Η ΠΡΩΤΗ ΑΓΑΠΗ ΑΛΛΑ KAI H ΠΡΩΤΗ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ! :)

Στην ηλικία των 4 ετών θα μπορούσε να είναι ο Άκης. Ή μήπως…. ο αδερφός του ο Γάκης;

Όμως το μόνο που θυμάμαι είναι, ότι αυτοί οι δύο Bolek και Lolek ήταν απλά από τους πρώτους κολλητούς φίλους μου.

Ήμουν αγοροκόριτσο και μου άρεσαν πιο πολύ τα παιχνίδια τους από τις κούκλες.

Θυμάμαι με τον Άκη και το Γάκη, να σκάβουμε, να παίζουμε με χώματα, λάσπες, πέτρες…Ακόμη έχω την εικόνα που είμαστε έξω από το σπίτι μου και ανοίγουμε τρύπες στο χώμα, για να κάνουμε το δικό μας αυτοσχέδιο “τσιμέντο”. (Μην το ψάχνετε.)

Δεν θυμάμαι όμως κανενός το πρόσωπο και το συναίσθημα, που έχω είναι αυτής της νοσταλγίας της παιδικής φιλίας.

Άρα….Άκης-Γάκης…Naaaaahhh!

Στην ίδια ηλικία θα μπορούσε να είναι ο Λάκης Τζορντανέλλι, που κάποια στιγμή τον είχα δει στην τηλεόραση να τραγουδά το “Κορίτσι του φίλου μου” και η εικονα της φράτζας του με είχε γοητεύσει. (Άκης-Γάκης-Λάκης…Τώρα το πρόσεξα. Ένας Σάαααακηηηηηηηης δεν υπήρξε.)

Για κάποιες μέρες κοιμόμουν αγκαλιά με μία φωτογραφία του τραγουδιστή, αλλά δεν…. Στην πορεία συνειδητοποίησα, ότι απλά μου άρεσε να ακούω το τραγούδι χωρίς να με ενδιαφέρει ποιός το τραγουδάει. Ίσως η φράτζα να πρόσθετε πόντους.

Στην ηλικία των 5 ίσως να ήταν ο Θέμης Ανδρεάδης. Ναι, ναι, πάλι τραγουδιστής!

Φυσικά και πάλι το ύφος των τραγουδιών του ήταν κάτι που με είχε ξετρελάνει (Αχμ! Τώρα που το σκέφτομαι από μικρή γοητευόμουν από καλλιτεχνικές εκφράσεις και εκφάνσεις!). Την εποχή εκείνη, όπου άκουγα το “Είμαι πολύ ωραίος” (Βεβαίως, βεβαίως!), έμαθε η θεία  μου για το “κόλλημα” που είχα και είπε στη μαμά μου, ότι ο κος Ανδρεάδης ήταν πελάτης στο μαγαζί της.

Μία μέρα, λοιπόν, που ήμασταν στο μαγαζί της θείας μου, μπήκε ο άνθρωπος να ψωνίσει και εκείνη με πήγε κοντά του για να τον γνωρίσω. Ακόμη θυμάμαι πως έτρεμαν τα πόδια μου και πόσο ψηλός μου φαινόταν. Μου μίλησε για αρκετή ώρα και στο τέλος η θεία μου του ζήτησε να μου δώσει ένα αυτόγραφο. Επειδή δεν είχε μαζί του, της είπε ότι θα της το έφερνε την επόμενη φορά που θα την επισκεπτόταν για να αγοράσει πράγματα. Ευτυχώς που δεν μου το έδωσε εκείνη την ώρα! Θα είχα λιποθυμήσει. (Θα καταλάβετε στη συνέχεια.)

Φυσικά και δεν είχα κατανοήσει ακριβώς την έννοια του αυτόγραφου σε εκείνη την ηλικία, γιατί όταν μετά από μέρες μου το έφερε η θεία μου και το είδα, το πήρα όλο ντροπή, το έσκισα και το πέταξα! Αμέ!

Πάγωσε η θεία, πάγωσε και η μαμά!

Όταν με ρώτησαν μέσα στη γλύκα, γιατί το πέταξα, τους απάντησα, ότι ήταν μεγάλη ντροπή να έχει γράψει “Με αγάπη!”. Δεν μπορεί να λέει και να γράφει, ότι με αγαπάει, γιατί απλά δεν μου άρεσε, να μου λένε ότι με αγαπάνε.

Ερωτικά εννοούσα. Δεν μπορούσα να το δεχτώ. Θυμάμαι τη ντροπή, που είχα νιώσει.

Γενικά μέχρι και το Γυμνάσιο με ενοχλούσε να μου λένε, ότι καταλάβαιναν ή μάθαιναν ότι κάποιος ήταν ερωτευμένος μαζί μου. Δεν μου άρεσε. Με έφερνε σε τρομερή αμηχανία και με θύμωνε. Τί να σημαίνει, γιατρέ μου;

Mετά το ξεπέρασα.

Άρα, ο γλυκός κύριος Ανδρεάδης δυστυχώς δεν βρήκε ανταπόκριση στην “αγάπη”, που είχε αντιληφθεί το παιδικό μυαλό μου. Τον θυμάμαι πάντα γλυκά και εύχομαι με τα χρόνια, να  ξεπέρασε, ότι απλά τον θαύμαζα πολύ. 😉

Kαι κάπου εκεί στις αρχές της Β’ Δημοτικού ήρθε στην τάξη μας ένας καινούριος μαθητής.

Ο Βασιλης.

Ήταν νέος στο χωριό. Η οικογένειά του είχε μετακομίσει από την πόλη που ζούσε, γιατί ο πατέρας του είχε πιάσει δουλειά στο εργοστάσιο της περιοχής μας.

Ήταν συμπαθητικό και συνεσταλμένο παιδάκι και το βλέμμα του ήταν συνέχεια θλιμμένο.

Ήρθε στην τάξη και διάλεξε να καθίσει στο τελευταίο θρανίο. Δεν ανοιγόταν εύκολα, δεν έπαιζε πολύ στα διαλείμματα με τα άλλα παιδιά και ήθελε να μένει μόνος του.

Τις περισσότερες φορές έδειχνε στεναχωρημένος.

Ψυχοπονιάρα που ήμουν, τον είχα πλησιάσει και επιδίωκα να κάνουμε παρέα.

Έμαθα, λοιπόν, ότι ήταν στεναχωρημένος, γιατί δεν του άρεσε που άφησε την πόλη του και τους φίλους του.

Προφανώς δεν ήταν και το σούπερ κοινωνικό παιδί, οπότε δεν του ηταν εύκολο να ενσωματωθει στα παιχνίδια μας στο διάλειμμα.

Που και που τον έπαιρναν τα κλάμματα.

Κάθε μέρα πηγαίνοντας στο σχολείο τον αναζητούσα.

Είχα για πρώτη φορά ένα ενδιαφέρον, που δεν ήταν μόνο αυτό που ένιωθα για τους φίλους μου, αλλά ένα περίεργο άλλο συναίσθημα διαφορετικά όμορφο. Δεν ήξερα ακριβώς, τί είναι (Ένα πράγμα όπως η πρώτη εκμυστήρευση της κόρης μου στο “Ο έρωτας στην παιδική ηλικία”).

Δεν τον λυπόμουν. Τον νοιαζόμουν! Πολύ!

Μέρα με τη μέρα ο Βασίλης αναζητουσε κι αυτός την παρέα μου και είχε αρχίσει να χαμογελάει και να παίζει. Ήταν φορές που ήταν ντροπαλός και από αυτή τη συστολή που είχε κάποιες στιγμές την ώρα που παίζαμε, τώρα καταλαβαίνω, ότι κι εκείνος…μάλλον….ε, να, ήταν αμοιβαίο, αλλά σε εκείνη την ηλικία δεν αναζητάς την ανταπόκριση απαραίτητα.

Σου αρκεί αυτό που νιώθεις. Αν είσαι και το παιδί που ήμουν εγώ, σίγουρα δεν θες να ξέρεις. Δεν αντέχει μάλλον η καρδιά σου παραπάνω χτυποκάρδι.

 

(image by Ekkehard Streit )

Η ουσία ήταν ότι ήμουν χαρούμενη, που μπορούσα να παίζω με το φίλο μου το Βασίλη.

Μέχρι που μία Δευτέρα πήγα στο σχολείο, τον αναζήτησα στην αίθουσα, στο προαύλιο, στις βρύσες, στο δασάκι (ναι, είχαμε ένα μικρό δασάκι στο σχολείο) και ο φίλος μου δεν ήταν πουθενά.

Ο Βασίλης είχε φύγει από το σχολείο.

Για την ακρίβεια, είχαν φύγει οικογενειακώς από το χωριό, γιατί ούτε η μητέρα του ούτε ο μικρός άντεχαν να ζήσουν στο χωριό. Τους έλειπε η πόλη τους.

(Και βέβαια, τώρα που μεγάλωσα, κατάλαβα ότι και η μαμά του είχε παίξει καθοριστικό ρόλο στη δική του ψυχολογία).

Και έτσι δεν ξαναείδα ποτέ το Βασίλη.

Θυμάμαι πόσο είχα πικραθεί, πόσο είχα στεναχωρηθεί και  δεν ήθελα να μιλήσω γι’αυτό σε κανέναν (γιατί απλά μέχρι τη Β’Γυμνασίου δεν μοιραζόμουν με κανένα αυτά τα συναισθήματα-ήταν δικά μου και ήθελα να μένουν έτσι. Μόνο δικά μου!).

Ήμουν θυμωμένη, γιατί έφυγε χωρίς να με χαιρετίσει.

Πώς είχε μπορέσει να το κάνει αυτό;

Μαζί με την πρώτη αγάπη, είχε έρθει απότομα και η πρώτη απογοήτευση.

Είμαι σίγουρη, ότι αυτή ήταν η πρώτη αγάπη που ένιωσα.

Γιατί 35 χρόνια μετά θυμάμαι ακόμη το πρόσωπο του μικρού Βασίλη χωρίς να έχω καμία φωτογραφία του, θυμάμαι το επίθετό του, την αγαπημένη του πόλη και γιατί θυμάμαι ακόμη το διαφορετικό συναίσθημα με τα πόδια μου και την ανάσα μου να κόβονται από την απροσδιόριστα μεγάλη χαρά  που ένιωθα, όποτε τον έβλεπα, οπως και την πρώτη γεύση της πίκρας, της απογοήτευσης, όταν έφυγε έτσι, χωρίς να προλάβω να τον αποχαιρετίσω.

Ήταν η πρώτη φορά, που έβλεπα την κενή θέση του θρανίου και την ένιωθα άδεια.

Όπως ήταν και η παιδική καρδιά μου.

Για λίγο.

Γιατί τα παιδιά ξεχνούν γρήγορα τα άσχημα και προσπαθούν να κρατούν μόνο τις γλύκες.

Όπως αυτή της πρώτης αγάπης!

Μαμά Μαμαδοπούλου

Το κείμενο αυτό είναι συμμετοχή σε διιστολογικό αφιέρωμα με θέμα την Πρώτη Αγάπη.

Συμμετέχουν ακόμη (η λίστα θα συμπληρωθεί σιγά-σιγά μέσα στη μέρα):

[Να ξαναέρθετε κάποια στιγμή, να διαβάσετε και τα υπόλοιπα κείμενα.

Είμαστε αρκετοί και η Πρώτη Αγάπη ξεχωριστή για τον κάθε ένα. 🙂 ]

Ο Ήχος του Ανέμου: O πρώτος έρωτας

A mother’s diary: Οι πρώτες αγάπες

Ποδηλάτισσα: Πρώτη Αγάπη

Ο βιβλιοθηκάριος: Η κα Τζίνα: η πρώτη αγάπη

Το Καραντί : Αγάπη

 Nefosis: Σ’αγαπώ μα δεν το κχέρεις

RoubinakiM: Έρωτες

 Κυνοκέφαλοι: Ο Ταρζάν κι η αβωνιάρα

Red Kangaroo: Πρώτη αγάπη: Ραβασάκι και σκαμπίλι

Αναγεννημένη : Πρώτο σκίρτημα

kospanti: Δυο αγάπες κι ένα ταξίδι στο μέλλον

Τσαλαπετεινός: Αχ Ελισσάκι

evZin: η Τριανταφυλλένη

kizilkum: αν ήσουν

Polyanna’s days: Όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο

Τα Χαμένα Επεισόδια : And burn your bridges down

Antidrasex: Η πρώτη αγάπη

Μπανάνα : Η λάθος μπλούζα

Old Boy: Το μαντηλάκι