Είναι άνθρωποι στη ζωή μας, που είναι μέρος της χωρίς να το καταλαβαίνουμε.
Δεν είναι απαραίτητο να είναι κομμάτι τους στο παρόν, ούτε να ήταν σε διάρκεια σε μια ολόκληρη χρονική περίοδο.
Με την παρουσία τους ρίχνουν χρώμα σε στιγμές και με την απουσία τους τη σφραγίζουν.
Είναι από τα περίεργα -κατ’εμε- της ανθρώπινης φύσης, όπως και το γεγονός ότι άνθρωποι που δεν έχουμε γνωρίσει αλλα ξέρουμε (ναι-νιώθω διαφορετικα την έννοια των δυο λέξεων) γίνονται μέρος των στιγμών μας και κάποιες αρκετές φορές επηρεάζουν τη ζώη μας, τις αποφάσεις μας, τις επιλογές μας.
Κάτι που θα δούμε, ακούσουμε, διαβάσουμε, οτιδήποτε ερεθίσει τους νευρώνες του εγκεφάλου μας, τις χορδές της ψυχής μας, μπορεί να αλλάξει τη ρότα μας ή να τη συνοδεύσει σαν συνοδοιπόροι.
Τέτοιοι άνθρωποι μπορεί να είναι δημόσια πρόσωπα, αλλά και όχι.
Μπορει να είναι άνθρωποι που έχουν βομβαρδίσει με την όποια παρουσία τους τη ζωή μας, που μπορεί να είναι από ένα τραγούδι μέχρι ένα μανιφέστο ή να την επηρεάζουν απλά και μόνο γιατι είναι εκεί και κάνουν έντονη τη διάφορα όταν αφήνουν κενή τη θέση τους.
Ο μεγάλος σε ηλικία φαρμακοποιός της γειτονιάς του γραφείου μου είναι ο λόγος που κάθε μέρα επιλέγω την πιο μεγάλη διαδρομή για να φτάσω στη δουλεια και όχι την πιο σύντομη για να ακούσω την αυθεντική “Καλημέρα” του.
Σκέφτομαι από τώρα ότι μπορεί να έρθει μέρα που δεν θα τον δω εκεί γιατί θα αποσύρθει και στεναχωριέμαι κι ας μην ξέρω ούτε το μικρό του όνομα, ούτε εκείνος το δικό μου. (Αλήθεια,πόσο περίεργο είναι…)
Είναι συνδεδεμένος με την Καλημέρα της γειτονιάς που μεγάλωσα, που το μοίρασμα χαιρετισμού ήταν κομμάτι μου.
Στην εφηβεία ανάμεσα σε ξένους καλλιτέχνες εμφανίστηκε μια ποπ ροκ σκηνη με στίχους που μιλούσαν τη γλώσσα μας, την αργκό της εποχής, τους κώδικες της νεολαίας.
Γράφαμε κασσέτες, ακούγαμε “Τα τραγούδια της παρέας” στο Β’Προγραμμα στις 6 το απόγευμα, γράφαμε στίχους στα τζην μας.,.
Ποιούς να πρωτοαναφέρω.
Κατσιμιχα, Παπακωνσταντίνου, Μηλιώκας, Ζουγανέλης, Μπουλάς…
Καλλιτέχνες που μπορεί τραγούδια τους να μην αναζήτησα πολλές φορές να ακούσω στη συνέχεια, να μην επιδίωξα να τους δω σε κάποιο Live, κι όμως κατά ένα περίεργο τροπο οι μελωδίες τους έπαιζαν και θα παίζουν στο υποσυνείδητό μου.
Καλλιτέχνες που δεν ήταν star, που δεν έγιναν γνωστοί για τη ζώη τους και τις κοινωνικές τους εμφανίσεις.
Ανθρωποι διακριτικοί, που δεν ήταν πρώτο θέμα και εξώφυλλο στα περιοδικά, γιατι δεν το επιδιωξαν και ήταν συγκεντρωμένοι στο έργο τους.
Τους έχεις σε καποιο μέρος στο μυαλο σου, τους κοιμίζεις στην καρδια σου με όλη την ευαισθησία της εφηβείας σου και όταν κάποια στιγμή μαθαίνεις, ότι πεθαίνουν (γιατι δεν φεύγουν….) τους ξυπνάς, τους χαϊδεύεις, στεναχωριέσαι για τον άνθρωπο, την ευαισθησία, την αξιοπρέπεια…
Κάτι αστραψε, κάτι σαν φλασακι…
Για τον άνθρωπο….
Για την υπέροχη φωνή….
Για το χιούμορ του… [Σάκης Μπουλάς : Τι θα έκανα αν ήταν η τελευταία μου μέρα στη γη…]
Για την κοινωνική του ευαισθησία….
Για την αξιοπρέπεια….
Για εκείνα τα απογεύματα της εφηβείας, που ξαπλωμένη στο κρεββάτι μου με τα πόδια ξυπόλητα στον τοιχο άκουγα και τραγουδούσα δυνατά τα τραγούδια του…
“Βάλε στο μαγνητόφωνο τραγούδια που γουστάρεις
Σκέψου την ώρα, τη στιγμή που τη ρεβάνς θα πάρεις
Σκέψου κορίτσια και γιορτές και πράμα που σαλεύει
κι ένα παιδί που μοναχό το δρόμο του γυρεύει..”
Αντίο!
(Update: Το Σάκη Μπουλά τον είχα απολαύσει στην εφηβεία μου στο “Αχ! Μαρία!” μαζί με όλη την παρέα του.)
(Εικονα από http://www.madatoforos.com)
4 Σχόλια
Τα είπες πολύ ωραία. Όντως είναι κάποιοι άνθρωποι που μπορεί να μην τους έχουμε γνωρίσει αλλά είναι σα να τους ξέρουμε. Και ιδίως όταν είναι αυθεντικοί και αξιόλογοι.
Έμαθα το πρωί για το Σάκη Μπουλά και βούρκωσα. Άδικο να χάνονται άνθρωποι απο αυτή την κακιά αρρώστια και πόσο μάλλον όταν είχαν τόσα πολλά ακόμα να προσφέρουν.
Ας αναπαυθεί εκεί ψηλά…..
πραγματικά κρίμα… Λυπήθηκα πολύ.. Καλό παράδεισο να έχει εκεί ψηλά..
μεγαλωνοντας καταλαβαινουμε ολο και πιο εντονα υτιγυρω μας τις απωλειες ανθρωπων, δικων μας ή ανθρωπων που μας συντροφευαν επι χρονια με το εργο τους και μας θυμιζαν εντονα τα παιδικα και εφηβικα ξεγνοιαστα χρονια μας…τοτε που ο θανατος ηταν κατι που δεν περνναγε ποτε απο το μυαλο μας. ενας τετοιος “δικος μας” ανθρωπος που μας χαρισες πολυ γελιο και πολλη διασκεδαση ησουν κι εσυ Σάκη….. καλο σου ταξιδι βρε παλιοροκα!!!!
Συμφωνώ σε όλα μαζί σου. Λυπήθηκα πολύ το πρωί που έμαθα για το θάνατό του. Σκεφτόμουν πόσες φορές έχουν πεθάνει (και όχι φύγει) καλλιτέχνες που ποτέ δεν είδα τελικά από κοντά και το μετανιώνω όταν δεν υπάρχει άλλη ευκαιρία.
Η πρώτη νομίζω ανάμνηση που έχω με τη φωνή του (ή τουλάχιστον αυτή μου έρχεται πρώτη), είναι να τραγουδάμε ξεκαρδισμένες στα γέλια με την κολλητή μου το μπανάκι μανάκι. Τι περίεργος τύπος σκεφτόμουν τότε 🙂 Καλό παράδεισο να έχει