slider ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ KIDS' CLOUD

Όταν έφτασε, με πήρε…

12 Μαρτίου, 2023

Δεν ξέρω, πώς να ξεκινήσω τούτο το κείμενο.
Τον τελευταίο χρόνο δεν είμαι πολυγραφότατη.
Στην αρχή η εξήγηση που έδινα στον εαυτό μου ήταν, ότι με το διάβασμα και τις εργασίες που έχω για το Μεταπτυχιακό που παρακολουθώ, ο ελεύθερος χρόνος είναι λίγος.
Όμως, αυτό μάλλον είναι η δικαιολογία.
Και παλαιότερα με ένα μικρό παιδί δεν είχα ελεύθερο χρόνο και ίσως θα έλεγα, πως ήταν λιγότερος από ό,τι έχω τώρα.

Η πραγματική αλήθεια είναι πως μετά την εμφάνιση του covid-19, νιώθω ότι τα δυστοπικά σοκαριστικά επεισόδια στα οποία ζούμε, είναι πιο συχνά.
Και δεν είμαστε πρωταγωνιστές σε σειρά του Netflix, σωστά;

Ρε, παιδιά! Πείτε μου και εσείς οι συνομήλικοι.
Ήταν παλαιότερα έτσι;
Γιατί έχω την εντύπωση, ότι δεν ήταν τόσο χάλια η παγκόσμια κατάσταση;
Ήμουν μικρή, αθώα και αφελής; (Αδιάφορη δεν ήμουν.)
Δεν είχαμε τόση δραστηριότητα στο διαδίκτυο και κουκουλώνονταν πολλά;
Ήταν ο κόσμος αλλιώς;
Τι;

Όλη αυτή η κατάσταση με έχει αφήσει άφωνη.
Συμβαίνει κάτι σοκαριστικό.
Μένω με το στόμα ανοιχτό.
Συνέρχομαι.
Προσπαθώ να το κατασταλάξω μέσα μου, για να γράψω σκέψεις συγκροτημένες κα…
Τσουπ!
Να’το, το επόμενο τραγικό συμβάν.

Πανδημία, πόλεμος, παιδοκτονίες, γυναικοκτονίες, βιασμοί ανηλίκων, βασανισμοί υπερηλίκων, δυστυχήματα….

Με αυτόν τον τρόπο δεν προλαβαίνω, να ξεκαθαρίσω μέσα μου συναισθήματα και διάθεση, για να γράψω 2-3 αράδες και να μοιραστώ μαζί σας πράγματα.

Αφήστε  που όλο το διαδίκτυο είναι στο κόκκινο  και είναι αρκετοί οι άνθρωποι που μιλούν πριν από μένα και τα λένε τόσο ουσιαστικά και στοχευμένα, που δεν νιώθω την ανάγκη να επαναλάβω κάτι που ήδη έχει ειπωθεί.

Με αυτά και με εκείνα, φτάνουμε σε αυτή την τραγική στιγμή με το δυστύχημα στα Τέμπη, για το οποίο είμαι ακόμη σε μία κατάσταση σοκ, όπως όλη η Ελλάδα, που όλοι γίναμε γονείς των παιδιών που χάθηκαν, συγγενείς των ανθρώπων που έφυγαν έτσι άδικα και εγκληματικά.

Δεν θα μιλήσω για το συμβάν, γιατί θα πρέπει να γράφω μέρες και γιατί και πάλι δεν θα καλύψω ούτε ένα τόσο δα κομματάκι από όλα όσα πρέπει να πω (που και πάλι δεν τα έχουν πει απλά – τα έχουν ουρλιάξει φωνές από κάθε γωνιά του τόπου μας).

Θα μοιραστώ μαζί σας εκείνη τη στιγμή, που στις 6 το πρωί έμαθα από το σύζυγό μου για το κακό νέο.
Εκείνο το βράδυ της Τρίτης 28ης Φεβρουαρίου η κόρη μας ταξίδευε για Κρήτη για την τετραήμερη εκδρομή της Γ’Λυκείου.

Θα μου πείτε, μα καλά, δεν έχει καμία σχέση η διαδρομή, ο προορισμός και το μέσο. Πώς συνδέεσαι;

Όσοι είστε γονείς, ίσως το καταλάβετε, αλλά την ώρα που ακούς για ένα τέτοιο δυστύχημα με νέα παιδιά την ώρα που ταξιδεύει το παιδί σου, όλα τα παιδιά είναι σίγουρα το δικό σου.
Είναι ένα αυτόματο συναίσθημα, που σου συμβαίνει από την πρώτη ημέρα που γίνεσαι γονιός και το νιώθεις  ακόμη και όταν το παιδί σου κοιμάται δίπλα σου στον καναπέ. Μπορεί να το κοιτάς για ώρα, να το χαϊδεύεις, για να νιώσεις σίγουρος ότι δεν σε γελούν τα μάτια σου και είναι εκεί δίπλα σου. Σκεφτείτε την ένταση και τον παραλογισμό, όταν συμβαίνει ταυτόχρονα.

Μέχρι να μας στείλει μισή ώρα αργότερα το μήνυμα “Τώρα φτάσαμε”, οι γονείς παρακολουθούσαμε συγκλονισμένοι τις ειδήσεις και υποσυνείδητα ήμασταν σε αναμμένα κάρβουνα, λες και το πλοίο που ταξίδευε για Κρήτη είχε ρυμουλκυθεί και αυτό και είχε ενσωματωθεί στο 1ο βαγόνι του τρένου των Τεμπών.

Ειλικρινά, ντρέπομαι που τολμώ και γράφω για αυτή τη σύνδεση μπροστά στον ανείπωτο πόνο αυτών των ανθρώπων που έχασαν παιδιά, συγγενείς και φίλους. Δεν τολμώ να υποθέσω το σκίσκιμο της ψυχής τους και να πω “καταλαβαίνω πως νιώθεις”. Θα είμαι θρασύς.

Μπορώ να πω μόνο, πως στην επιστροφή της κόρης μας από το ταξίδι και πριν φύγουν από το αεροδρόμιο στην Κρήτη, την ώρα που άρθρωσα το “Πάρε με, όταν φτάσεις” ανατρίχιασα ολόκληρη και γέμισαν δάκρυα τα  μάτια μου. Και δεν χρειάζεται να σας πω γιατί…

Και είμαι μία από τις τυχερές μαμάδες, που μία ώρα μετά χτύπησε το τηλέφωνο και μου είπε,
“Μαμά, φτάσαμε”.
Καλώς όρισες, παιδί μου!

Μαμά Μαμαδοπούλου

1 Comment

  • Reply Αννα 12 Μαρτίου, 2023 at 3:41 μμ

    Σε εκείνο το τρένο ήταν οι μαθητές, τα ανίψια μου, τα παιδιά των φίλων μου. Έτσι ένιωσα. Η μαμά μου σκέφτηκε ” μήπως τους ήρθε έτσι να πάνε Θεσσαλονίκη. Αλλά μπα, έχουν τις δουλειές τους”. Δε σκέφτηκα πως τρελάθηκα. Για λίγα λεπτά έκανα σκέψεις μηπως στο τρένο ήταν οι συνάδελφοί μου. Ενώ τους είχα δει στο σχολείο. Γύρισαν Κ. Δευτέρα απο τη Θεσσαλονίκη. Σκέφτηκα έναν άλλον φίλο και του έστειλα μήνυμα ενώ και αυτός ήξερα πως το Σαββατοκύριακο ανεβαίνει, όχι τις καθημερινές.

  • Leave a Reply

    You Might Also Like

     

    Εγγραφείτε στο newsletter για να μαθαίνετε νέα για εκδηλώσεις, βιβλία,
    διαγωνισμούς κ.α.

    Διεύθυνση email

    Subscribe!