Καλή χρονιά, αγαπημένοι!
Εύχομαι να είστε όλοι καλά και να περάσατε όμορφα.
Περίεργες γιορτές για όλους για ακόμη μία χρονιά.
Τις χαρακτηρίζω έτσι, γιατί δεν θέλω να τις συνηθίσω. Δεν θέλω να γίνουν “φυσιολογικές”.
Βρήκα ομορφιά στην ηρεμία αυτού του περιορισμού (γιορτάσαμε οι 3 μας και μακριά από παππούδες – γιαγιάδες, που ανήκουν σε πολύ ευπαθείς ομάδες).
Είχα την ευκαιρία να απολαύσω την παρέα του παιδιού μας και του αγαπημένου μου, να χαρώ το σπίτι μας, να αφεθώ στην κατανάλωση (πολλών) γλυκών, να δούμε ταινίες και σειρές και να κάνω πολλά ξεκαθαρίσματα σε περιττά υλικά. Πράγματα και ρούχα που είναι “άχρηστα” για εμάς, αλλά χρήσιμα για άλλους. Έκανα χώρο και γέμισα ικανοποίηση, γιατί “έπιασαν τόπο, όπως λένε.
Δεν πήγα για καφέδες, δεν βγήκα πολύ έξω, δεν έκανα επισκέψεις (πλην σε εκείνες στους γονείς μας με διπλή μάσκα, την οποία δεν βγάλαμε ούτε για να πιούμε νερό). Έμεινα στο σπίτι και δεν μπήκα σε διαδικασία να το επεξεργαστώ.
Λαμβάνοντας αυτό το διάστημα ως μια προσωρινή κατάσταση, δεν προχώρησα σε αναλύσεις.
Ήξερα, ότι δεν θα μπορέσω να χαρώ την παρέα φίλων και το άφησα πίσω. Έριξα ένα ζεστό σκέπασμα σε αυτή τη σκέψη, γιατί δεν είχε νόημα να την αφήσω να εξελιχθεί. Ξέρω!
Και αυτό που έχω μάθει καλά και πλέον εφαρμόζω τα τελευταία δύο χρόνια είναι, η προσπάθεια να βρω ομορφιά στην κάθε μέρα μου.
Έφτασα 50 για να καταλάβω, ότι δεν πρέπει να περιμένω τη χαρά βασανιζόμενη από την καθημερινότητά μου.
Δεν έχει νόημα να ζω όλο άγχος και πίεση τη ζωή μου τώρα, για να φτάσω κάπου όμορφα κάποτε….. Πού; Και το κυριότερο…Πότε;
Όχι, όχι. Η ζωή έτσι είναι ένα μαρτύριο και ένιωσα, ότι ξοδεύεται άσκοπα. Κάθε μέρα πρέπει να βρίσκουμε κάτι όμορφο.
Αρκεί ένα απλό πρόβλημα υγείας για να ανατρέψει τα πάντα και να σε ταλαιπωρεί, να σε εμποδίζει να χαρείς δεδομένα. Εντάξει….Ναι…Ξέρω…Τα έχουμε ματα-χιλιοπεί.
Τα έλεγα κι εγώ, αλλά ήμουν όλο λόγια.
Έφτασα σε εκείνο το σημείο, που αισθάνθηκα ότι πρέπει να βρω τρόπο να γίνουν πράξη.
Και νομίζω, ότι κάτι καταφέρνω.
Επειδή η αμπελοφιλοσοφία, θα μπορούσε να συνεχίσει για κατεβατά, νομίζω ότι θα προχωρήσω σε κάτι πιο ανάλαφρο.
Θα σας μιλήσω για κάποιες σειρές – ταινίες που είδα, είτε για να σας δώσω κάποια ιδέα ή αφορμή για να ακούσω και τη δική σας γνώμη.
Ο Δεκέμβριος ξεκίνησε με τo 3o season της σειράς του Netflix “Emily in Paris”.
Ωωωωωωω!!! Γλυκούλα, light και γυρισμένη στο Παρίσι.
Ομολογώ, ότι αυτό το τελευταίο είναι ο κύριος λόγος που “κόλλησα” και την είδα πολύ γρήγορα. Απόλαυσα εικόνες από τις γειτονιές της υπέροχης πόλης και σκέφτομαι-ονειρεύομαι, μήπως με τον καλό μου καταφέρουμε να οργανώσουμε ένα ΣΚ για τους δυό μας (η κόρη είναι έφηβη – μπορεί να μείνει πίσω-πιο εύκολα μαζεύονται χρήματα για 2 παρά για 3, επίσης, ΝΑ ΠΑΜΕ ΚΑΙ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ, βρε αδερφέ – όχι, ότι τρελαίνεται να έρθει μαζί μας – να τα λέμε κι αυτά).
Συνέχισα με την ταινία El Olivo (Η Ελιά), την οποία είδα στην πλατφόρμα Cinobo.
Ισπανική ταινία του 2016. Πολύ συγκινητική, αληθινή και αρκετά μηνύματα για τις οικογενειακές σχέσεις, τις μνήμες και τη δύναμη που έχουν στην ανθρώπινη ύπαρξη. Εάν είστε fan του ευρωπαϊκού κινηματογράφου και ιδιαίτερα του ισπανικού, θα σας αρέσει.
Η επόμενη ήταν η mini σειρά του Netflix, “Maid”.
Εξαιρετική! Μια νέα κοπέλα, αποφασίζει να φύγει με το 3χρονο παιδί της μακριά από τον κακοποιητικό σύντροφό της.
Υπέροχη από πολλές απόψεις. Αρχικά, από τα μηνύματα που περνά, για το ότι η κακοποίηση δεν είναι μόνο σωματική, για τη δύναμη που χρειάζεται, για το φόβο, το πείσμα, την αδυναμία, όλο τον κύκλο συναισθημάτων και πορείας που μπορεί να αντιμετωπίσει ένα θύμα κακοποίησης. και τη στήριξη που χρειάζεται. Καλογυρισμένη με εξαιρετικούς ηθοποιούς και μία υπέροχη υποκριτικά Andie MacDowell. Αξίζει να την δείτε. Την έχω συστήσει στην έφηβη κοράκλα (την είδα μόνη, αφού).
Μετά από όλο τον πανικό που έχει γίνει με το Squid Game, αποφάσισα να το παρακολουθήσω κι εγώ για να έχω άποψη (Netflix κι αυτό).
Ε, όχι! Είδα μόνο 2 επεισόδια. Ναι, αντιλαμβάνομαι ότι θέλει να περάσει μηνύματα για την arena που είτε ζούμε είτε παρακολουθούμε, αλλά δεν βρήκα το λόγο που θα έπρεπε να υποβάλω τον εαυτό μου σε σκηνές που δεν μου άρεσαν. Δεν με φόβισε, δεν με αγρίεψε, αλλά η σκληρότητα των σκηνών με απώθησε. Ευχαριστώ, δεν θα πάρω.
Σε αντίθεση με μένα, η κοράκλα (ετών 16,5 πλέον) το είδε και είπε, ότι βρήκε πολλά σημαντικά μηνύματα και γι’αυτό της άρεσε.
Οkkkk (να, το χάσμα των γενεών :p).
Παραμένοντας στο Netflix συνέχισα με 2 ταινίες.
H πρώτη είναι το “The Unforgivable” με την Sandra Bullock, σε ένα ρεσιτάλ ερμηνείας.
Όπως έχει γραφτεί, σε αυτή την ταινία “τσαλακώνει” τον εαυτό της, χωρίς όμως – κατά τη γνώμη μου- να χάνει τη γοητεία της, γιατί αυτό βγαίνει από την προσωπικότητά της. Η υπόθεση ξεκινά με την αποφυλάκιση μίας γυναίκας, που καταδικάστηκε για το βίαιο έγκλημα του φόνου ενός αστυνομικού και στην αναζήτηση της μικρής της αδερφής, με την οποία έχασε επικοινωνία από την ημέρα της καταδίκης της. Kαλή ταινία, με ωραία σκηνοθεσία και φωτογραφία.
Η δεύτερη ταινία είναι η “The Laundromat” με τους Gary Oldman, Antonio Banderas και Meryl Streep. Η υπόθεση όχι κάτι φοβερό, αλλά ένας πολύ ωραίος τρόπος για να δει κάποιος, πως λειτουργούν όλα αυτά τα συστήματα εταιριών σε άλλες χώρες για “ξέπλυμα” (γκουχ!) κλπ. Δεν τρελάθηκα, αλλά επειδή αγαπώ τη Meryl Streep, την είδα.
Εννοείται, ότι όλο αυτό το διάστημα με την κοράκλα βλέπαμε και από λίγα επεισόδια “Friends”.
Πέρα από την τηλεόραση, πήγαμε και έναν “χριστουγεννιάτικο” κινηματογράφο οικογενειακώς με μάσκες κλπ. Είδαμε το καινούριο “The Matrix – Resurrections”.
Εντάξει…Εμένα, δεν μου άρεσε.
Περίμενα, να δω κάτι από το “The Matrix” το παλιό το καλό, αλλά ήταν λίγο πιο κάπως (εξαιρετική η περιγραφή μου… Ξέρω.)
Επειδή περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα, μπορείτε να αναζητήσετε περισσότερες πληροφορίες και να σχηματίσετε τη δική σας άποψη.
Κλείνοντας, όσον αφορά τα βιβλία (ναι, είχα και λίγο χρόνο για αυτά), επειδής είμαι και μία φοιτήτρια και είχα και μελέτη για το μεταπτυχιακό, όταν ήθελα να χαλαρώσω ξεκίνησα το “Casta Diva” .Η κρυφή ζωή της Μαρίας Κάλλας της Lyndsy Spence (Εκδόσεις Παπαδόπουλος).
Είχα διαβάσει κάποια πράγματα για τη ζωή της μεγάλης αοιδού, αλλά όχι πολλά.
Με αυτό το βιβλίο γνωρίζουμε τον άνθρωπο από τα πρώτα χρόνια της ζωής μέχρι το τέλος, αλλά και λίγο από το μετά.
Έχει πολλές πληροφορίες σχετικά με την πορεία της και την καριέρα της (ομολογώ ότι αυτά τα σημεία τα προσπερνώ λίγο πιο βιαστικά, γιατί έχει αρκετές λεπτομέρειες για τα δικά μου γούστα, όμως οι λάτρεις του είδους θα τις εκτιμήσουν).
Ναι. Ωραία πέρασα.
Να σημειώσω, ότι έφαγα ΠΟΛΛΑ ΓΛΥΚΑ και τα ευχαριστήθηκα! Γι’αυτό δεν τα φτιάχνουν;
Ντροπή να προσβάλουμε τους δημιουργούς. :p
Όλα αυτά, λοιπόν!
Να έχουμε μια Καλή Χρονιά!
Να έχουμε υγεία και αγάπη και όλα θα τα βρούμε!
Τα φιλιά μου!
Μαμά Μαμαδοπούλου
Y.Γ. Στην εικόνα του άρθρου εγώ και μια μικρή φίλη μου. :p (by Pixabay)
No Comments