ΕΙΜΑΙ ΘΕΙΤΣΑ! ;P

Και  το λατρεύω!

Την ημέρα που γεννήθηκε ο ανηψιός μου πριν από 8 χρόνια  έζησα το “Έρωτας με την πρώτη ματιά”!

Ήταν και συνεχίζει να είναι το πιο όμορφο νεογέννητο μωρό που έχω δει LIVE  στη ζωή μου (είπαμε…κουκουβάγια, κουβάγια, αλλά όχι τόσο στραβή! Το δικό μου μωρό είχε βγει αδύνατο και με δύο ματάρες ορθάνοιχτες ΝΑ με το συμπάθειο-“ασχημοφατσούλα” την έλεγα και ήταν μέχρι που έκλεισε τον πρώτο μήνα.)!

Κούκλος! O ανηψιός! Το dream νεογέννητο! Το συναίσθημα που είχα νιώσει τότε, ακόμη δεν μπορώ να το περιγράψω! Αυτό το μωρό ήταν το παιδί του αδερφού μου και είχα μαγευτεί!!! Ξαφνικά αυτό το μωρό  μεγάλωσε τον αδερφό μου στα μάτια μου (…εντάξει…για μισή ώρα. Μετά ξανά τα ίδια…:p)

Όλες τις ημέρες που ήταν η νύφη μου στο μαιευτήριο, έψαχνα αφορμές να περάσω να  δω τον μικρό! Να τον πάρω αγκαλιά και να τον χαζεύω! Του μιλούσα και του έλεγα, ότι εγώ θα είμαι φίλη του και θέλω να μου μιλάει και θα τον βοηθάω να κάνει καψόνια στον πατέρα του (Σσσσ! Αυτό μην το πείτε στον αδερφό μου!;p)! Ήταν σε στιγμή αδυναμίας το βρέφος και δεν μπορούσε να αντιδράσει, οπότε… τα άκουγε (κάτι τέτοιες θείτσες δημιουργούν τα προβλήματα στα παιδιά…:p) Toν είχα (κλασσικά) φωτογραφήσει με το κινητό μου και τον έδειχνα παντού! “Δείτε! Δείτε! Ο ανηψιός μου! Κούκλος,ε;” Xαζοθεία….!!

Μεγάλωσε ο πιτσιρίκος και όσο περνούσε ο καιρός δεν με άφηνε να τον παίρνω αγκαλιές και να του δίνω φιλιά, γιατί ήταν άντρας! Άρχισα κι εγώ και του τα έδινα δια της βίας. Εκεί που δεν το περίμενε, τον βούταγα και τσαφ! ένα σβουρηχτό φιλί!…Και εκείνος (κλασσικά) σκουπιζόταν! :S

Μαζί πάντα θέλει να παίζουμε! Γαργαλητοκυνηγητό! Ή εγώ το τέρας που πάω να φάω εκείνον και την κόρη μου. Τέτοια παιχνίδια!

Επίσης με την πρώτη ευκαιρία συζητάμε σύντομα και περιεκτικά. Λίγα πράγματα και σταράτα! Όχι, πολλές κουβέντες!

Μου αρέσει, όταν είμαστε μαζί, να του δημιουργώ ανατροπές, γιατί το διασκεδάζει! Τις ημέρες του Πάσχα τις περάσαμε μαζί όλη η οικογένεια! Κάποια στιγμή, λοιπόν, έβλεπε Power Rangers και άρχισε να το παρακολουθεί μαζί του και η κόρη μου!

“Σου αρέσει;” την ρωτάει!

“Πολύ!” απαντάει εκείνη!

“Είσαι αγόρι!” της λέει και μουτρώνει εκείνη!

Τότε του λέω “Kι εμένα μου αρέσει!”.

“Κι εσύ είσαι αγόρι!”, μου λέει!

“Αν λες, ότι είμαι αγόρι! Είμαι! ” του απαντώ! ….

Με κοιτάει! Γελάει και λέει  “Έλα, καλέ ΧΧΧΧΧ(με φωνάζει με το όνομά μου), πλάκα έκανα! Να γελάσουμε λίγο!” Άτιμα γονίδια ή “πού να βγάλεις άκρη με την τρελλή;” θα σκέφτηκε το παιδί.

Πάντα, πάντα, πάντα του λέω ένα πράγμα “Σ’αγαπάω εσένα! Το ξέρεις, ε;” και όσο σκληρός κι αν μου το “παίζει”, κουνάει το κεφάλι του καταφατικά και χαμογελάει η φάτσα του.

Όσο μεγαλώνει, ερχόμαστε πιο κοντά! Αυτές τις μέρες του Πάσχα τον απόλαυσα! Με προσέγγισε πολύ περισσότερο και περίμενε φιλιά και αγκαλιές! Για την ακρίβεια τις ψιλο-προκαλούσε κι εγώ άλλο που δεν ήθελα! Κάποια στιγμή που μιλουσαμε, του είπα ότι όσο μεγαλώνει, θα γίνουμε ακόμη καλύτεροι φίλοι εμείς οι δύο και με συγκίνησε γιατί γύρισε και μου είπε “Μα, είμαστε οι καλύτεροι φίλοι  ήδη!!” ….Τον ρούφηξα! Του χρειαζόταν!

Είναι πολύ ευαίσθητο παιδί και νοιάζεται και αυτό χαρακτηριστικό του το λατρεύω.

Κάποια μέρα η κοράκλα μου, προσπαθούσε να μάθει ποδήλατο και δεν μπορούσε. Εκείνος είχε το δικό του και επειδή ξέρει πλέον καλά, έκοβε βόλτες κοντά της χωρίς όμως να την προκαλεί.

Όσο εκείνη δεν τα κατάφερνε και τον έβλεπε να κάνει άνετα με το δικό του, έκλαιγε! Προσπαθούσα να την ηρεμήσω, τίποτα! Γκρίνια, γκρίνια η δικιά μου και πείσμα τόσο που δεν δεχόταν κουβέντα, με εκνεύρισε και την άφησα για λίγο μόνη της. Σε αυτό το 5λεπτο ο μικρός άφησε το ποδήλατο του και πήγε κοντά της προσπαθώντας,να της μάθει εκείνος! Και εκείνη σταμάτησε να κλαίει και τον άκουγε προσεκτικά. Τους έβγαζα φωτογραφία και είχα βουρκώσει! Χαζόμαμαθείτσα! Σνιφ!

Το βράδυ του Μ.Σαββάτου είχε πλάκα, γιατί είχαν καθίσει και παρακολουθούσαν τον “Ιησού από τη Ναζαρέτ” (αυτή τη σειρά που θα  βλέπουν κάθε Πάσχα, ΚΑΘΕ Πάσχα; Αυτό!) και ο ανηψιός μου προσπαθούσε να εξηγήσει στην κόρη μου την Ανάσταση. Εκείνη είχε ακούσει διάφορα και από εμάς και από το σχολείο, αλλά την είχε ψιλομπερδέψει έτσι όπως της τα έλεγε και δεν τα καταλάβαινε καλά, οπότε αφού είδε κι απόειδε γυρίζει ο μικρός και της λέει: “Άκου, λοιπόν, αφού σταυρώθηκε, ξαναέζησε, αλλά δεν έγινε φάντασμα!” Κι εκεί έληξε η συζήτηση!

Αυτοί οι δύο αγαπιούνται πολύ! Η δικιά μου επειδή είναι και μοναχοπαίδι….του έχει τρελλή αδυναμία! Κι εγώ..! Πολύ! Δεν χρειάζεται, να του το πείτε! Το ξέρει! 😀

Δεν χωράνε σκέψεις και συναισθήματα σε ένα άρθρο! Θα σας ξαναμιλήσω για τούτον τον άντρα!

Τί; Στην φωτογραφία είναι 3 παιδάκια; Ναι! Δεξιά είναι η δικιά μου, στην μέση ο λατρεμένος ανηψιός και αριστερά η λατρεμένη τσαπερδόνα μας και αδερφούλα του! Η μικρή ανηψιά! Ααααααχ! Αυτή…αυτή είναι άλλη ιστορία και θα σας την διηγηθώ σε επόμενο άρθρο μόνο δικό της!

Μα..ένα άρθρο μόνο θείτσα, δεν φτάνει! 😉