Κάπου σε ένα χωριό
πριν από κάποια
(γκκκκκουυυυχ-γκουχ) χρόνια...
“Ουόοοοοοου! Yeaaaah! Super wow!
Γιούυυχου-χουυύ!
Πετάαααω!
Α-ε-ρο-πλα-νάαααακιιιιι!!!
Εμ…νομίζω, ότι θα κάνω τσίσα από τη χαρά μου!
Γιουχούυυ!
By the way, ωραίο μαλλί, μαμά!
Άσε να βουτήξω μια τούφα!”
↓
“Εντάξει, μαμά.
Μ’αρέσει ψηλά. Δεν λέω….
Ωπ!….τί είναι αυτό το μηχάνημα, που κρατάει αυτός ο κύριος;
Όλο “κλικ κλικ κλικ κλικ” κάνει!
Πες του, ότι δεν χρειάζεται, να μου κάνει καραγκιοζιλίκια, για να κοιτάω.
Mην κουνάς, μαμά!
Θα φύγει ρουκέτα.
Έχω πιεί γάλα και ανακατεύομαι.
(Burp! Αυτό που ρεύομαι στα αγγλικά, δεν ξέρω πώς μου συμβαίνει) “
↓
↑
“Αμαν! Eπιτέλους!!
Δεν μπορεί να μπουσουλήσει με ένα κόκκαλο στο στόμα με την ησυχία του ένας άνθρωπος πια!
Αφού ξέρετε!
Όταν έχω το κόκκαλό μου, θέλω ηρεμία.
Ω-μπωώωωωωωωω!”
↑
“Γκλουπ! Γκλουπ! Γκλουπ!
Κράτα μακριά τα περιστέρια, μπαμπά!
Γκλουπ!Γκλουπ! Γκλουπ!
Δεν λέω.
Γκλουπ!Γκλουπ! Γκλουπ!
Ωραία ιδέα, να έρθουμε βόλτα εδώ, αλλά το φαγητό προηγείται.
Και έλεος με το κλικ κλικ κλικ!
Όταν μεγαλώσω, θα σας εκδικηθώ όλους!
Θα σας κυνηγάω με ένα τέτοιο κλικομηχάνημα!”
↑
“Και …..
η μεγάααλη αθλήτρια
(Ναιιιιιι-πλήθος που ζητωκραυγάζει!)
ετοιμάζεται ,να φτάσει στο τέρμα
(Ναιιιιιιι! Πάλι πλήθος που ζητωκραυγάζει).
κάνοντας τα πρρρρρώτα της βήματα (Ναιιιιιιι!Ζήηητωωω!).
Από σήμερα την “έβαψες”, μάνααααα!
Θα αρχίσω να τρέχω κι εσύ θα με κυνηγάς.
Μαμά,
τα πλεκτα εφαρμοστά που έφτιαξε η γιαγιά,δεν με κολακεύουν.
Ειδικά σε συνδυασμό με την υφασμάτινη πάνα από κάτω.
Καλή φάση, που με άφησες με τις κάλτσες, δε λέω,
αλλά θα έπρεπε να ταιριάξεις τα χρώματα.
Εάν πέσει η φωτογραφία, στο Fashionism σε κάποια χρόνια
θα γίνω αντικείμενο συζήτησης και δεν το θέλω.
Ωραίο το χαλικάκι.
Πονάει λίγο, αλλά το περπάτημα roooooocks!
Yeaah!”
Σήμερα στην τσιμεντούπολη…
Σπάνια διαβάζω σημειώματα αρχισυνακτών.
Κι άκου τώρα.
Προχτές ξεφυλλίζοντας το περιοδικό “Γυναίκα” έπεσε το μάτι μου στο σημείωμα της Νάνσυ Ζαμπέτογλου.
Μου κέντρισε το ενδιαφέρεον, ο τίτλος κι άρχισα να το διαβάζω.
Και με μαγνήτισαν οι φράσεις του.
Απλές και μεστές.
Νόμιζα, ότι το έγραφε (και) για μένα.
Έτοιμη ήμουν να αρχίσω να μονολογώ ως άλλος Βαμβακούλας:
“You? You?”
Σας μεταφέρω το κείμενο
“Το τέλος της αθωότητας”
“Στο μήνα των γενεθλίων σου και με την πρόφαση μιας γλυκιάς τούρτας με αρκετά κεριά, είναι ξεκάθαρο ότι είναι η ώρα όχι μόνο να δεχτείς ευχές, αλλά και να αλλάξεις τον τρόπο που σκέφτεσαι.
Θα σου έχει συμβεί.
Θα έχεις πει κι εσύ πως ό,τι έγινε έγινε, πως όπως τα έκανες τα έκανες και τώρα ήρθε η ώρα να ενηλικιωθείς.
Είναι προφανές και αποδεικνύεται από φίλους και γνωστούς ότι η ενηλικίωση δεν έρχεται ταυτόχρονα για τον καθένα.
Ένα δραματικό γεγονός, μια απώλεια, μια απογοήτευση-συνήθως κάτι που φαίνεται αρνητικό, αξεπέραστο και επίπονο-είναι αυτό που σε κάνει να συνειδητοποιήσεις ότι η εποχή της δικής σου προσωπικής τσιχλόφουσκας τελείωσε.
‘Οτι ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος, ότι οι άνθρωποι δεν είναι όλοι καλοί, ότι, εν πάση περιπτώσει, κάπου εδώ έρχεται η ώρα να καταλάβεις ότι όλα αυτά τα “πρόσεχε” που σου έλεγαν θα έπρεπε να τα έχεις ακούσει ή να αρχίσεις να τα ακούς, γιατί μια βάση αλήθειας την έχουν.
Όπως όλες οι συνειδητοποιήσεις, όμως, έτσι κι αυτή, δεν έρχεται χωρίς το κόστος της. Δεν είναι τα λάθη που έκανες. Καλά έκανες και τα έκανες και αν δεν τα έκανες, δεν θα μάθαινες-κι αυτό είναι το μεγαλύτερο μάθημα στη ζωή και καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να συγχωρήσεις τον εαυτό σου.
Δεν είναι ούτε οι άνθρωποι που μπορεί να χάσεις στην πορεία-αυτούς που είναι να τους χάσεις θα τους χάσεις έτσι κι αλλιώς κι αυτοί που είναι να μείνουν θα μείνουν, ό,τι κι αν γίνει. Το χειρότερο στη συνειδητοποίηση αυτή-και ίσως η μεγαλύτερη απώλεια από όλες-είναι ότι έρχεται να αποχαιρετήσεις την αθωότητα.
Το αντέχεις; Έχεις οχυρώσει την ψυχή σου με τέτοιον τρόπο, ώστε να μπορείς, πίσω από τα χαμόγελα των ανθρώπων, να διακρίνεις δεύτερες σκέψεις;
Να σκέφτεσαι ότι οι νέες, αδοκίμαστες φιλίες μπορεί να κρύβουν κινδύνους που ούτε μπορείς να φανταστείς;
Nα βλέπεις πίσω από πρόσωπα προθέσεις και σκοπιμότητες;
Ξέρεις πως, αν το κάνεις αυτό, αν μπορείς να το καταφέρεις, δεν θα είσαι ποτέ ξανά ο ίδιος άνθρωπος.
Τίποτα δεν θα είναι όπως πριν. Ούτε τα χρώματα θα σου φαίνονται ίδια, ούτε τα τραγούδια, ούτε οι φωνές.
Το αντέχεις να ενηλικιωθείς; Tο αντέχεις να μην ξανακάνεις τα ίδια λάθη; Ή μήπως είσαι μέσα σου τόσο παιδί, που όσες φορές κι αν σε προειδοποιήσουν για το λάθος θα πέσεις πάνω με την ίδια μανία; Ότι “θα πας κι ας σου βγει και σε κακό”;
Για σκέψου, μήπως αυτό είναι το μυστικό της νεότητας;
Η ψυχή δεν κάνει ρυτίδες όταν είναι ορθάνοιχτη. Κι αυτό το λέω με σιγουριά.
Και σε αυτά τα γενέθλια κι σε όσα ακόμη αξιωθούμε να ζήσουμε.
Καλές Διακοπές.”
[Νάνσυ Ζαμπέτογλου (Περιοδικό “Γυναίκα” 22/06/2014 )]
– ♦ –
Είμαι φανατική οπαδός του “Θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό”.
Και μου έχει βγει σε κακό, αλλά ξέρετε…κάποιες περισσότερες φορές μου έχει βγει σε καλό.
Κι αυτό μου συνέβη, γιατί αποφάσισα να πάω.
Η ζωή θέλει ρίσκο αποφάσεων.
Ζυγίζεις τα πράγματα και σκέφτεσαι τις πιθανότητες.
Κάποιες φορές, για να αποκτήσεις-ζήσεις κάτι καλό, πρέπει να διακινδυνεύσεις.
Είσαι διατεθειμένος;
Εγώ είμαι!
Η ενηλικίωση έρχεται, όταν στέκεσαι απέναντι στον εαυτό σου, τον κοιτάς κατάματα κι αυτός δεν κατεβάζει το βλέμμα.
Τον κοιτάζεις. Σε ξέρει. Τον ξέρεις.
Δεν μπορεί να κρυφτεί από σένα. Δεν γίνεται.
Είναι δυνατός, αδύναμος, δεν έχει σημασία, αλλά είναι συνειδητοποιημένος, για το τί θέλει.
Να ζήσει όλες τις χαρές της ζωής, που τις έχει εκτιμήσει πια.
Με τη λαχτάρα του μικρού παιδιού, αναζητά ακούραστα και επίμονα το παιχνίδι.
Γιατί τα παιδιά μέσα από το παιχνίδι γνωρίζουν τον κόσμο.
Γι’αυτό δεν θα σταματήσω να είμαι παιδί.
Γιατί ο κόσμος είναι τόσο τεράστιος κι έχω να μάθω πολλά ακόμη μέσα από τα παιχνίδια της ζωής.
Ναι, αυτή η ψυχή δεν κάνει ρυτίδες.
Είναι ορθάνοιχτη.
Χρόνια μου καλά και αν γίνεται πολλά!
Να σας χαίρομαι και να με χαίρεστε! 😉
Μαμά Μαμαδοπούλου
Κι αν πρέπει να διαλέξω ένα τραγούδι, για τη χρονιά που πέρασε, θα επιλέξω αυτό που άκουσα περισσότερο χωρίς να το έχω βαρεθεί στιγμή.
Ένα τραγούδι που το ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή που το άκουσα και χτυπά στο κέντρο του “είναι” μου, εκεί κάπου λίγο πιο κάτω από το στέρνο, σκορπώντας ενέργεια σε κάθε κύτταρό μου.
🙂
8 Comments
Να ζήσεις συννεφάκι και χρόνια πολλά, μικρούλα να μείνεις με γέλια πολλά! Παντού να σκορπιζεις της γνώσης το φως και όλοι να λενε να μια σοφος!!!! Φυσά τώρα το κερί σου και κάνε όχι μια αλλά τρεις ευχές 😉
Φοοοοοοοοοοοοοοουυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυ!!
Το φύσηξα και τις έκανα! 🙂
Σε ευχαριστώ, pollyanna μου!! Να είσαι κι εσύ καλά και να είσαι ευτυχισμένη! Σμουτς!!
Χρόνια πολλά ευτυχισμένα ,δημιουργικά και με υγεία για σένα και τους δικούς σου ανθρώπους .
Ευχαριστώ πολύ, Αναστασία μου! 🙂
Kι εσύ να είσαι καλά και να χαμογελάς!
Καλά το τι γέλιο έριξα με την περιγραφή των φώτο δεν λέγεται! Ακου εκεί ρεύεσαι στα αγγλικά,χεχε!!! Πάντα έτσι χαρούμενη σου εύχομαι και με χιούμορ! Το τραγουδάκι δεν μπορώ να το ακούσω μιας και δεν έχω ηχείο σε τούτο τον υπολογιστή που είμαι όμως υπόσχομαι να το κάνω! Σε φιλώ και ελπίζω να πέρασες σούπερ! Κάλη
Να το ακούσεις το τραγουδάκι! Είναι ξεχωριστό για μένα.
Σε ευχαριστώ πολύ,αγαπημένη!!
Να είσαι καλά και πάντα τόσο χαμογελαστή όσο σε γνωρίζω. Φιλιά πολλά! 🙂
Χρονια πολλα δημιουργικά με υγεια πολλη πολλη αγαπη και χαρούμενες στιγμές!Να χαιρεσαι την οικογενεια σου και να εχεις παντα μέσα σου την σπίθα αυτή της μεταδοτικοτητας των συναισθημάτων σου που μας αγγίζουν ολους!(υπεροχη και η αναφορά σου στην Νανσυ…φιλενάδα απο σχολείο …να που τα sosial media μας κάνουν και Καλη ενημέρωση):)))
Πραγματικά με άγγιξε αυτό το κείμενο της Νάνσυς Ζαμπέτογλου!
Ευχαριστώ πολύυυυυ!! 🙂
Να είσαι κι εσύ καλά και ευτυχισμένη!