Περπατώ στο δρόμο και έχω πάντα μαζί μου τη μουσική μου.
Πόση ευτυχία, που μπορώ να γεμίζω το κινητό μου με ένα σωρό τραγούδια!
Τραγούδια που είναι αγαπημένα, που είναι αναμνήσεις, που δημιουργούν εικόνες, φέρνουν αρώματα ή και τραγούδια, που τα έχω συναντήσει πρώτη φορά και στο ενδιαφέρον άκουσμά τους μπαίνουν στη λίστα, για να τα γνωρίσω καλύτερα.
Και είναι φορές, που τραγούδια δεν αγγίζουν χορδές της ψυχής σου αμέσως, αλλά εμμέσως.
Μέσα από τη νοητή μεταφορά που σου κάνουν στο χώρο ή στο χρόνο.
Σε εποχές που ήσουν, αλλά δεν έχεις ζήσει…
Σε μέρη που έχεις μέσα σου, αλλά δεν έχεις επισκεφθεί…
Είναι μόλις λίγες μέρες, που συναντήθηκα τυχαία πρώτη φορά με αυτό το τραγούδι και αποφάσισα να το προσθέσω στα τραγούδια που μου κάνουν συντροφιά.
Το είχα ακούσει μία μόνο φορά χωρίς να έχω δώσει σημασία στον τίτλο.
Όμως…για να νιώσετε τις σκέψεις μου, πρέπει να ακούσετε, ό,τι ακούω.
Πατήστε play. Eλάτε….
Το τραγούδι είναι το House by the sea του Μοddi.
Ένα πρωί που ήμουν στο τρένο και το μυαλό μου ταξίδευε, ενώ κοιτούσα έξω από τα παράθυρο, άρχισαν οι πρώτες νότες του τραγουδιού και βρέθηκα εκεί δίπλα στη θάλασσα.
Όχι. Όχι για τους στίχους. Δεν θυμόμουν καν τον τίτλο του και ακούω την αρχή, του που το κομμάτι έχει μόνο μουσική.
Όταν ακούω μουσική αναλύω τα όργανα. Μου αρέσει να ξεχωρίζω τους ήχους τους και να αναγνωρίζω το κάθε ένα ξεχωριστά, ενώ όλα μαζί κάνουν το αποτέλεσμα.
Έτσι και σε αυτό το τραγούδι ξεχωρίζω την κιθάρα,
η οποία γίνεται στα μάτια μου ένα κύμα που χορεύει.
Χορεύει στην άκρη της θάλασσας, κάνοντας στροφές και παίζοντας με την αμμουδιά.
Και σ’αυτό του το χορό έρχεται ο τόνος του πιάνου,
που είναι μια σταγόνα,
που ξεφεύγει από το κύμα και πέφτει στη θάλασσα δίπλα και πηδάει πάνω στο νερό,
στήνοντας το δικό της χορό.
Δύο διαφορετικοί ήχοι,
μία μουσική
και μια εικόνα της θάλασσας, που τη βλέπεις,
την ακούς και νιώθεις την αύρα στο πρόσωπό σου.
Και το παράθυρο στο τρένο βλέπει το σπίτι δίπλα στη θάλασσα. 🙂
Mαμά Μαμαδοπούλου
2 Σχόλια
& δώρο
υπάρχουν πολλοί τρόποι να ταξιδεύεις…οου ναι!