Ήταν μία έκπληξη!
Και για τις δυό μας!
Όταν πήρα εισιτήρια για την συγκεκριμένη παράσταση, οι περισσότεροι μου είπαν, ότι επειδή είναι μπαλέτο η μικρή θα βαρεθεί! Εγώ επέμενα και ήθελα να δω τον “Καρυοθραύστη” στο Badminton μαζί της.
Ανήμερα Χριστούγεννα, λοιπόν, παρακολουθήσαμε το γνωστό παραμύθι από το Μπαλέτο Εθνικής Όπερας του Κιέβου σε μουσική σύνθεση φυσικά από τον Πιορ Ίλιτς Τσαϊκόφσκυ.
Είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να σας πω και σαν μαμά και για μένα προσωπικά που…μισό, να βάλω μία τάξη στις σκέψεις μου (δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο-μην χάσετε ευκαιρία να μου την “πείτε”…τσ! τσ! τσ!)
Καταρχήν ως απλός θεατής ξετρελλάθηκα! Καθηλώθηκα στην θέση μου και δεν μπορούσα να ξεκολλήσω τα μάτια μου από την σκηνή. Η μουσική με τα μινόρε και τα ματζόρε της χάιδευε περίεργα συναισθήματα που κοιμόντουσαν μέσα μου και ξυπνούσε πότε το ένα και πότε το άλλο.
Δεν είμαι ο κος Κωστάλας, ώστε να έχω γνώσεις μπαλέτου ή να έχω παρακολουθήσει άλλα τέτοια έργα και να έχω την απαιτούμενη κατάρτιση για κριτική, αλλά ξέρω ότι τα μάτια μου ρουφούσαν με λαχτάρα, αυτό που έβλεπαν και δεν χόρταιναν. Αισθάνθηκα ένα περίεργο συναίσθημα, που δεν ξέρω πώς να σας το περιγράψω για να τα καταλάβετε και να μην με πείτε και υπερβολική….Ειδικά στα κομμάτια του β’ μέρους που η Κλάρα χόρευε με τον Καρυοθραύστη-Πριγκηπα με πλημμύρισε ένα συναίσθημα ανάμεικτο. Συγκίνηση αλλά και ένα γλυκό σφίξιμο στο λαιμό (πώς νιώθεις όταν θες να ξεσπάσεις σε λυγμούς; Κάτi τέτοιο..)[Είμαι σίγουρη ότι αν καταφέρω να δω την Λίμνη των Κύκνων στο Μέγαρο, θα κλαίω από την α’ πράξη…Αλήθεια!!]
Κι εδώ καταλαβαίνεις την δύναμη της τέχνης και τα μηνύματα που στέλνει. Επίσης επειδή αυτές τις μέρες είχα πει σε πολλούς, ότι θα πάμε να παρακολουθήσουμε την συγκεκριμένη παράσταση, αρκετοί μου έλεγαν “Αααα, μπαλέτο! Χαρά στο κουράγιο σου. Εγώ θα βαριόμουν.”
Λοιπόν, δεν ξέρω αν έχω δίκιο, αλλά θεωρώ ότι ακόμη και ο θεατής που δεν έχει παρακολουθήσει ποτέ του κάτι αντίστοιχο και λέει ότι είναι μίας άλλης κουλτούρας και τα βαριέται αυτά, αν καθήσει με πραγματικά ανοιχτά τα μάτια του και την ψυχή του και παρακολουθήσει μία καλή παράσταση μπαλέτου, θα μαγευτεί. Έστω για λίγο θα τον αγγίξει!
Δεν ξέρω αν ακούγομαι υπερβολική. Ίσως και να είμαι, γιατί εκτός της προσωπικής μου εμπειρίας έζησα την πρώτη εμπειρία της κόρης μου σε παράσταση μπαλέτου. Είχα την φοβία μου ότι θα βαρεθεί (όπως είχε ψιλοσυμβεί με την Σταχτοπούτα στον πάγο), αλλά τελικά με εξέπληξε ευχάριστα το γεγονός ότι η μικρή έζησε όλη την παράσταση.
Ήξερε την ιστορία και την μουσική (εντάξει….δεν είμαι πολύ περήφανη για αυτό…αλλά ας είναι καλά η Barbie Καρυοθραύστης που έχει όλα τα γνωστά μουσικά κομμάτια της παράστασης) με αποτέλεσμα, να καθηλωθεί κι αυτή μαζί με εμένα σε όλη την παράσταση, να τραγουδάει τα κομμάτια που ήξερε, κάνοντας και τον μαέστρο όπως και απόπειρες επιτόπιας πιρουέτας (όχι, δεν πηγαίνουμε μπαλέτο, αλλά μας αρέσει να δοκιμάζουμε).
Ήταν πολύ συγκινητικό, το ότι ζήσαμε μαζί αυτή την εμπειρία και το γεγονός ότι το πιτσιρίκι παρακολούθησε μία 2ωρη παράσταση (χωρίς λόγια, όπως μου τόνισε και η ίδια), σημαίνει ότι αυτό το έργο έχει μία δύναμη, ικανή να κερδίσει και δύσκολους και απαιτητικούς θεατές, όπως τα παιδιά. Την ίδια συμπεριφορά είχαν και άλλα πιτσιρίκια που ήταν γύρω μας.
Δεν κατάλαβα πώς πέρασαν δύο ώρες.
Έφυγα με την αίσθηση ότι κάτι κέρδισα μέσα μου!
Για μένα άξιζε! 🙂
Το μόνο εκνευριστικό ήταν αυτές οι μπαλαρίνες!
Μα…..τί αεράτη κίνηση, είναι αυτή, αδερφάκι μου και τί κορμοστασιά;;
Αυτές δεν έφαγαν γαλοπούλα με γέμιση σήμερις;
Τί έφαγαν;
Μαρουλόφυλλα με γκι;
No Comments