ΜΑΜΑ ΛΟΓΙΚΗ vs ΜΑΜΑ “ΕΣΥ ΚΙ Ο ΓΡΥΛΟΣ ΣΟΥ”

Η χθεσινή μέρα ήταν μια πολύ ωραία γεμάτη μέρα.

Από το πρωί απολάμβανα την παρέα της κόρης μου.

Κάναμε μαζί δουλειές στο σπίτι, βγήκαμε να αγοράσουμε τα τρόφιμα της εβδομάδας και το απόγευμα πήγαμε βόλτα. Είχαμε μαζί τις φωτογραφικές μας μηχανές και κάναμε τις λήψεις μας.

Στην επιστροφή εκείνη πήρε ένα παγωτό χωνάκι, εγώ ένα καφέ και γυρίσαμε σπίτι, συζητώντας στη διαδρομή για το πόσο ωραία περάσαμε κι ας μην ήμασταν σε διακοπές.

Η βραδιά κύλησε στους συνηθισμένους ρυθμούς.

Εκείνη κοιμήθηκε, ο μπαμπάς της κι εγώ είδαμε μια ταινία και πήγαμε για ύπνο λίγο αργότερα.

Έκλεισα τα μάτια μου κι έκανα μια συνειδητή – υποσυνείδητη αναδρομή στην όμορφη μέρα κι ο μπαμπάς της κοιμήθηκε αμέσως (ευτυχισμένοι οι άνθρωποι που κοιμούνται σε μισό λεπτό).

Έκανα μία γρήγορη προβολή της μέρας και χαμογέλασα. Την έβλεπα να περπατά, να μου μιλάει, να γελάει, στο χώρο που είμαστε και βγάζουμε μαζί φωτογραφίες και εγώ να παρασύρομαι για ένα λεπτό, να κοιτάζω αλλού κι αυτό το ένα λεπτό δεν τη βλέπω τριγύρω. Εμφανίζεται ξαφνικά από το διπλανό εξωτερικό δημόσιο χώρο και ηρεμώ.  Και συνεχίζουμε τη βόλτα….Εμ…Τη συνεχίσαμε το απόγευμα, αλλά εκείνη τη στιγμή στο κρεβάτι, με κυρίεψε ο φόβος.

Τα μάτια “γαρίδα”!

Είχα παρασυρθεί με τη φωτογράφιση και αυτό το 1 λεπτό είχε πάει σε έναν άλλο εξωτερικό δημόσιο χώρο με πολύ κόσμο κι εγώ δεν το είχα προσέξει. Ναι, ναι!

Κι άρχισαν οι δύο “Μαμάδες εγώ” να μιλούν μεταξύ τους :

Μαμά λογική : Είσαι υπερβολική. Για ένα λεπτό κάνεις έτσι;

Είναι μεγάλο παιδί πια.

Μαμά “Εσύ κι ο γρύλος σου”: Eίναι. Έχει την αίσθηση του κινδύνου, αλλά είναι ακόμη παιδί.

Μαμά λογική : Και τί θα μπορούσε να γίνει;

Μαμά “Εσύ κι ο γρύλος σου”:  Θα μπορούσε να την βουτήξει κάποιος ακόμη κι αυτό το λεπτό.

Μαμά λογική : Είσαι υπερβολική. Μα, σε ένα λεπτό;

Μαμά “Εσύ κι ο γρύλος σου”:  Δεν θέλει πολύ να γίνει το κακό. Κι αν κάποιος μας παρακολουθούσε και εκείνη τη στιγμή την έβλεπε και εκμεταλλευόταν τη δική μου αφηρημάδα; Εγώ φταίω. Πώς αφέθηκα έτσι;

Μαμά λογική : Δεν είναι μικρό παιδί πια. Έχει μεγαλώσει. Πρέπει να της έχεις εμπιστοσύνη.

Μαμά “Εσύ κι ο γρύλος σου”:  Δεν έχω εμπιστοσύνη (το γνωστό) σε αυτούς που κυκλοφορούν. Και ναι. Μεγαλώνει, αλλά κι αυτό ακόμη θέλει έλεγχο, γιατί η εμπιστοσύνη που δείχνει στον εαυτό της μπορεί να είναι υπερεκτιμηθεί από την ίδια. Είναι μεγάλο παιδί. Αλλά ακόμη είναι παιδί.

Μαμά λογική : Σε βρίσκω υπερβολική.

Μαμά “Εσύ κι ο γρύλος σου”:  Δεν ξέρω, τί λες εσύ. Πώς ήμουν τόσο αφηρημένη; Πώς;

Μαμά λογική : Σκέψου κάτι άλλο λέω εγώ για να κοιμηθούμε. Άντε! Εσύ κι ο γρύλος σου.

Μαμά “Εσύ κι ο γρύλος σου”:  Πώς να κοιμηθώ; Θα μου έκλεβαν το παιδί κι εγώ θα έβγαζα φωτογραφίες! Ωφού!  Ωφού! Κι αυτός ο πατέρας της κοιμάται. Ας αρχίσω να κάνω φασαρία, να κάνω “βαρελάκια” στο κρεβάτι, μπας και ξυπνήσει και μιλήσουμε και ηρεμήσω. (Φασαρία!)….. Τίποτα! Δεν ξυπνάει…. Δεν θα κοιμηθώ απόψε.

Μαμά λογική : Δεν θα κοιμηθούμε, θες να πεις.

Κι έτσι η Μαμά “Εσύ κι ο γρύλος σου” δεν άφησε τη Μαμά λογική να κοιμηθεί.

Αν και άυπνη, ας τα πάρουμε τα πράγματα πιο ψύχραιμα και πιο αντικειμενικά.

Την ώρα της βόλτας, δεν ένιωσα τόσο έντονο τον φόβο. Ήταν όντως μόνο για ένα λεπτό.  Επίσης, όντως είναι πιο μεγάλο παιδί και μέρα με τη μέρα νιώθω ότι μπορεί να προστατεύει περισσότερο τον εαυτό της.

Όμως…

Ήταν σε ένα δημόσιο μεγάλο χώρο  με πολλές εξόδους, κλειστές πόρτες, που δεν γνώριζα και δεν είχα οπτικό έλεγχο κλπ

Είναι παιδί και ένας μεγαλύτερος είναι πιο δυνατός και σίγουρα πιο πονηρός.

Επίσης, ένα λεπτό είναι αρκετό για να γίνει το κακό.

Δείτε τώρα, πώς δουλεύει το υποσυνείδητο.

Επεξεργάστηκε τα στοιχεία την ώρα που ηρεμούσα, την ώρα που ένιωθα τη γλύκα και την αγάπη μου για εκείνη μέσα από την όμορφη μέρα που είχαμε περάσει μαζί και βγήκε ο φόβος μην μου πάθει κάτι, μην τη χάσω, εντοπίζοντας υποσυνείδητα εκείνη τη στιγμή που ίσως θα ήταν όλα πιο ευάλωτα.

Εκείνη τη στιγμή πήρε το ταπεινό μυαλό μου και την έκανε το θρίλερ με το γρύλο.

Όλο το βράδυ δεν με χωρούσε ο τόπος.

Γύριζα, ξαναγύριζα στο κρεβάτι και τελικά με πήρε ο ύπνος, όταν ξημέρωνε.

Το πρωί το συζήτησα με τον καλό μου, ο οποίος με καθησύχασε, λέγοντάς μου ότι είμαι υπερβολική, αλλά πως ήταν σίγουρος ότι δεν θα επέτρεπα να (μου) ξανασυμβεί κάτι τέτοιο. Είναι που έχω περάσει κι άλλα τέτοια παρόμοια και με ξέρει…

Κάποια στιγμή χαλαρά και ήρεμα και στα πλαίσια μιας συζήτησης για μία βόλτα που προγραμματίζουμε σε ένα μουσείο, το ανέφερα ήπια και στην κόρη μου. Δεν της μετέφερα όλο αυτό που σας διηγήθηκα (κι εσείς μην με “δώσετε”, ε; ) , για να μην την τρομοκρατήσω.

Περάσαμε μια “επανάληψη” για τις κινήσεις που πρέπει να κάνει, εάν για κάποιο λόγο χαθεί από κοντά μου, αλλά και για την περίπτωση που κάποιος άγνωστος την πλησιάσει (γκλουπ!).

Ξέρω ότι πρέπει σιγά-σιγά να αρχίσω να μεγαλώνω. Εγώ!

Όμως φοβάμαι πολύ και δεν πιστεύω-νιώθω, ότι ακόμη μπορεί να κυκλοφορεί έτσι μόνη της μακριά μας. Δεν θέλω να είναι κολλημένη δίπλα μου. Προς Θεού! Θέλω να τη βλέπω, όταν είμαστε σε δημόσιο χώρο. Κι ας είναι μακριά μου.

Το έχω συζητήσει με φίλους-γονείς, που έχουν δύο παιδιά και νιώθουν πιο ήρεμοι σε τέτοιες περιπτώσεις όταν είναι και τα δύο παιδιά μαζί.

Δεν ξέρω. Μπορεί να νιώθω έτσι επειδή είναι μοναχοπαίδι.

Μπορεί και απλά να είμαι υπερβολική. Το είπαμε.

Ωφού!

Μαμά Μαμαδοπούλου

 

Πίνακας Reflections 1915 – Richard Emil Miller (American artist, 1875-1943)