Ένα βράδυ πριν από κάποιους μήνες πήρα ένα μήνυμα από το φίλο μου, το Γιάννη, ο οποίος ήταν πολύ προβληματισμένος, αλλά περισσότερο στεναχωρημένος, θα έλεγα.
Ο Γιάννης είναι γυμναστής, είναι δάσκαλος, είναι παιδαγωγός. Αγαπά τη δουλειά του και τον καμαρώνω, γιατί αγαπά τα παιδιά και μέσα από την ευαισθησία που έχει, προσπαθεί συνεχώς για το καλύτερο γι’αυτά, χωρίς να χάνει τη διάθεση για αστεία και πειράγματα μαζί τους.
Η ιστορία, που θα σας διηγηθώ, δείχνει πως όταν έχουμε αξίες και αγαπάμε τον άνθρωπο, μπορούμε να αλλάξουμε πράγματα.
Ο φίλος μου, λοιπόν, ήταν πολύ στεναχωρημένος, για ένα περιστατικό που είχε αντιμετωπίσει μέσα στη μέρα. Ένα 8χρονο αγόρι είχε αρνηθεί να πάρει μέρος σε μία ομαδική αθλητική δραστηριότητα, γιατί στην ομάδα του συμμετείχε ένα παιδάκι με άλλη καταγωγή. Για την ακρίβεια, δεν ήθελε να πάρει μέρος γιατί οι γονείς του, δεν του επέτρεπαν να παίζει με παιδάκια που είχαν καταγωγή από άλλη χώρα.
Ο δάσκαλος δεν ήξερε, πώς να το αντιμετωπίσει. Ήταν η πρώτη φορά που του συνέβαινε κάτι τέτοιο τα 10 χρόνια της εμπειρίας του και όση ώρα μου διηγούνταν το γεγονός, ένιωθα το θυμό, την απογοήτευσή του και τη στεναχώρια του.
Προβληματιζόταν για τους γονείς και τα μηνύματα που περνούσαν στο παιδί, για το παιδί, αλλά και για το πώς θα μπορούσε να νιώθει το άλλο παιδάκι.
Συζητήσαμε και επειδή ήταν σοκαρισμένος ακόμη, του πρότεινα να δώσει χρόνο στον εαυτό του και να επιμείνει.
Δεν ήθελα να τον ρωτήσω ξανά γι’αυτό γιατί φοβόμουν μήπως δεν υπήρξε κάποια αλλαγή και θα τον στεναχωρούσα.
Από την άλλη, έχω καταλάβει, ότι δεν παραδίδει εύκολα τα όπλα.
Και είχα δίκιο.
Μόλις χτες πήρα ένα μήνυμα.
Προτίμησα, να συμπεριλάβω τα λόγια του αυτούσια, για να νιώσετε κι εσείς τον προβληματισμό, την έγνοια, την αγάπη και τη διάθεση να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο από έναν δάσκαλο:
Kαι με τη σειρά του, εκείνος έφτιαξε τη δική μου! 😀
Γιατί υπάρχουν καλοί παιδαγωγοί, που αγαπούν τα παιδιά και μπαίνουν στην ουσία των πραγμάτων κι αυτό είναι ελπίδα!
Υπάρχουν εκπαιδευτικοί, που νιώθουν, ότι αυτό που κάνουν είναι λειτούργημα και όχι δουλειά και ψάχνουν τρόπους, να μεταφέρουν μηνύματα με αξίες, προσπαθώντας να κάνουν αυτό που πρέπει, χωρίς να στέκονται μόνο στη στείρα γνώση, αλλά θέλουν να βοηθήσουν ενεργά στην διαμόρφωση χαρακτήρων που σέβονται, έχουν ευγένεια, ήθος και αξίες!
Δάσκαλοι, που μπορούν να κάνουν θαύματα!
Αρκεί, να θέλουν. Αρκεί, να είναι άνθρωποι.
Κι εγώ καμαρώνω, ελπίζω και αισιοδοξώ. 🙂
Ότι μπορούν όλα να γίνουν καλυτερα.
Mαμά Μαμαδοπούλου
(image via asenat29)
8 Comments
Έχω μείνει άφωνη…
Διάβασα το κείμενο σου και έχω κολλήσει.
Δεν είδα την εκπομπή αλλά έχω κάνει ακριβώς την ίδια δραστηριότητα με μαθητές μου ( πάνε 5-6 χρόνια)
Υπάρχουν και άλλοι ε;
Δε θυμάμαι αν κάπου το είχα δει, κάπου το είχα διαβάσει και απλά το είχα αποθηκεύσει …και όταν χρειάστηκε τσουπ βγήκε στην επιφάνεια.
Μπορεί να το είχα δει , μπορεί απλά και εγώ να είχα την ίδια ιδέα. Έχει συμβεί πολλές φορές…
Πω πω αλήθεια κόλλησα τώρα
Aφού τα έχουμε ξαναπεί!
Είσαι ξεχωριστή δασκάλα! Είσαι η δασκάλα, που θα ήθελα να έχει το παιδί μου, αλλά και εγώ.
😀
Υπέροχο ξαδεφούλα! Τα φιλιά και το σεβασμό μου στο Γιάννη.
Του αξίζουν κι αυτά κι άλλα τόσα! 🙂
Μπράβο του! Τελικά όμως οι γονεις γονεις τι κανανε? Γιατι αυτοι ηταν ο λογος που δημιουργήθηκε το προβλημα!
Δεν τον ρώτησα, αλλά από τη διήγησή του, αισθάνθηκα ότι επέλεξε να “δουλέψει” το θέμα μόνος του με το παιδί, με τον τρόπο του και με βάση τις δικές του αξίες και μέσα από το δικό του ξεχωριστό ρόλο.
Από την εικόνα που σχημάτισα, δεν πιστεύω ότι θα μπορούσε να έχει ευκολα συνεργασία. Ίσως να πετύχαινε το αντίθετο.
Πιστεύω, ότι ίσως έτσι, μέσα από τη συμπεριφορά του παιδιού, να περνούσε μηνύματα και σε εκείνους.
Καμιά φορά (για να μην πω πάντα) τα παιδιά μας δίνουν τα καλύτερα μαθήματα. 🙂
Kαι εγώ δυστυχώς με τα παιδιά δουλεύω σε τέτοιες καταστάσεις…
Οταν το παιδί σου λέει “οι γονείς μου δε με αφήνουν να κάνω παρέα με παιδιά που είναι ξένα, με παιδιά που οι γονείς τους είναι χωρισμένοι και με παιδιά που γονείς τους δεν κάνουν καλή δουλειά” ε νομίζω δεν έχω και τόσα πολλά να πω μαζί τους.
Όταν τους λες πως το παιδί δεν κάνει παρέες με άλλα παιδιά, δε συμμετέχει σε ομαδικές εργασίες, παιχνίδια και αυτοί απλά ρωτάνε “είναι ο καλύτερος;Εδώ δεν έρχεται για να κάνει παρέες αλλά για να μπει στο πανεπιστήμιο” πόσα να έκανα και εγώ; Είχα βρει ένα τοίχο τότε και ήταν και η πρώτη χρονιά που δούλευα…οπότε για να είμαι ειλικρινής δε το προσπάθησα όσο θα έκανα σήμερα…δεν είχα το θάρρος, τις γνώσεις , φοβόμουν ( είχε κάνει ήδη παράπονα για μένα γιατί δεν έβαζα πολλά στο σπίτι)
Nομίζω, ότι δεν σου αφήνουν άλλη επιλογή και επειδή στην προκειμένη περίπτωση έχεις να φροντίσεις το καλό του παιδιού και την καλλιέργεια αξιών, με αυτό πρέπει να ασχοληθείς. 🙂