Αυτό σημαίνει, ότι ενώ έχεις όλη την καλή διάθεση να χειριστείς κάποια κατάσταση με όλη την ηρεμία και πραότητα του κόσμου, να μην μπορείς να τα καταφέρεις και τόσο καλά, γιατί….άνθρωπος είσαι, βρε αδερφέ!
Για παράδειγμα, κάποια μέρα έχεις τραπέζι σε φίλους στο σπίτι, έχεις σηκωθεί από τις 6 το πρωί, έχεις ξεσηκώσει όοολο το νοικοκυριό, το έχεις στολίσει, μαγειρεύεις 3 φαγητά, ενώ παραάλληλα στολίζεις την 3όροφη τούρτα με ζαχαρόπαστα και προσπαθείς να φτιάξεις τα λουλουδάκια, που θα τη στολίσεις, το πιτσιρίκι παίρνει το σακκουλάκι με το ρύζι, για να σε βοηθήσει και με μία κίνηση ανσάμπλ στο αδειάζει όοοοολο στο χαλί του καθιστικού.
Ναι….ίσως να νευριάσεις λίιιιιιιγο και παράλληλα με τους καπνούς, που θα βγαίνουν από το κεφάλι σου, να απαντήσεις κάτι, που δεν αρμόζει στη θεωρία της “διαπραγμάτευσης ήρεμης λογικής συζήτησης”, που θα ήθελες να έχεις κάνει.
Εκείνη τη στιγμή, μπορεί να πεις κάτι που να εξηγείται μεν από όλη τη σωματική και ψυχολογική σου κατάσταση, να μην δικαιολογείται δε από το πιτσιρίκι, οπότε και να πάρεις μία αποστομωτική απάντηση.
Αντίστοιχα σε άλλα τέτοια παρόμοια περιστατικά, όπου μπορεί να γίνεις λίγο περισσότερος αυστηρός από ό,τι θα έπρεπε, ίσως πάρεις μία απάντηση, όπως καλή ώρα πήρα εγώ πριν από λίγες μέρες:
Τί κάνουμε σε αυτές τις περιπτώσεις;
Πώς πραγματικά θα έπρεπε να αντιμετωπίσουμε τέτοιες συμπεριφορές;
Πόσο υπεύθυνη είναι η δική μας συμπεριφορά;
Γνωρίζοντας, ότι είναι ένα θέμα που απασχολεί τους περισσότερους γονείς, θεώρησα ότι θα ήταν χρήσιμο, να μάθουμε τη γνώμη ειδικού πάνω σε αυτό και γι’αυτό αναζήτησα σχετική βοήθεια.
Η Ίρις Κρέμερ, που είναι Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας και εργάζεται ιδιωτικά σε θέματα, που αφορούν τα άτομα, τα ζευγάρια, τη συμβουλευτική γονέων και τις αγχώδεις διαταραχές.
Αρθογραφεί στο blog της, www.lifemade.gr για θέματα, που αφορούν την καθημερινότητα και τη ζωή όλων μας, το οποίο παρακολουθώ ανελιπώς και γι’αυτό της ζήτησα, να μοιραστεί μαζί μας τη γνώμη της ως ειδικός.
Με χαρά τη μοιράζομαι μαζί σας :
(Image by Clemens v. Vogelsang)
“Πολλές φορές τα παιδιά, από την προσχολική ηλικία κιόλας, δίνουν απαντήσεις σε παρατηρήσεις και σχόλια των γονιών τους που είναι άκρως αφοπλιστικές. Οι αντιδράσεις των γονέων είναι συνήθως η έντονη αυστηρότητα ή φωνές, στο άλλο άκρο η απόλυτη σιωπή ή ενίοτε μια απάντηση που αντιστοιχεί ηλικιακά σε αυτήν που μόλις είχε δώσει το παιδί.
Μερικά tips πριν μιλήσετε.
Πριν κάνετε την οποιαδήποτε παρατήρηση σκεφτείτε: Αρμόζει στην ηλικία του;
Έχω πραγματικό λόγο να κάνω αυτή την παρατήρηση ή είμαι σε ένταση από κάτι άλλο, μη συνδεόμενο με το παιδί μου; Αυτό που ζητάω ή η αυστηρότητα που έχω είναι ανάλογη με αυτό που έκανε ή είπε το παιδί μου;
Μήπως το παιδί ακολουθεί με τη συμπεριφορά του ένα πρότυπο που βλέπει μέσα στην οικογένεια ή στο σχολείο και θεωρεί σωστό (ενώ δεν είναι), άρα και πρέπει να το κουβεντιάσω μαζί του αντί να το μαλώσω;
Με ποιο τρόπο θα διατυπώσω αυτό που θέλω να πω ώστε να μην προσφέρω έδαφος ειρωνείας ή χιούμορ;
Απλές ερωτήσεις που είναι σημαντικό να θέσετε στον εαυτό σας ώστε να προλάβετε καταστάσεις.
Σημαντικό! Αν αδικήσετε το παιδί σας με αυτό που θα πείτε τότε είναι πολύ πιθανόν να πάρετε την αντίστοιχη απάντηση θυμού και ενόχλησης.
You just said it!
Είχατε τα νεύρα σας.
Το παιδί σας έκανε κάτι που σας έβγαλε εκτός ορίων.
Ή απλά είπατε κάτι με το οποίο το παιδί σας ενοχλήθηκε.
Ναι, όλα αυτά είναι λόγοι για να μην έχετε το χρόνο, το μυαλό ή την υπομονή να σκεφτείτε πριν μιλήσετε και η γλώσσα σας έτρεξε στην πιο αυθόρμητη αντίδραση.
Άνθρωποι είστε, δεν είστε θεοί! Δυστυχώς λάβατε μία απάντηση που σας αποστόμωσε.
Υπάρχουν φορές, ακόμα και στις ενήλικες σχέσεις, που αυτό που εκφράζουμε είναι ορθό αλλά το μεταφέρουμε με λάθος τρόπο.
Όταν το παιδί σας δώσει μία απάντηση που δε τη περιμένετε τότε καλό θα ήταν να προσπεράσετε την έντονη, αστεία ή επικριτική αντίδραση του παιδιού και να μπείτε στο στάδιο της κουβέντας και της επεξήγησης αυτού που είπατε.
Δηλαδή το λόγο για τον οποίο είστε αυστηρή/ός και το δίδαγμα πίσω από αυτό.
Σε αυτή τη περίπτωση μην αφήσετε τη σιωπή να απαντήσει για εσάς.
Αυτό θα αποβεί μοιραίο για τον γονεϊκό σας ρόλο και θα δώσει την εντύπωση στο παιδί σας ότι δεν μπορείτε να το επαναφέρετε στα όρια, κάτι που το παιδί έχει πολύ ανάγκη.
Αν πάλι δεν υπάρχει κάτι να εξηγήσετε τότε επαναλάβετε με ηρεμία και σιγουριά αυτό που είπατε και κλείστε τη συζήτηση εκεί.
Αυτό θα δώσει το μήνυμα στο παιδί αφενός, ότι δεν αστειεύεστε και αφετέρου ότι υπάρχει ουσιαστικός λόγος για να είστε τόσο κάθετος/η, άρα δε μπορεί να αστειευτεί κι εκείνο.
Η σχέση γονιού-παιδιού
Είναι σημαντικό να θυμάστε, ότι όσο όμορφο κι αν είναι να υπάρχει ισότητα μεταξύ γονιού-παιδιού, δεν παύουν να υπάρχουν περιπτώσεις που τα όρια πρέπει να επιβληθούν για την σωστή διαπαιδαγώγηση του.
Γι’αυτό είναι καλό να χτίζετε μια δυνατή σχέση με το παιδί σας, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάτε ότι ο γονιός με το παιδί δεν είναι φίλοι όπως είστε εσείς με την παρέα σας.
Ο γονιός πρέπει να είναι προστάτης, δάσκαλος και πρότυπο για το παιδί του.
Ρόλοι που απαιτούν αγάπη αλλά και αυστηρότητα και πειθαρχία για εσάς και το παιδί σας.”
Είναι λογικό και ανθρώπινο, να μας παρασύρει η ψυχολογία της καθημερινότητας και της στιγμής.
Όταν όμως έχουμε τη διάθεση να γίνουμε καλύτεροι και να προσπαθούμε συνεχώς, αυτό είναι η απόδειξη της αγάπης για τα παιδιά μας.
Ευχαριστώ πολύ την Ίριδα Κρέμερ για την πολύτιμη βοήθειά της.
Μαμά Μαμαδοπούλου
Η Ίρις Κρέμερ είναι Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας και εργάζεται ιδιωτικά σε θέματα που αφορούν τα άτομα, τα ζευγάρια, τη συμβουλευτική γονέων και τις αγχώδεις διαταραχές.
Αρθρογραφεί στο blog της www.lifemade.gr για θέματα που αφορούν την καθημερινότητα και τη ζωή όλων μας. Είναι απόφοιτος Ψυχολογίας και Συμβουλευτικής Ψυχολογίας του University of Essex, και University of Edinburgh.
No Comments