Tα τελευταία 5-6 χρόνια, από τότε δηλαδή που ξέσπασε η κρίση, οι μεγάλες αλλαγές που ζούμε επηρέασαν και επηρεάζουν.
Οι δυσκολίες με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μας έφεραν αντιμέτωπους με τον εαυτό μας.
Σαν κάποιο αόρατο χέρι να μας έσπρωξε μπροστά στον καθρέφτη αναγκάζοντάς μας αυτή τη φορά να εστιάσουμε σε εμάς. Στο πρόσωπό μας, στα μάτια μας και όχι στο περιβάλλον που μέχρι εκείνη (Image by ganeshaisis) τη στιγμή φάνταζε (και ίσως ήταν) όμορφο και ευτυχισμένο.
Σ’αυτό τον καθρέφτη κάποιοι έφεραν το πρόσωπο πιο κοντά, είδαν και ψηλάφησαν πρώτη φορά τις ρυτίδες τους, ξαναγνώρισαν το χρώμα των ματιών τους, την ίριδα που τόσα χρόνια δεν παρατηρούσαν, είδαν το χαμόγελό τους να παγώνει ή και να γλυκαίνει. Ναι, κάποιοι άνθρωποι γλύκαναν.
Συνειδητοποίησαν γρήγορα ή πιο αργά, ότι η ζωή σε υπερβολικές ταχύτητες και με υπεροψία γίνεται μοναχική και σκληρή.
Κάποιοι λοιπόν προσγειώθηκαν ομαλά ή ανώμαλα και άρχισαν να εκτιμούν ανθρώπους, καταστάσεις, πράγματα.
Έγιναν ευγενικοί, χαρίζουν χαμόγελο, νοιάζονται, γιατί κατάλαβαν ότι την εποχή που η μία δυσκολία διαδέχεται την άλλη, το πιο σημαντικό είναι να έχεις ανθρώπους κοντά σου. Συνοδοιπόρους που θα αλαφρύνουν το δρόμο που έχει πολλά χαλάσματα, θα σου δώσουν ένα χέρι να περάσεις τα γκρέμια και θα σου κάνουν παρέα.
Κάποιοι άλλοι άρχισαν να ρέουν ανεξάντλητες ποσότητες κακίας, ασχήμιας και σκληρότητας. Το περίεργο είναι ότι αυτό δεν φαντάζει ξένο με τη συνολική εικόνα τους. Δείχνουν φυσικά μέσα σε αυτό και σε κάνει να νιώθεις ότι δεν ήταν διαφορετικοί πριν, απλά το τέρας κοιμόταν πάνω στις υλικές απολαύσεις που προσέφερε η πλαστή οικονομική κακομαθημένη ευημερία τους. Η στέρηση ξεσκέπασε το τέρας που άρχισε να κρυώνει και αντί να ψάχνει τρόπο να ζεσταθεί, άρχισε να βγάζει όλο το κακότροπο και άσχημο χαρακτήρα του.
Σε ένα άλλο σκοτεινό σημείο βρέθηκαν οι άνθρωποι που με το αδύναμο της ψυχολογίας τους παλεύουν με ένα άλλο τέρας που ξύπνησε, αυτό της κατάθλιψης. Οι δυσκολίες γίνονται τα σκαφτικά εργαλεία που ανοίγουν δρόμο στο έδαφος και πάνε πιο βαθιά και πιο βαθιά χωρίς να έχουν το παραμικρό φως μαζί τους. Χάνονται στο σκοτάδι με ελάχιστο αέρα να αναπνεύσουν χωρίς να έχουν ψυχική δύναμη να φωνάξουν “βοήθεια”!
Κι είναι και αυτοί που άρχισαν να είναι πολύ αυστηροί και απόλυτοι. Με πομπώδεις κάθετες δηλώσεις. Δηλώσεις που δεν επιτρέπουν να “πετάει τρίχα”.Το “ίσως” δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό τους. Το “μπορεί” δεν το επιτρέπουν.Το “πιθανόν” το σκότωσαν.Ή “Ναι” ή “Όχι”.
Όσο μεγαλώνω, συνειδητοποιώ ότι τα απόλυτα πράγματα στη ζωή είναι πολύ λίγα.
Δεν ξέρω εάν λέγεται ωριμότητα ή κάποιος υποσυνείδητος φόβος που με αναγκάζει να κάνω περισσότερο χώρο στις σκέψεις και τα συναισθήματά των άλλων, αλλά στέκομαι πια λίγο πιο κριτική απέναντι στα πράγματα. Ακόμη και σε αυτά που με στεναχωρούν, με πληγώνουν, με απογοητεύουν.
Κι όσο παρατηρώ τις αλλαγές, όσο ζω τις αλλαγές, όσο αλλάζω, νιώθω ότι αυτό που χρειάζονται οι άνθρωποι σήμερα περισσότερο ίσως από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, είναι μια μεγάλη δυνατή πολύ σφιχτή αγκαλιά.
Μια αγκαλιά που κάποιοι θα παλέψουν να ανοίξουν, να χαλαρώσουν, να φύγουν μακριά της, να μην τη νιώθουν. Όσο όμως αυτή μένει κλειστή, σφιχτή, κλειδωμένη, στο τέλος θα αναγκαστούν να αφεθούν και να γαληνέψουν
Νιώθω ότι αυτοί είναι οι πιο πληγωμένοι, απογοητευμένοι, broken….όπως λένε οι Αμερικάνοι.
Νιώθω ότι ακόμη και οι πιο σκληροί, οι πιο “άσχημοι”, οι πιο αυστηροί με μια αγκαλιά, θα λυθούν και θα δείξουν πόσο καλά κρύβουν την ευαισθησία τους και την πληγή τους.
Αυτή που αντικρύζουν και γλύφουν, όταν μένουν μόνοι τους.
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments