ΣΤΟ ΓΥΜΝΑΣΤΗΡΙΟ ΠΑΡΕΑ ΜΕ ΤΗ ΜΙΚΡΗ! ΑΜΕ! :)

Όπως ίσως έχετε καταλάβει, αγαπώ τη γυμναστική!

Εκτός από την καλή φυσική κατάσταση, η άσκηση προσφέρει σίγουρα ευεξία και ισορροπία.

Είναι μέρες που ξεκινώ για το γυμναστήριο είτε “φουρτουνιασμένη”,  είτε προβληματισμένη, είτε με πεσμένη διάθεση και πιέζω τον εαυτό μου να πάω  (ο καναπές μετά τη δουλειά είναι μαγνήτης).

Ο λόγος, που πιέζομαι αυτές τις πιο δύσκολες μέρες,  είναι γιατί ξέρω με σιγουριά, ότι επιστρέφοντας στο σπίτι  από το γυμναστήριο ΚΑΘΕ φορά, δεν περπατάω στο δρόμο, “πετάω”.

Αναπνέω καλύτερα, χαζεύω τον ουρανό, η σκέψη μου είναι καθαρή και νιώθω γεμάτη ενέργεια.

Αποτοξινώνομαι και την ίδια ώρα φορτίζω τις μπαταρίες μου.

Τί κι αν κάποιες φορές πηγαίνω στις 9 το βράδυ (γιατί τότε θα μπορώ να πάω)!

Είναι υπέροχο συναίσθημα.

Η καλυτερότερη ώρα, βέβαια, για μένα είναι το πρωί.

Κάποτε ξυπνούσα στις 06:30 για να γυμναστώ.

Να βλέπεις το ξημέρωμα και να τρέχεις!

Μετά ήρθε το παιδί και όλα άλλαξαν!

Επειδή το πρόγραμμα του μπαμπά και το δικό μου ήταν και είναι ακόμη  λίγο ανάποδα, δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα να συντονιστούμε για το πότε θα μείνει εκείνος με τη μικρή στο σπίτι, για να πάω εγώ γυμναστήριο.

Πέρυσι τον Οκτώβριο σας είχα αναφέρει για την πρώτη εκείνη φορά που επειδή ήθελα πολύ να γυμναστώ, αποφάσισα να πάρω μαζί μου την 6χρονη τότε κόρη μου. Ένιωθα ότι καταπίεζα τόσο πολύ το “θέλω μου”, που τελικά το δοκίμασα ως εναλλακτική, προκειμένου να εκτονωθώ.

Το έκανα με δισταγμό,  αλλά είδα ότι η μικρή άντεχε να περιμένει μέχρι να κάνω ένα σύντομο πρόγραμμα.

Από τότε κάποιες μέρες που δεν υπάρχει η δυνατότητα είτε να μείνει στο σπίτι με τον μπαμπά, είτε να μείνει με τη γιαγιά και εφόσον δεν είναι ώρες αιχμής για το χώρο(και με τη σύμφωνη γνώμη των υπεθύνων του γυμναστηρίου που τους γνωρίζω σχεδόν 20 χρόνια), έρχεται μαζί μου.

Λίγο κάτι παιχνίδια που παίρνει μαζί της, λίγο που κάθεται κοντά μου και μιλάμε, να  κάτι παιχνίδια στο κινητό μου, περνούσε η ώρα χωρίς προβλήματα.

Με την επιστροφή μας από τις διακοπές μας ξεκίνησα κανονικά το γυμναστήριο και εκείνη μου ζήτησε να έρθει μαζί μου, για να κάνουμε παρέα γυμναστική.

Και την πήρα.

Αυτή τη φορά υπήρχε μια αλλαγή.

Εννοούσε πραγματικά, ότι ήθελε να κάνουμε παρέα γυμναστική.

Ήταν κοντά μου και προσπαθούσε να κάνει κάποιες ασκήσεις απλές (π.χ. κοιλιακούς).

Την επόμενη μέρα μου ζήτησε να πάμε γυμναστήριο, πριν καν της πω εγώ ότι το έχω στο πρόγραμμα.

Επειδή στο γυμναστήριο ακόμη δεν υπήρχε μεγάλος φόρτος (ακόμη λείπουν αρκετοί σε διακοπές), την ξαναπήρα.

Αυτή τη φορά και επειδή την ώρα που ήμασταν στο γυμναστήριο, ο ένας από τους γυμναστές μας που επιβλέπουν το χώρο δεν είχε δουλειά, ο Δημήτρης, την έβαλε να κάνει 1-2 ασκήσεις για να περάσει πιο ευχάριστα η ώρα της (και για να κάνω κι εγώ πιο ήρεμα τη γυμναστική μου). Η μικρή ενθουσιάστηκε!

Της αρέσει η γυμναστική πολύ! 2 χρόνια στο νηπιαγωγείο είχε κάνει σε μάθημα επιλογής “Εισαγωγή στο στίβο” (γνωριμία στα βασικά αθλήματα) και έχοντας δείξει μία κλίση προς τα εκεί (δεν είναι του μπαλέτου-παιδί της μαμάς της :p), φέτος έχουμε προγραμματίσει να της κάνουμε εγγραφή στο αντίστοιχο για την ηλικία της τμήμα στίβου στον Πανιώνιο.

Μία  μέρα μετά, όταν γύρισα από το γραφείο, είχε ετοιμάσει το πρόγραμμα μας:  θα άλλαζα ρούχα και θα φεύγαμε για το γυμναστήριο, όπερ και εγένετο.

Αυτή τη φορά ήταν πραγματικά πολύ τυχερή.

Ο Δημήτρης είχε περισσότερο χρόνο ελεύθερο και της έκανε κανονικό personal training!

Την έβαλε να κάνει ασκήσεις ελεύθερες και κάποιες σε δύο όργανα με “μηδενικά” κιλά μετρώντας τις επαναλήψεις.

Εκείνη με ευλάβεια έκανε, ό,τι της έλεγε και στα διαλείμματα γελούσε η όλη η φάτσα της.

Εκτός από την χαρά της άσκησης, ικανοποιούσε και το απωθημένο της, να κάνει ασκήσεις σε όργανα γυμναστικής που δεν της επέτρεπα να καθίσει.

Όλο αυτόν τον καιρό δεν την άφηνα (ούτε θα την αφήσω στη συνέχεια), γιατί ο χώρος του γυμναστηρίου είναι φτιαγμένος για ενήλικες και έχει πολλούς κινδύνους για ένα παιδί χωρίς συνεχή επίβλεψη.

Εκτός του γεγονότος, ότι υπάρχουν όργανα και αντικείμενα τα οποία αν μπει στον πειρασμό να τα χρησιμοποιήσει χωρίς επίβλεψη, μπορεί να τραυματιστεί, είναι επικίνδυνο να χτυπήσει και από κάποιον που γυμνάζεται καθώς δεν έχει αίσθηση του κινδύνου και τον έλεγχο των κινήσεων των άλλων π.χ. το να χτυπήσει από την άρση μίας μπάρας ή κάποιου άλλου βάρους. (Και ούτε είναι λογικό για τους ανθρώπους που έρχονται να γυμναστούν, να έχουν στο νου τους μην τυχόν και “σκάσει μύτη” ξαφνικά το πιτσιρίκι και το χτυπήσουν…)

Μαζί μου έρχεται με την προϋπόθεση πάντα ότι είναι κοντά μου και δεν κάνει τίποτε που δεν εγκρίνω.

Η χτεσινή μέρα ήταν η καλύτερή της.

Έκανε κάποιες από τις ασκήσεις που ζήλευε.

Μην φανταστείτε τρελά πράγματα.

Σημαντικά όμως για να ικανοποιήσει την περιέργειά της.

Έκανε λίγο χαλαρό ποδήλατο…

 

Λίγους κοιλιακούς…

 

Μονόζυγο (με τη βοήθεια του Δημήτρη, που την κρατούσε να μην πέσει και χτυπήσει)…

 

 

Πιέσεις στήθους (με 2,5 κιλά…)

 

Και λίγο ποδήλατο πάλι για το τέλος.

Φεύγοντας ευχαρίστησε το Δημήτρη και γυρίζοντας σπίτι εξιστόρησε το κατόρθωμά της στο μπαμπά.

Χάρηκα πολύ!

Και δεν σας κρύβω, ότι νιώθω λίιιιγο περήφανη, γιατί ένας από τους λόγους που από την αρχή (από το προνήπειο ακόμη) ήθελε να γυμναστεί, ήταν γιατί όπως η μαμά πήγαινε γυμναστήριο, ήθελε να κάνει κι εκείνη ασκήσεις.

Γιατί με έβλεπε από πολύ μικρή, να φεύγω για να γυμναστώ.

Κι επειδή πάντα της εξηγώ και της περιγράφω τί κάνω, γιατί και πώς νιώθω για κάθε μου δραστηριότητα, προφανώς εκτός από την περιέργεια της δημιούργησα μια όμορφη διάθεση να δοκιμάσει κι αυτή.

Το ότι την έφερα σε άμεση επαφή την κέρδισε.

Όπως και να το δούμε, οι γονείς είμαστε τα πρότυπα σε ό,τι κι αν κάνουμε.

Είμαστε το παράδειγμα και σε εμάς θέλουν να μοιάσουν.

Ως κορίτσι είναι λογικό να έχει κύριο πρότυπό της εμένα.

Ένας από τους λόγους που συνεχίζω σταθερά να κάνω πράγματα για μένα (εκτός του ότι εγώ νιώθω όμορφα και βρίσκω τις ισορροπίες μου) είναι γιατί θέλω να βλέπει, ότι προτεραιότητά της πρέπει να είναι η φροντίδα του εαυτού της.

Να τρώει σωστά (εντάξει…το παγωτό το τρώω κρυφά-μην με “δώσετε”), να φροντίζει την υγιεινή της, να γυμνάζεται, να κάνει προληπτικές εξετάσεις,  να φροντίζει την εμφάνισή της, να διαβάζει, να ακούει μουσική, να παρακολουθεί πολιτιστικές εκδηλώσεις, να περνά χρόνο με τους φίλους της…να κάνει πράγματα για να είναι καλά και να νιώθει ευτυχισμένη.

Χτες πήγα στο γυμναστήριο χωρίς να την πάρω μαζί μου.

Της εξήγησα ότι δεν γίνεται να ακολουθεί συχνά, γιατί ο κόσμος επιστρέφει και δεν θα είναι εύκολο να την προσέχω ούτε εγώ, ούτε ο Δημήτρης.

Της θύμισα, ότι πάντα μπορούμε να πηγαίνουμε να κάνουμε μαζί γυμναστική στο Άλσος, που είναι ακόμη πιο ωραία και το συνηθίζαμε μέχρι πριν τις διακοπές και βέβαια θα μπορεί να με ακολουθεί και στο γυμναστήριο, όπως πριν (ίσως κάποιο Σαββατοκύριακο).

Μόλις μπήκα στο γυμναστήριο, με ρωτούσαν “Η μικρή; Πού είναι;” 🙂

Κάποια στιγμή χτύπησε το τηλέφωνο.

Η μικρή είχε βάλει τον μπαμπά της να με πάρει για να με ρωτήσει πρώτη φορά, τί ωρα θα γυρίσω.

Πριν κλείσω με ρωτάει: “Μαμάααα, εμ…ο Δημήτρης τελικά είχε δουλειά; Είναι εκεί;”.

Της εξήγησα, ότι είχε δουλειά και ηρέμησε.

Ο Δημήτρης την κέρδισε, γιατί ασχολήθηκε σοβαρά μαζί της χωρίς να της κάνει αστειάκια, εξηγώντας της, τί πρέπει να κάνει σε κάθε άσκηση και αυτό την έκανε να νιώσει πιο υπεύθυνη στο να ακολουθεί τις οδηγίες του.

Και όπως πολύ σωστά λένε τα παιδιά είναι μικρά,  όχι ανόητα και όταν αντιλαμβάνονται, ότι τα αντιμετωπίζεις με σοβαρότητα και ωριμότητα, θα φερθούν ανάλογα. 🙂

Αυτό που ξέρω, είναι ότι περιμένει με λαχτάρα να ξεκινήσει τις προπονήσεις στον Πανιώνιο κι εγώ καμαρώνω!

 

😉