Η ΜΑΜΑ ΜΑΘΗΤΡΙΑ

Ναι, ναι! Αυτή είναι η πραγματικότητα.

Έλα και πες μου εσύ, ότι θυμάσαι ακριβώς τί είναι το Ελάχιστο Κοινό Πολλαπλάσιο και ο Μέγιστος Κοινός Διαιρέτης και θα σου πω ΜΠΡΑΒΟ!….Επ…..όοοοχι. Μην γκουγκλάρεις.  Κι εγώ τα θυμήθηκα αμέσως, καθότι και “φύτουλας” και στα μαθηματικά,  αλλά μέχρι να τα ξανακάνω επανάληψη με την παράδοση της δεσποινίδος κόρης, θυμόμουν περίπου και όχι ακριβώς.

Το κορίτσι μου διαβάζει και κάνει τις εργασίες μόνο του, αλλά κάποια στιγμή θέλει ένα control για να δούμε μαζί, αν χρειάζεται κάτι.

 

Image by CollegeDegrees360 

Και πώς θα ξέρεις, μάνα, αν αυτό που έχει κάνει είναι σωστό, αν δεν θυμάσαι τί είναι ή ότι το λένε έτσι; E;

Παίρνεις αγκαλιά τον γκούγκλι (γιατί τα βιβλία του σχολείου είναι άθλια τα περισσότερα – συγγνώμη κιόλας) κι αρχίζεις και τα ξαναθυμάσαι ή ξαναμαθαίνεις, γιατί ναι, ναι τα έχεις ξεχάσει.

Βέβαια καμιά φορά μπερδεύεσαι, γιατί σε αρκετά πράγματα ο τρόπος διδασκαλίας έχει αλλάξει από τότε που τα είχες διδαχθεί εσύ και τότε γίνεται το “έλα να δεις κι έλα να ακούσεις”. Πώς να εξηγήσεις κάτι που δεν μπορείς να καταλάβεις την εξήγηση του βιβλίου, οέο; (Αφού π.χ. στα βιβλία  Γλώσσας και Μαθηματικών δεν έχει και πολλή θεωρία;E;E;E;)

Από την αρχή του Δημοτικού όσες φορές η μικρή μου χρειάστηκε βοήθεια και δεν μπόρεσα να της δώσω να καταλάβει αυτό που είχε ανάγκη, βλέπω δύο οδούς:

α) Η μία οδός είναι η απλή:την αφήνω να πάει στο σχολείο έτσι. Όχι, δεν την εγκαταλείπω. Ούτε της λέω, “Δεν πειράζει, παιδάκι μου, πήγαινε έτσι στο σχολείο, ΥOLO!”. Την παροτρύνω να πει στη δασκάλα της πως δεν έχει κατανοήσει το συγκεκριμένο μάθημα και χρειάζεται να της το εξηγήσει πάλι. Όσες φορές έχει γίνει αυτό, η δασκάλα εννοείται της το εξήγησε και της έδωσε την ευκαιρία στη συνέχεια, να δοκιμάσει να λύσει τις ασκήσεις ή να κάνει τις εργασίες που πριν δεν μπορούσες.

β) Η άλλη οδός βασίζεται στην ανάγκη του κοριτσιού μου, να πηγαίνει σε όλα έτοιμη, οπότε και τις φορές που την ακουλούθησα ήταν γιατί δεν δεχόταν να πάει άγραφη. Μετά από μεγάλη προσπάθεια και πολλές επεξηγήσεις δικές μου, έκανε τις εργασίες, αλλά χωρίς να έχει κατανοήσει απόλυτα το θέμα στο τέλος. Σε αυτή την περίπτωση, είτε μιλούσα στη δασκάλα το επόμενο πρωί και της έδινα το στίγμα, είτε της έστελνα ραβασάκι, όπου της επεσήμαινα το θέμα όπως π.χ. πέρσι, “Houston, we have a problem. Δεν κατανοήσαμε “το κατηγορούμενο”. Μπορείτε να το ξαναπείτε;”

Δεν είναι ότι βαριέμαι να το ψάξω περισσότερο…oh, well…καμιά φορά συμβαίνει και αυτό…

Ο πρώτος κύριος λόγος είναι πως θεωρώ, ότι πρέπει να παίρνει το μάθημα και την ενημέρωση από τη δασκάλα για να είναι ολοκληρωμένη η μάθηση από το σχολείο και ο δεύτερος ότι δείχνοντάς της το δικό μου συλλογισμό, μπορεί να την μπλοκάρει σε κάποιο μάθημα στη συνέχεια, ακόμη κι αν αυτό που λέω είναι σωστό. Οι παραδόσεις είναι μια αλυσίδα.

Βηματάκι-βηματάκι προχωρούν στη γνώση και σε αυτό το μονοπάτι, τα οδηγεί ο εκπαιδευτικός.

Πιστεύω πως με το να ενημερώνω τη δασκάλα, βοηθάω την ίδια να βοηθήσει το παιδί μου, αλλά και να καταλάβει που ίσως χρειάζεται να επιμείνει περισσότερο. Τις περισσότερες φορές, η δυσκολία της κόρης μου ταυτιζόταν με την υπόλοιπη τάξη.

Αυτή η διαδικασία όμως τώρα πια ακολουθείται σπάνια, γιατί το κορίτσι μου ζητάει επεξήγηση μόνη της, κάτι που με κάνει πολύ χαρούμενη, γιατί δεν διστάζει και έχει συνειδητοποιήσει, ότι μια τέτοια προσέγγιση, θα τη διευκολύνει στη μελέτη της.

Στην οποία μελέτη κάποιες φορές, που λέτε, για να μπορέσουμε να δούμε πράγματα μαζί, χρειάζεται να ξαναδιαβάσω τη θεωρία και να δω παραδείγματα ασκήσεων.

Όταν έχω χρόνο το απολαμβάνω. Πέρα από το ότι φρεσκάρω γνώσεις, κυριολεκτικά μαθαίνω νέα πράγματα. Όπως για παράδειγμα στο μάθημα των Γερμανικών.

Δεν ξέρω γρι!

Τώρα;

Πώς θα τη βοηθήσω στο πιο απλό πράγμα π.χ. στο να της υπαγορεύσω την ορθογραφία;

Ε, απλά, πού και πού κάθομαι κοντά της την ώρα που κάνει τις εργασίες της και μαθαίνω κι εγώ λέξεις και φράσεις.
Είναι σίγουρο ότι παράλληλα με τη δική της εκπαίδευση έμμεσα προοδεύω γνωστικά κι εγώ . Γίνομαι μαθήτρια. Αμέ!

Image by Moyan Brenn

Και τώρα πρέπει να σας αφήσω, γιατί έχω να κάνω αντιγραφή  για αύριο και θα μου φωνάζει ότι χαζολογάω στο blog, γι’αυτό είμαι άγραφη.

tschüss (“αντίο” στα γερμανικά- το Auf Wiedersehen είναι πιο επίσημο)

Γηράσκω αεί διδασκομένη. 😉

Mαμά Μαμαδοπούλου