Ήταν εκείνο το πρώτο μας πρωινό στο σπίτι, που μόλις ξύπνησα (να πεις ότι είχα κοιμηθεί και καθόλου;) άρχισα να κλαίω με τεράστιο παράπονο, γιατί ήμουν σίγουρη, ότι δεν θα μπορέσω να τα καταφέρω, ότι είμαι μια κακή μαμά, γιατί αισθανόμουν, ότι ήδη από τις πρώτες ώρες δεν έκανα τίποτα σωστά.
Μέσα σε μία τεράστια αγωνία, όπου όλο το βράδυ σηκωνόμουν να τσεκάρω, αν το μωρό αναπνέει, αν πεινάει (την τάιζα σωστά;), αν είναι καθαρή. Όταν ξυπνούσε και έκλαιγε, ο συνδυασμός της τεράστιας κούρασης και των ορμονών να χτυπούν κόκκινο, ξέσπασα σε λυγμούς.
Ευτυχώς ο καλός μου ήταν εκεί, για να με ηρεμήσει και να πάρω ανάσες και να δω λίγο φως.
Η μητρότητα είναι ένα υπέροχο ταξίδι, που από τη δική μου ματιά ουσιαστικά και στην πραγματική του αξία το συνειδητοποιείς στιγμές ή όταν το παιδί μεγαλώσει (ηλικιακά) και δεν είναι πια παιδί.
Είναι ένα απαιτητικό αλλά όμορφο ταξίδι, στο οποίο ανταγωνιζόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό.
Προσπαθούμε να κάνουμε αυτό που θεωρούμε σωστό(που μπορεί να είναι, αλλά μπορεί και όχι) και αν κάτι δεν πάει όπως το ελπίζουμε – ευχόμαστε – περιμένουμε, αγωνιούμε και μας βάζουμε στη γωνία, κουνώντας μας το δάχτυλο στη μουρίτσα μας, λέγοντας “τι σόι μάνα είσαι εσύ;” και άλλα τέτοια όμορφα.
Γνώμη μου είναι ότι η τελειότητα της καθε μαμάς, προέρχεται ακριβώς από το ότι δεν είναι τέλεια.
Δεν υπάρχει η τέλεια μαμά, γιατί απλά δεν υπάρχει ο τέλειος άνθρωπος.
Γιατί δεν θυμάμαι, αν σας το είπα.
Η μαμά είναι άνθρωπος. Ω, ναι, ναι!
Και κουράζεται και βαριέται και έχει νεύρα και θυμώνει και δεν έχει όρεξη, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που γίνεται τρυφερή και αγαπάει και χαμογελάει και μοιράζει αμέτρητα φιλιά και λατρείες.
Η μαμά που μοιράζει αγκαλιές και προσφέρει τον ώμο της για να κοιμηθεί το αγγελούδι της, έχει και εκείνη ανάγκη από έναν ώμο, για να ξαποστάσει.
Έχει και εκείνη ανάγκη να την σκεπάσει κάποιος στον καναπέ την ώρα που την έχει πάρει ο ύπνος και να αναλάβει το πόστο της.
Όμως και η μαμά (ακούς, μαμά; )πρέπει να ζητάει βοήθεια, αλλά και να δέχεται όταν την προσφέρουν.
Πρέπει να μοιράζεται τα συναισθήματά της, αλλά και τις ευθύνες του γονιού.
Με λίγα λόγια, η μαμά και ο μπαμπάς πρέπει να καταλάβουν ότι ο ερχομός ενός μωρού είναι και για τους δύο.
Γιατί τα λέω όλα αυτά;
Γιατί διάβασα το μυθιστόρημα της Μαρί Βαρέιγ “Έτσι παγώνουν οι σαπουνόφουσκες” και θυμήθηκα όλα αυτά και άλλα πολλά.
Ελάτε όμως, να δούμε μαζί τι γράφει το οπισθόφυλλο, για να καταλάβετε κι εσείς περισσότερα:
“Όλος ο κόσμος πίστευε ότι τίποτα δεν ήτα πιο εύθραυστο, πιο εφήμερο και ντελικάτο από μία σαπουνόφουσκα. Αλλά έκανανα λάθος. Στη σωστή θερμοκρασία και στο κατάλληλο περιβάλλον, ήξερα να αντιστέκονται.”
Η Οσεάν νιώθει σαν μια σαπουνόφουσκα που κλυδωνίζεται από ένα ρεύμα εχθρικού αέρα. Στα δεκαεννιά της, όσο κι αν υποφέρει που θα αποχωριστεί τη μικρή της αδερφή και όσο κι αν θέλει να μπει στο πανεπιστήμιο του Σικάγο, επιλέγει να ζήσει με τον πατέρα της και να εγκατασταθεί σε μια μικρότερη πόλη. Κανείς δεν καταλαβαίνει την απόφασή της. Όμως η ίδια γνωρίζει ορισμένα μυστικά που καθιστούν οποιαδήποτε άλλη επιλογή απαγορευτική…
Η Κλερ μόλις ανακάλυψε ότι είναι έγκυος. Θέλει να το ανακοινώσει σε όλο τον κόσμο, στο φούρναρη, στον ελεγκτή, στον τύπο που την έσπρωξε στις κυλιόμενες και σε εκείνον που έφτυσε τρία χιλιοστά από τα κίτρινα Converse της. Κανείς δεν φαίνεται να προσέχει το μακάριο χαμόγελό της, κι έτσι εκείνη, όπως κάθε Δευτέρα, μπαίνει στη διαφημιστική εταιρεία στις εννιάμισι ακριβώς.
Η Εύα είναι μητέρα τεσσάρων παιδιών, αγαπημένη συγγραφέας και τρυφερή σύντροφος. Δύστροπη και απόμακρη ταυτόχρονα, ταλαιπωρεί την επιμελήτριά της αλλά και όλο τον εκδοτικό οίκο, καθώς βρίσκεται στη διαδικασία συγγραφής του τελευταίου της βιβλίου.
Μήπως υπάρχει κάτι που κρύβεται πίσω από την επανειλημμένη αναβολή της να παραδώσει επιτέλους το χειρόγραφό της;
Ένα βιβλίο για την ανάγκη κάθε μαμάς να είναι τέλεια, αλλά και τη συνειδητοποίηση ότι τέλεια μαμά δεν υπήρξε, αλλά ούτε και θα υπάρξει ποτέ.
Αυτό το βιβλίο το αγάπησα λίγο ξεχωριστά.
Μπορεί να πρόκειται για μυθοπλασία, αλλά μιλά για αληθινά συναισθήματα, καταστάσεις που οι μαμάδες ζούμε.
Εμείς, που από τις πρώτες ώρες και ημέρες νιώθουμε ότι δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε, ότι κάνουμε λάθη, ότι χάνουμε τον εαυτό μας από την κούραση.
Εμείς, που νιώθουμε ένοχες, όταν σκεφτούμε ότι θέλουμε να μείνουμε λίγο μόνες μας χωρίς το παιδί μας.
Με αυτή την απογοήτευση ότι τίποτα δεν κάνουμε καλά και πολλά πολλά άλλα συναισθήματα και σκέψεις που μόνο μία μαμά μπορεί να καταλάβει απόλυτα.
Το βιβλίο “Έτσι παγώνουν οι σαπουνόφουσκες” της Μαρί Βαρέιγ κυκλοφορεί σε μετάφραση της Στέργιας Κάββαλου από τις Εκδόσεις Μίνωας.
Μπορείτε να διαβάσετε τις πρώτες σελίδες του εδώ .
Επίσης, να το διαβάσουν και οι μπαμπάδες, ναι;
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments