Η φιλία στην εφηβεία είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο.
Ξέρω, ότι η φιλία είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο για κάθε ηλικία, αλλά στην εφηβεία έχει άλλη σημασία.
Τις περισσότερες φορές είναι αυτή που καθορίζει πολλά πράγματα σε σχέση με την ύπαρξη του έφηβου.
Εδώ και δύο χρόνια, λοιπόν, βιώνουμε όλες αυτές τις αλλαγές και το εφηβάκι μας ωριμάζει μέσα από τις ανθρώπινες σχέσεις.
Αρκετές φορές εκπλήσσεται από συμπεριφορές και επιλογές, ανακαλύπτοντας ότι τα πράγματα είναι περισσότερα πολύπλοκα από όσα φαίνονται.
Αυτό σημαίνει, ότι πέρα από τη χαρά της φιλίας, έχει ζήσει και την απογοήτευση, την έκπληξη από την αλλαγή συμπεριφοράς.
Μαθαίνει να αναγνωρίζει χαρακτηριστικά ανθρώπων και να διαχειρίζεται διαφορετικές προσωπικότητες με κύριο κριτήριο, ότι πρέπει πρώτα εκείνη να νιώθει καλά και να μην καταπιέζεται.
Με άπειρες ώρες συζητήσεων και αφού έχει κατανοήσει, ότι οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πολυσχιδείς κι απρόβλεπτες, προχωράει στη δική της δημιουργία δεσμών, στη δημιουργία της οικογένειας που επιλέγει, εκείνης των φίλων της.
Στην εκδήλωση της εφηβείας υπάρχουν μυστικά.
Πολλών διαφορετικών ειδών μυστικά.
Μυστικά, που ο θεματοφύλακας αλλάζει κάθε φορά ανάλογα με την εσωτερική ανάγκη να νιώσει ασφάλεια.
Μυστικά με τη φίλη, που δεν θέλει να τα μάθουν οι γονείς.
Μυστικά με τη μαμά, που δεν θέλουμε να τα μάθει ο μπαμπάς.
Μυστικά με τη μαμά και τον μπαμπά, που δεν θέλουμε να τα μάθει η φίλη.
Μυστικά με τον μπαμπά, που δεν θέλουμε να τα μάθει η μαμά, ακόμη δεν έχουμε.
Ή είναι τόσο καλά κρυμμένα, που η μαμά δεν παίρνει χαμπάρι.
Θα τολμήσω να σας εκμυστηρευτώ, σταυρώνοντας τα δάχτυλα ότι η μικρή δεν θα διαβάσει αυτό το άρθρο, πως τα μυστικά που μοιράζεται με τη μαμά μόνο, η μαμά τα λέει μυστικά και στον μπαμπά, γιατί πρέπει να ξέρει και εκείνος.
Και μετά εκείνος τα κρατά μυστικό, οπότε γενικά μεταξύ μας τα ξέρουμε όλα μυστικά κρυμμένα.
Όταν μοιραζόμαστε ένα μυστικό μας με κάποιον νιώθουμε σίγουροι και ασφαλείς.
Έχουμε την ανάγκη να βγάλουμε κάτι από μέσα μας, είτε γιατί απλά θέλουμε να το πούμε, είτε γιατί χρειαζόμαστε βοήθεια.
Στην περίπτωσή μας νιώθει πιο άνετα με τη μαμά,είτε γιατί είναι κι αυτή ένα μεγάλο κορίτσι, είτε γιατί είναι απλά η μαμά (αυτό αρκεί).
Είναι φυσιολογικό. Ειδικά λόγω του φύλου του παιδιού.
Την ίδια ώρα όμως ο μπαμπάς πρέπει να γνωρίζει, για να κατανοήσει με τη σειρά του συμπεριφορές και να γίνει συνεργάτης, να βοηθήσει μια κατάσταση και άρα έμμεσα και την ίδια. Η μεγάλη επιτυχία αυτής της συνεργασίας έρχεται με το γεγονός ότι ο μπαμπάς τηρεί σιγή ιχθύος.
Τις περισσότερες φορές μάλιστα μετά από λίγο μαθαίνει από την ίδια, τί την απασχολεί.
Σε αυτό την παροτρύνω κι εγώ για πολλούς λόγους.
Ένας από αυτούς είναι για να καταλάβει πως και ο μπαμπάς είναι κι εκείνος το ίδιο δίπλα της, για να την ακούσει και να την βοηθήσει.
Να νιώσει αυτή την αγκαλιά που έχουμε γύρω της από την ημέρα που γεννήθηκε και ότι είμαστε μαζί κοντά της.
Βέβαια, επειδή οι μπαμπάδες έχουν και μια διαφορετική αντιμετώπιση στα πράγματα και εντελώς άλλο τρόπο σκέψης, το να τον έχω προετοιμάσει εγώ και να έχω ετοιμάσει το έδαφος, βοηθά την κατάσταση, πριν τον προσεγγίσει για να του μιλήσει. (Tώρα εύχομαι να μην διαβάζει το κείμενο ο μπαμπάς :p).
Όλο αυτό, που σας περιέγραψα πολύ σύντομα, έχει πολλά καλά και για εκείνη, αλλά και για εμάς.
Το να ξέρεις, τί απασχολεί το παιδί σου και να το βοηθάς, να βρίσκει διεξόδους είναι μεγάλη ανακούφιση πρώτα για εκείνο και μετά για εσένα.
Από την άλλη το να αισθάνεται εκείνο πως θα το ακούσεις no matter what, εξασφαλίζει πως στην περίπτωση που θα βρεθεί σε αδιέξοδο, θα έρθει σε εσένα.
Το βασικό μυστικό σε όλα αυτά είναι η ψυχραιμία.
Για να νιώσει το παιδί άνετα, πρέπει να ξέρει ότι μπορεί να έρθει να πει οτιδήποτε, χωρίς να έχει ξεσπάσματα και αντιδράσεις.
Εάν νιώσει πως θα δεχθεί επίθεση, θα αποφύγει να μιλήσει στους γονείς και σε ένα κακό σενάριο, μπορεί να το μοιραστεί με κάποιο άτομο που θα νιώσει μεν άνετα, αλλά θα είναι κακή επιρροή δε.
Άρα, ό,τι κι αν έχει να πει, μένουμε ψύχραιμοι και ακούμε.
Ένα δεύτερο στοιχείο είναι η διαθεσιμότητα.
Να ξέρει, πως είσαι εκεί, όποτε το χρειαστεί.
Όταν ζητά βοήθεια, θέλει να ακουστεί κι εμείς πρέπει να είμαστε εκεί.
Κατανοώ ότι αυτό είναι κάπως δύσκολο κάποιες φορές, π.χ. όταν είμαστε στη δουλειά, αλλά για τα δικά μου μάτια επειδή είναι η 1η προτεραιότητα, αν δεν μπορούμε εκείνη τη στιγμή, πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να βρίσκουμε το χρόνο και δηλώνουμε την παρουσία μας άμεσα.
Προχτές η μικρή με πήρε τηλέφωνο στο γραφείο.
Μόλις είχε επιστρέψει από το σχολείο.
Η δουλειά μου εκείνη την ώρα είναι στο φόρτε της.
Την άκουσα κάπως περίεργα.
Όταν, λοιπόν, μου είπε : “Μπορείς, να σου μιλήσω λίγο;”, διέκοψα τα πάντα και η αμέριστη προσοχή μου ήταν σε εκείνη.
Τότε ήταν που άρχισε να κλαίει και να μου εκφράζει την απογοήτευσή της για μία φιλική σχέση.
Δεν είναι παιδί, που θα με έπαιρνε τηλέφωνο στο γραφείο για μια απλή παρεξήγηση.
Ήξερα πως ήταν κάτι που την απογοήτευσε βαθιά και της προκάλεσε θλίψη και ενώ στεναχωριόμουν, που την άκουγα να κλαίει, λέγοντας από μέσα μου “καλώς ήλθες στον κόσμο των πολύπλοκων ανθρώπινων σχέσεων”, ένιωθα και μία ικανοποίηση που άγγιζε τα όρια της χαράς (παρανοϊκό; ) , γιατί με πήρε τηλέφωνο. Με πήρε τηλέφωνο, να μου το πει και να ακούσει, τί θα της πω.
Μιλήσαμε αρκετή ώρα και την έκανα να βγει λίγο έξω από το πρόβλημά της και να δει και η ίδια τα πράγματα πιο ψύχραιμα, να καταλάβει πως υπάρχει και μια θετική πλευρά.
Της έδειξα έναν άλλο δρόμο για τη σκέψη της και αυτό την ηρέμησε.
Σταμάτησε να κλαίει και ήξερα πως κλείνοντας το τηλέφωνο, θα έπαιρνε τη συζήτησή μας ως μαγιά για τη συνέχεια των σκέψεών της, όπερ και εγένετο.
Όταν γύρισα το απόγευμα, ήταν καλύτερα, αν και ακόμη λίγο στεναχωρημένη.
Ευνόησε το γεγονός ότι ήταν Παρασκευή κι έτσι το Σαββατοκύριακο μπορέσαμε να συζητήσουμε ώρες (ΩΡΕΣ), αλλά και να κάνουμε βόλτες και να δει τις φίλες της.
Σήμερα είναι ήρεμη και χαμογελαστή.
Κι αυτό έχει για μένα σημασία.
Υπάρχουν στιγμές (ευτυχώς αριθμητικά ελάχιστες), που σε παρεξηγήσεις ή άλλες στεναχώριες δεν θα θέλει να μιλήσει σε κανέναν.
Ο τρόπος για να “ξεκλειδώσει”, είναι να σεβαστώ την επιλογή της, να την αφήσω μόνη της χωρίς να την πιέσω.
Το μόνο που κάνω πριν βγω από το δωμάτιό της είναι να την πάρω αγκαλιά, να της δώσω ένα φιλί και να της πω, ότι εάν θελήσει να μου μιλήσει είμαι εκεί.
Σχεδόν όλες τις φορές μετά από κάποια ώρα, με προσεγγίζει μόνη της.
Ξέρω πως η αγωνία και το ενδιαφέρον για το παιδί σου, μπορεί και να σε τρελάνουν.
Μπορεί να γίνει κάτι εμμονικό. Όμως δεν πρέπει.
Χρειάζεται υπομονή και σεβασμός στην επιλογή έκφρασης του.
Η πίεση δεν είναι καλός σύμβουλος.
Και βέβαια, να μάθουμε, ότι πρέπει πρώτα να ακούμε.
Καμιά φορά δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτε περισσότερο.
Απλά να είμαστε εκεί ψύχραιμοι, με προσοχή 100% σε εκείνα και να τα ακούμε.
Να αφήνουμε το χείμαρρο να τρέχει, την καταιγίδα να ξεσπάσει.
Αφού ολοκλήρώσει, επιλέγω να ρωτάω, αν θέλει να ακούσει τη γνώμη μου κι αν θα ήθελε μία συμβουλή.
Δεν το κάνω, εάν δεν το θέλει.
Κάποιες φορές, μάλιστα, δεν χρειάζεται.
Από τη διήγησή της και μόνο, μπορεί να καταλάβει-αποφασίσει, τί πρέπει να κάνει.
Κανείς δεν είπε, ότι είναι εύκολο να μεγαλώνεις παιδιά.
Όμως όλα τα υπέροχα πράγματα που μένουν στην καρδιά σου, δεν έχουν τη δυσκολία τους; 🙂
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments