Πριν σας εξηγήσω τον αγώνα μπρα ντε φερ, που εκτυλίχθηκε, θα σας πω ότι ήταν μία απολαυστική παραγωγή.
Tϊ να σας πρωτοπώ; Για τους ταλαντούχους καλλιτέχνες, που νομίζεις ότι όταν πρώτα έκαναν πατινάζ (μπαλέτο στον πάγο, θα έλεγα) και μετά περπάτησαν, για την καταπληκτική μουσική, για τα σκηνικά και κοστούμια; Όλα ήταν τέλεια!
Το θέμα μας δεν έχει να κάνει με το αν η εκδήλωση που παρακολουθήσαμε ήταν καλή, αλλά με το πώς λειτουργεί το μυαλό του 6χρονου,καταγράφοντας και ενδεικτικές λίγες οδηγίες (αχμ….παθήματα-μαθήματα) για το τί πρέπει και δεν πρέπει να κάνεις σε μία τέτοια περίπτωση (στην οποία θα αναφερθώ).
Πριν ξεκινήσουμε για το Badminton, έκανα ένα τραγικό λάθος.
Αποκάλυψα το πρόγραμμα της υπόλοιπης ημέρας :
“Mετά την Σταχτοπούτα θα στολίσουμε το χριστουγεννιάτικο δέντρο!” DΟ ΝΟT DO THIS!!
Έκανα το λάθος.
Το 6χρονο λαχταράει να στολίσει το δέντρο! Αυτό περιμένει μία φορά το χρόνο πώς και πώς.
Ναι, ωραία η Σταχτοπούτα, αλλά “αφού βλέπουμε πολλά τέτοια”, όπως χαρακτηριστικά μου είπε, στόχος της ημέρας έγινε ο στολισμός του δέντρου. (Άουτς!)
Πριν πάμε όμως έκανα κάτι, που κάνω πάντα. Έκανα “έρευνα αγοράς” για την παράσταση για να είμαι προετοιμασμένη. DO THIS!!
Να το κάνετε αυτό. Σώζει από απρόοπτα και γκρίνιες! Με καταλαβαίνετε….
Eίχα μάθει, λοιπόν, ότι το Β’ Μέρος είναι αυτό που έχει το περισσότερο ενδιαφέρον και το Α’ Μέρος είναι λίιιιγο πιο άτονο. Πήρα πολεμοφόδια (ένα σακκουλάκι από το αγαπημένο της snack, ικανό για να καλύψει το κενό-σε περίπτωση που…)!
Πήραμε τις θέσεις μας και ξεκίνησε η παράσταση.
Εντυπωσιακή εικόνα.
Στα 5′ πέφτει η πρώτη ερώτηση: “Γιατί δεν μιλάνε;”
Της εξήγησα ότι οι παραστάσεις αυτές που έχουν χορό και πατινάζ, δεν είναι εύκολο να έχουν και λόγο.
Την βλέπω να στηρίζει το μάγουλό της στο χέρι της.
Δεν μου αρέσει αυτό.
Στα επόμενα 5′ πέφτει η ερώτηση: “Και μετά θα στολίσουμε το δέντρο , ε;”
Σκιάζομαι και βγάζω την τσάντα “Πρώτων Βοηθειών”.
Ανοίγει το σακκουλάκι με το snack. Κρατς-κρουτς!
“Καταπληκτικός χορός! Πανέμορφη η Σταχτοπούτα!”λέει …θαυματουργες αυτές οι snackοαηδίες.
Με αρκετές μετακινήσεις στο σημείο της θέσης της (μισή πάνω, μισή πάνω στο χερούλι της θέσης, όλη κάτω, όλη πάνω, όλη πάνω μου….), τσούλησε το Α’Μέρος.
Στο διάλειμμα και ενώ προσπαθούσα να συζητήσω για την παράσταση, το θέμα γύριζε στον στολισμό του δέντρου.
Καημένη Σταχτοπούτα, σ’ “εφαγαν” τα χριστουγεννιάτικά λαμπάκια.
Αρχίζει το Β’ Μέρος.
Ομολογουμένως πιο ενδιαφέρον και έντονο σε σχέση με το πρώτο.
Έβλεπα τα άλλα παιδάκια δεξιά κι αριστερά να απολαμβάνουν την παράσταση και σκεφτόμουν, τί ανόητη που ήμουν που έκατσα κι αποκάλυψα τον επικείμενο στολισμό του δέντρου.
Στα 10′ με ρώτησε, πόση ώρα έχει ακόμη.
Στα 20′ ξάπλωσε πάνω μου και μου λέει, “Ο μπαμπάς θα το έχει ανεβάσει από την αποθήκη;”.
Στα 30′ κι ενώ η υπόθεση βρισκόταν στο σημείο που ο Βασιληάς έχει βγει, να βρει σε ποιόν ανήκει το γοβάκι, μου λέει:
“Τώρα, θα καθόμαστε και θα τον βλέπουμε να πηγαίνει πέρα-δώθε, πέρα-δώθε! Ωωωωω!”
Στο κλείσιμο της παράστασης έριξε τέτοιο χειροκρότημα….(από την χαρά της που τελείωσε και θα πάμε στο σπίτι να στολίσουμε το δέντρο).
Η βιασύνη να γυρίσουμε και να στολίσουμε το δέντρο ήταν απίστευτη.
Όταν πλέον το βράδυ αργά, είχαμε στολίσει το δέντρο και καθόμασταν μαζί με τον μπαμπά δίπλα στα αναμμένα φωτάκια, την ρωτήσαμε πώς ήταν τελικά η μέρα της και μας απάντησε ότι ήταν κα-τα-πλη-κτι-κή!
Είπε στον μπαμπά της ότι ξετρελλάθηκε με την “Σταχτοπούτα” και άρχισε να του περιγράφει την παράσταση.
Με έκπληξη παρατήρησα ότι είχε προσέξει όλη την παράσταση. Είχε κάνει τις παρατηρήσεις της. Είχε σημειώσει τί της άρεσε και τί όχι και εν κατακλείδι… είχε περάσει καλά!
Αυτό που κατάλαβα ήταν, ότι εμείς ως γονείς κάποιες φορές έχουμε τέτοια προσμονή και ενθουσιασμό για πράγματα που τους γνωρίζουμε, που όταν τα παιδιά δεν εκδηλώνουν το αντίστοιχο συναίσθημα, νομίζουμε ότι αδιαφορούν εντελώς και απογοηευόμαστε.
Τελικά, όμως, δεν ισχύει.
Η μικρή μου είχε το μυαλό της στο μετά (στον στολισμό του δέντρου), αλλά και στο εκεί (στην Σταχτοπούτα). 🙂
Bέβαια, επευκαιρίας θα σας πω και ένα “άκυρο” (όπως λένε, οι νέοι) που μου έχει τύχει:
Η μικρή 4 ετών.
Έχω πάρει εισιτήρια σε καλές θέσεις για μία παραγωγή πανάκριβη παγκοσμίου φήμης.
Με τρεμάμενο (αλλά χαρούμενο και ενθουσιώδες) χέρι είχα δώσει 130 ευρώ για 2 εισιτήρια.
Μία και μοναδική φορά στην Ελλάδα. Περίμενα πώς και πως.
Πήγαμε.
Παρακολούθησε την παράσταση ανέκφραστη.
Όταν φύγαμε, την ρώτησα στο αυτοκίνητο, τί της άρεσε περισσότερο.
Η απάντηση που πήρα με τσάκισε :
“Τα μπισκοτάκια που έφαγα!”
Ναι!…. 🙂
No Comments