ΜΑΜΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ

Δουλεύω από τότε που τελείωσα το σχολείο.

Με μία γρήγορη αναδρομή η μόνη περίοδος, που έμεινα στο σπίτι για περισσότερο διάστημα από μία εβδομάδα, ήταν αφού γέννησα.

Αγαπώ τη δουλειά μου. Είναι κομμάτι μου.

Το ξέρω, ότι αυτές τις εποχές θεωρούμαι τυχερή που εργάζομαι και εννοείται, ότι δεν το κάνω από χόμπι (άσχετα με το ότι νιώθω ευτυχισμένη που ασχολούμαι με το αντικείμενο που αγαπώ). Με τα χρήματα αυτά συνεισφέρω οικονομικά στην οικογένεια.

Επίσης αντιλαμβάνομαι και την άλλη πλευρά, της μαμάς που μένει στο σπίτι, ενώ επιθυμεί να δουλέψει και να κάνει πράγματα εκτός σπιτιού. Αυτό το θέμα θέλει μεγάλη συζήτηση και θα την κάνουμε άλλη φορά.

Στους δύσκολους καιρούς που ζούμε, οι ρυθμοί έχουν γίνει πιο απαιτητικοί, πιο πιεστικοί, πιο σκληροί.

Την ίδια ώρα η κόρη μου βρίσκεται στην Ε΄ Δημοτικού, μια τάξη απαιτητική.

Κάθε μέρα κάνει τη μελέτη στο σπίτι μόνη της.

Ο μπαμπάς κι εγώ λειτουργούμε σε ρόλο βοηθητικό, όπου χρειάζεται.

Είναι κάποιες μέρες της, που είναι πιο φορτωμένες και πιο πιεστικές.

Ξέρω, ότι η μελέτη είναι η προετοιμασία που πρέπει να κάνει μόνη της. όπως και την κάνει.

Ξέρω, ότι οι ασκήσεις πρέπει να γίνουν από εκείνη, όπως και γίνονται.

Όμως νιώθω ότι εάν ήμουν εγώ στο σπίτι και όχι οι παππούδες και οι γιαγιάδες, θα τη βοηθούσε περισσότερο.

Όχι από θέμα παρέμβασης ή ενίσχυσης στην ώρα της μελέτης (που μπορεί να συνέβαινε και αυτό βέβαια).

Απλά  η αίσθηση της παρουσίας μου.

Προς Θεού, δεν εννοώ ότι οι γονείς μας επιβαρύνουν ή την αποσπούν. Σε καμία περίπτωση.

Ακολουθεί από μόνη της ένα πρόγραμμα, που δεν χρειάζεται κάποιον να την οργανώσει και να τη βάλει σε τάξη.

Νομίζω, ότι η αίσθηση που έχει ότι η μαμά είναι στο σπίτι, της προσφέρει υποσυνείδητα μια άλλου είδος ηρεμία και μια σταθερότητα.

Το αισθάνομαι το Σαββατοκύριακο, που δεν λείπω, αλλά και όλες τις άλλες καθημερινές που έχει τύχει να μείνει μαζί μου.

Κακά τα ψέματα, δεν είναι το ίδιο για ένα παιδί.

Δεν έχει να κάνει με τη φροντίδα και την αγάπη που εισπράττει από τους ανθρώπους που το προσέχουν.

Έχει να κάνει με το τί αντιπροσωπεύει το πρόσωπο, που είναι δίπλα του.

Και η μαμά και ο μπαμπάς, ε…είναι η μαμά και ο μπαμπάς, όπως και να το κάνουμε.

Είναι αυτές οι μέρες, που θα ήθελα να μπορούσα να είμαι μαμά στο σπίτι.

Να κάνω τις δουλειές του σπιτιού, να ετοιμάζω το φαγητό, που θα της “σπάσει τη μύτη” μόλις επιστρέψει από το σχολείο, που θα σιδερώνω ήσυχα στο σαλόνι ενώ εκείνη θα διαβάζει στο δωμάτιό της, που θα της στίψω χυμό πορτοκάλι και θα της το πάω για να κάνει διάλειμμα, που θα την πάω ήρεμη στο φροντιστήριο και όλα αυτά που τα κάνει με τη μέγιστη αγάπη και φροντίδα η γιαγιά και ο παππούς.

Όχι όμως η μαμά.

Ίσως η ίδια να το νιώθει όλο αυτό, ίσως απλά να είναι η δική μου ενοχή της απουσίας μου  σε συνδυασμό με το πώς έχω μεγαλώσει, με το πρότυπο της στοργικής μαμάς μου, που ήταν στο σπίτι συνέχεια, ίσως πάλι να είναι ο συνδυασμός όλων.

Είναι αυτό το “αν έκανα αυτό”-“αν έκανα εκείνο”, που τελικά από τότε που γίνεσαι γονιός  σε κυνηγάει.

Γιατί θέλεις το καλύτερο.

Όμως αντικειμενικά δεν μπορείς, να τα κάνεις όλα καλά.

(Δεν έχω ανακαλύψει και τα μαγικά φιστίκια του “Σούπερ Γκούφη”, να πάρει!)

Απλά προσπαθείς με ό,τι έχεις στα χέρια σου και άπειρη αγάπη.

Και η προσπάθεια κάτι είναι όμως, ε;

 

Μαμά Μαμαδοπούλου

 

 

Image by Proflowers