούω να μιλάει.
Πιάνω τον εαυτό μου να χαζεύει και να χαμογελάει με γεμάτο βλέμμα από εκείνη.
Όπως χτες που πήγαμε μαζί στο κομμωτήριο και όταν βγήκαμε είχα δίπλα μου μια δεσποινίδα.
Είναι κάποιες στιγμές, που είναι σημαντικές στην ασημαντότητα τους.Όπως αυτή που μπήκα στο κομμωτήριο για κούρεμα με ένα μικρό κορίτσι και βγηκα με μια μικρή δεσποινίδα. Αχ! <3Μαμά Μαμαδοπούλου
Δημοσιεύτηκε από Kids’ Cloud στις Σάββατο, 30 Ιανουαρίου 2016
Δεν ήταν μόνο το χτένισμα. Ήταν ο αέρας που απέπνεε η ματιά της, η κίνησή της, το γεμάτο ικανοποίηση χαμόγελό της, που φώναζε ένα πράγμα “Μεγαλώνω! Με βλέπεις;”
Κι εγώ χαζεύω.
Όπως σήμερα το πρωί που την ώρα που μάζευε το δωμάτιό της και άλλαζε σεντόνια στο κρεββάτι της, είχε βάλει μουσική.
Είχε επιλέξει ένα από τα cd που είχα ετοιμάσει για εκείνη 2 μήνες πριν γεννήσω. 10 cd με επιλογές που θα την χαλάρωναν και θα την νανούριζαν, όταν θα ερχόταν στο σπίτι μας νεογέννητο.
Διάλεξε το 1ο τραγούδι από το 1ο cd και μόλις τελείωνε, το ξαναέβαζε από την αρχή. Πρέπει να το άκουσε πάνω από 10 φορές.
“Δεν χορταίνω να το ακούω, μαμά!”
Κι εγώ βούρκωσα, γιατί θυμήθηκα εκείνες τις μέρες της προσμονής πριν γεννηθεί, τη γλύκα μετά που ζούσα αυτό που ονειρευόμουν και το τώρα που οι αναμνήσεις μου είναι μπλεγμένες με τις δικές της. Μέσα από τη μουσική που τη νανούριζε.
2 μήνες πριν γεννήσω,καθόμουν για ώρες στο γραφείο του σπιτιού και ετοίμαζα cd με τραγούδια και μουσικές, που θα την ναν…
Δημοσιεύτηκε από Kids’ Cloud στις Κυριακή, 31 Ιανουαρίου 2016
Ξέρετε όμως, μωρέ, τί είναι αυτό που θέλω να μοιραστώ μαζί σας, γιατί χαίρομαι!
Χαίρομαι γιατί αυτό το παιδί, όπου σταθεί, σφυρίζει τραγούδια όλη μέρα.
Κι όταν δεν σφυρίζει, τραγουδάει.
Νιώθω, πιστεύω…Θέλω να πιστεύω, ότι αυτό που εκφράζει είναι το χαμόγελο της ψυχής της.
Είναι η χαρά της!
Η απροσδιόριστη χαρά, που της βγαίνει τραγουδιστά, μελωδικά.
Όταν την ακούω να σφυρίζει συνέχεια, ακόμη και όταν είμαι σε υπερένταση και το “Φιου φιου φιου φιου!” διαπερνά τα μηνίγγια μου, χαίρομαι!
Δεν διαμαρτυρομαι, γιατί νιώθω, ότι είναι ευτυχισμένη, χωρίς να το λέει.
Το σφυρίζει. 🙂 ♥
Μαμά Μαμαδοπούλου
2 Σχόλια
Ξέρεις ξαδερφούλα αγαπημένη, το πιο ωραίο σ’ αυτό το κείμενο είναι το βλέμμα σου όταν την κοιτάς. Είναι περικαλυπτικό, σαν ομπρέλα και σαν αγκαλιά και με κάνει να χαμογελώ κι εγώ όταν σε κάνω εικόνα κι ας είναι Δευτέρα πρωί. 🙂
<3