“Μαμά, είχες δίκιο!”,
θα ήθελα να ακούω να μου το λέει συνέχεια.
Να την ακούω, να το λέει χαμογελαστά.
Χαρούμενα.
Να το λέει και να σκάει από ευτυχία.
Να το ακούω και να χαίρομαι που της επιβεβαίωσα τα όμορφα στη ζωή που έρχονται, τα γλυκά που θα γευτεί, τις χαρές που θα χαμογελάσει.
“Μαμά, είχες δίκιο!”,
να μην το ακούσω ποτέ με το κεφάλι της σκυμμένο.
Πρόσωπο συννεφιασμένο.
Μάτια δακρυσμένα.
Δεν θέλω να δικαιωθώ σε άσχημα, σε λάθη που θα την πληγώσουν και σε απογοήτευση που θα την πικράνει.
Θέλω να έχω άδικο σε αυτά.
Δεν θέλω να χρειαστεί την αγκαλιά μου να την παρηγορήσω, που θα μπορώ να καταλάβω γιατί είναι στεναχωρημένη.
Η αγκαλιά μου θα είναι πάντα εκεί.
Μόνο που δεν θέλω να ανοίγει και να κλείνει για να αφήσει το βάρος της ψυχής της, αλλά για να νιώσω το σφίξιμο από τη χαρά της.
Η αγκαλιά μου θα είναι πάντα εκεί.
Όπου είναι η καρδιά μου.
Μεγαλώνει και βαθαίνουν οι σκέψεις και όσα νιώθω…
Κι άλλο.
Μαμά Μαμαδοπούλου
Image by elisa
No Comments