Ήθελα μόνο να χωρέσω σε μικρότερο νούμερο τζην.
Και μετά σε ακόμη μικρότερο.
Και σε ακόμη μικρότερο.
Το μπορούσα.
Ήθελα η ζυγαριά, να με δείξει πιο αδύνατη.
Και πιο αδύνατη.
Κι ακόμη πιο αδύνατη.
Και γι’αυτό ζυγιζόμουν κάθε πρωί, πριν φάω και χωρίς τα ρούχα μου και αφού έχω πάει τουαλέτα.
Και επειδή δεν άντεχα να μην φάω καθόλου, γιατί το φαγητό μου άρεσε, έτρωγα μικρότερες ποσότητες και έπινα λίγο νερό. Τα λίγα ml νερού μπορεί να κινούσαν το δείκτη της ζυγαριάς προς τα πάνω.
Και ζυγιζόμουν το πρωί και απαραίτητα το βράδυ, έτσι ώστε να δω το πρωί τη διαφορά (γιατί όταν είσαι έφηβος ακόμη και στον ύπνο σου καις πολύ περισσότερες θερμίδες).
Και έφτασα κάποια στιγμή εκεί στα 18, να τρομάξω με τον εαυτό μου.
Σε μια φωτογραφία μου, όπου κρατάω αγκαλιά τη γάτα μου και είμαι στο πλάι γυρισμένη, όπου δεν φαίνονται καμπύλες, ούτε καν οι ελάχιστες.
Δεν ήμουν σκελετός. Ήμουν όμως 1.80 μ. και 53 κιλά.
Ξαφνικά είδα ένα “κομμένο” πρόσωπο στον καθρέφτη, τα ρούχα μου να “πλέουν” πάνω μου και να νιώθω άχαρη, ενώ συνειδητοποίησα, ότι όποτε ξάπλωνα να κοιμηθώ, τα κόκκαλα των γοφών μου ακουμπούσαν στο κρεββάτι και με πονούσαν.
Συνειδητοποίησα, ότι οι αδυναμίες και οι σκοτοδίνες, που είχα μέσα στη μέρα ήταν αρκετές και…φοβήθηκα.
Άρχισα να ακούω τα λόγια της μαμάς και του μπαμπά που μου έλεγαν, ότι πρέπει να τρώω περισσότερο, ότι έχω αδυνατίσει, ότι δεν κάνω καλά, ότι θα πάθω τίποτα, ότι ανησυχούν…
Όλα είχαν ξεκινήσει από την παιδική μου ηλικία, εκεί γύρω στα 10 μου, όταν είχα πάρει βάρος και είχα κάνει φουσκωτή-τσουπωτή κοιλίτσα.
Κοντινοί συγγενείς χωρίς κακή πρόθεση (το καταλαβαίνω…) άρχισαν, να με πειράζουν και κάποιες φορές να με φωνάζουν χαϊδευτικά (για εκείνους) “παχούτσικο”. Ο μπαμπάς δεν έδινε και πολλή σημασία στα σχόλια και την κριτική τους, η μαμά όμως αντιδρούσε. Φαίνεται, ότι μάλλον δεν ήταν αρκετό όμως.
Ήξερα, ότι είχα παχύνει. Ένιωθα, ότι είχα κάνει κοιλιά, αλλά στην παιδικότητά μου δεν έβλεπα πρόβλημα, μέχρι που μου το έκαναν πρόβλημα οι αγαπημένοι μου συγγενείς και άρχισα να νιώθω άσχημα. Άρχισα να θέλω να φοράω φαρδιά ρούχα, για να μην τονίζεται η κοιλίτσα μου.
Η μαμά μου έλεγε, ότι ήμουν πάνω στην ανάπτυξη και το σώμα μου θα αλλάξει και ότι δεν πρέπει να ακούω τα άκομψα αστεία.
Έπρεπε να τρώω καλά και σωστά και να μην απασχολεί κάτι άλλο. Ήμουν παιδάκι και ήμουν μια χαρά. Και όχι, δεν ήμουν χοντρή (όπως με έκαναν να νιώθω).
Η ζωή μου δεν ήταν καθιστική. Έπαιζα συνέχεια έξω στο δρόμο, γυμναζόμουν, έκανα ποδήλατο και ήμουν ένα δεμένο παιδί με κοιλίτσα.
Συνέχιζα, να τρώω κανονικά και όσο γίνεται πιο σωστά.
Τα αστεία από τους συγγενείς σταμάτησαν (μάλλον με πίεση της μαμάς-δεν θυμάμαι).
Παρόλα αυτά, το σαράκι είχε μπει μέσα μου.
Από την Άνοιξη της Α’ Γυμνασίου μέχρι το φθινόπωτο της Β’ Γυμνασίου ψήλωσα 15 πόντους. Πονούσαν τα πόδια μου και δεν άντεχα. Πήγαμε σε έναν ορθοπαιδικό και επιβεβαίωσε, ότι οι πόνοι ήταν από την απότομη αύξηση του ύψους. Να, λοιπόν, που η μαμά επιβεβαιωνόταν. Μεγάλωνα και άλλαζα.
Με την αύξηση του ύψους διαμορφώθηκε το σώμα μου. Ήμουν μία ψηλή έφηβη με κανονικό βάρος και καλοσχηματισμένο πλέον σώμα.
Αυτό μου έδωσε τρελλή αυτοπεποίθηση, αλλά μου δημιούργησε και ένα τεράστιο άγχος (που σε ένα πολύ μικρότερο βαθμό με κυνηγάει μέχρι σήμερα), μην τυχόν και παχύνω.
Άκουγα από όλους κολακευτικά σχόλια, “που άλλαξα”, “που πόσο καλή έγινα”, “που πόσο πιο ωραία ήμουν”, “που αδυνάτισα” κλπ. κλπ. και άρχισα να προσέχω το κανονικό για τότε βάρος μου.
Έτρωγα κανονικά και ένιωθα μια χαρά. Άρχισα να ζυγίζομαι τακτικά και να παρακολουθώ τα κιλά μου.
Όταν κάποιες φορές η ζυγαριά έδειχνε λίγο παραπάνω, χαλούσε η διάθεσή μου, ενώ όταν έπεφτε, ένιωθα υπέροχα.
Σε εκείνη την περίοδο θυμάμαι, ότι είχα δει μία ταινία με ένα κορίτσι, που είχε νευρική ανορεξία και είχα τρομάξει.
Το είχα θεωρήσει πολύ ακραίο και είχα πει στον εαυτό μου, ότι δεν πρόκειται ποτέ να ακολουθήσω όλες τις μεθόδους, που είχα δει για την απώλεια βάρους (κάτι που τήρησα).
Απλά θα έτρωγα λιγότερο και θα πρόσεχα.
Έχοντας διαβάσει πολλά μέχρι σήμερα, συνειδητοποιω ότι οι γονείς μου (η μητέρα μου βασικά, γιατί ο πατέρας μου δεν είχε καταλάβει από την αρχή ακριβώς, τί είχε συμβεί) έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν, για να με βοηθήσουν ψυχολογικά.
Είχα αρχίσει να βασανίζομαι ψυχολογικά, όμως μέχρι τη Β’Λυκείου ήμουν ένα κανονικό σε βάρος κορίτσι.
Στη Β’Λυκείου άλλαξα.
Δεν ξέρω, εάν έπαιξε ρόλο το άγχος της προετοιμασίας για τις Πανελλήνιες, ούτε αν επηρέασε η αλλαγή περιβάλλοντος (μετακομίσαμε στην Αθήνα) ή η ταυτόχρονη απώλεια του παππού μου και της γιαγιάς μου σε αυτοκινητιστικό ή όλα αυτά μαζί, αλλά άρχισα να χάνω βάρος και να μου αρέσει.
Άρχισα να νιώθω μια επιβεβαίωση με κάθε κιλό που έχανα. “Μπορώ κι άλλο. Λίγο ακόμη. Το τζην που ήταν στενό, είναι άνετο. Η ζώνη σφίγγει πιο μέσα….”
Μέχρι εκείνο το επόμενο καλοκαίρι, που είδα τη φωτογραφία, που απεικόνιζε εμένα σκιάχτρο.
Ήταν ένα γερό χαστούκι. Σαν να με είδα για πρώτη φορά.
Συνειδητοποίησα, ότι ήμουν χλωμή, τα μαλλιά μου είχαν αδυνατήσει και το σώμα μου…όχι, δεν ήταν πια ωραίο.
Ήμουν ένα μάτσο κόκκαλα. Ημουν νέα γυναίκα πια, αλλά…δεν έμοιαζα έτσι.
Άρχισα να προσέχω περισσότερο. Έκανα εξετάσεις αίματος και σίδηρος και αιματοκρίτης ήταν στα “τάρταρα”.
Αύξησα τις ποσότητες γευμάτων, έτρωγα κανονικά και μέσα σε ένα χρόνο πήρα βάρος. Ήμουν κανονική, ένιωθα καλά και ένιωθα όμορφη.
Η εμμονή του καθημερινού ζυγίσματος μειώθηκε. Άρχισα να ζυγίζομαι μία φορά την εβδομάδα (με τον ίδιο τρόπο βέβαια) και έπινα πια κανονικά νερό. Ξέρετε, τί καταστροφικό μπορεί να είναι, να μην μπορείς να πεις όχι στο αγαπημένο σου γλυκό, που έφτιαξε η μαμά, να τρως ένα κομμάτι και μετά να πίνεις γουλιές νερό (ενώ σε έχει λιγώσει), για να μην….επιβαρύνεις κι άλλο τη ζυγαριά;
Από τότε σαφέστατα τα πράγματα είναι διαφορετικά.
Προσέχω τη διατροφή μου. Τρώω τις λιχουδιές μου (χωρίς ενοχές) και γι’αυτό τις απολαμβάνω, κάνω τις καταχρήσεις μου, όπως όλοι αλλά και ισορροπώ τα πράγματα.
Επίσης…δεν κάνω δίαιτα.
Ένας παράγοντας, που βοήθησε κι άλλο στην αλλαγή της σκέψης μου ήταν και η περίοδος της εγκυμοσύνης.
Με έναν καραμπινάτο διαβήτη κύησης, που με έβαλε για τους περισσότερους μήνες σε πρόγραμμα σωστής διατροφής, αλλά και ενέσεις ινσουλίνης, έμαθα ότι μπορείς να τρως σωστά, να απολαμβάνεις και τα γλυκά σου και τα αλμυρά σου με μέτρο και χωρίς να πεινάς και χωρίς να παχαίνεις.
Όλα με μέτρο.
Η αλήθεια είναι, ότι η ζυγαριά ακόμη και σήμερα κάποιες φορές μπορεί να είναι ρυθμιστής της διάθεσής μου, όμως κυρίως μόνο στο αν πάρω βάρος και εκτιμώ σε φυσιολογικά πλέον επίπεδα. Δεν γίνεται το θέμα της ημέρας μου όπως παλιά.
Και επειδή είμαι ενήλικας και ώριμη πια (νομίζω…) και ξέρω, ότι κατά βάση αυτό είναι παράλογο, το κατανικώ και κάνω κάτι δραστικό.
Αφού νιώθω καλά με τον εαυτό μου και τα ρούχα μου (που δεν με στενεύουν), δεν ζυγίζομαι παρά μόνο 1 φορά το μήνα ή και το δίμηνο ακόμη.
Όταν, λοιπόν, πήρα στα χέρια μου το βιβλίο της Στέλλας Κασδαγλή “Ήθελα μόνο να χωρέσω” κι άρχισα να διαβάζω την ιστορία της Ζωής, είδα για άλλη μία φορά, τί πρόλαβα. Τί δεν έπαθα. Τί θα μπορούσα, να έχω πάθει.
Κάποια από τα λόγια της ηρωίδας, θα μπορούσα να τα έχω πει κι εγώ την εποχή, που το βάρος μου είχε γίνει εμμονή.
Η Στέλλα Κασδαγλή γράφει με πολύ άμεσο και σύγχρονο τρόπο την ιστορία μιας έφηβης, που πάσχει από ψυχογενή ανορεξία και παράλληλα καταγράφει την ψυχολογία και τις σκέψεις των γονιών της.
Είναι ένα πραγματικά καλοστημένο και πολύ προσεγμένο βιβλίο, το οποίο φαίνεται, ότι έχει δουλευτεί πάρα πολύ προτού φτάσει στα χέρια μας.
Ακολουθεί τον τρόπο επικοινωνίας των σημερινών νέων, κάτι που πιστεύω, ότι αποτελεί στοιχείο θετικό έτσι ώστε να είναι άμεσο στον έφηβο που θα το διαβάσει, γιατί μιλάει τη δική του γλώσσα, παρουσιάζοντας το σημερινό τρόπο επικοινωνίας (π.χ. την επικοινωνία μέσω messenger).
Δεν μιλάει με τρόπο δασκαλίστικο. Δεν υποδεικνύει. Είναι δίπλα στο παιδί, που έχει το πρόβλημα. Του δείχνει, ότι το νιώθει, ξέρει πώς σκέφτεται και το καταλαβαίνει.
Ένα βιβλίο, που μπορεί να ευαισθητοποιήσει τους νέους, αλλά κατά τη γνώμη μου πρέπει να διαβαστεί και από γονείς και από εκπαιδευτικούς….βασικά από όλους όσους με κάποιο τρόπο έρχονται σε επαφή με νέα παιδιά.
Η συγγραφέας καταγράφει τη σκέψη και την ψυχολογία ενός παιδιού, που πάσχει από ψυχογενή ανορεξία.
Στο “Ήθελα μόνο να χωρέσω” διάβασα και θυμήθηκα τον τρόπο με τον οποίο το μυαλό σου μπορεί να βασανίσει την ψυχή σου και το σώμα σου.
Αν και έχουν περάσει αρκετά χρόνια, δεν μπόρεσα ποτέ να διακρίνω, αν αυτό που πέρασα εγώ εκείνη την περίοδο της ζωής μου, ήταν αυτό ή μία άλλη μορφή ανασφάλειας.
Στη δική μου περίπτωση υπήρχε και κάπου ο φόβος, ότι μπορεί να πάθω κάτι και αυτό με βοήθησε.
Θεωρώ, ότι επιπλέον ήμουν τυχερή γιατί μεγάλωσα σε μία αγαπημένη οικογένεια και όσο κι αν ο μπαμπάς μου ουσιαστικά άθελά του και θεωρώντας το ασήμαντο στην αρχή επέτρεψε να καλλιεργηθεί μέσα μου αυτό το μικρόβιο, μαζί με τη μαμά μου ήταν συνέχεια οι δυό τους ο παράγοντας, που με στήριξε διακριτικά και δεν ξέφυγα σε ακραίες καταστάσεις.
Αυτό το σαράκι (γιατί έτσι το ένιωσα), σου τρώει τη ζωή, σου καταστρέφει τη μέρα, τις ομορφιές της, τις νοστιμιές της, τα αρώματά της…..Ακόμη και αυτό για το οποίο παλεύεις, να είσαι αδύνατος και όμορφος, δεν μπορείς να το χαρείς. Δεν αφήνεις τον εαυτό σου, να το χαρεί. Ζεις με το άγχος στο background της ζωής σου.
Δεν είμαι ειδικός, για να πω περισσότερα.
Θα σας πω μόνο για άλλη μία φορά, ότι ως γονείς πρέπει να είμαστε κοντά στα παιδιά μας, να τα “διαβάζουμε” και όταν νιώθουμε ότι χρειάζονται βοήθεια,την οποία δεν γνωρίζουμε πώς θα τη δώσουμε, να τη ζητάμε.
Όλα αυτά θα τα δείτε στο “Ήθελα μόνο να χωρέσω” της Στέλλας Κασδαγλή, που κυκλοφορεί από τις “Εκδόσεις Πατάκη”.
Είναι σίγουρο, ότι η συγγραφεάς το έγραψε για να βοηθήσει όλες αυτές τις περιπτώσεις κοριτσιών, που πλήττονται από αυτή την ασθένεια, τους γονείς τους (που ίσως δεν μπορούν να δουν τα σημάδια-αρκετά καταγράφονται στο βιβλίο) και να περάσει και το μήνυμα αισιοδοξίας, ότι έχει γυρισμό.
Θέλει όμως πολλή αγάπη, στήριξη, κατανόηση και να μπορέσεις να δεις μέσα από τα μάτια του ανθρώπου, που πάσχει από αυτή την ασθένεια.
Η διάθεση συνδρομής της φαίνεται από το γεγονός, ότι έχει δημιουργηθεί ένα εξαιρετικό blog με αφορμή το βιβλίο το ithelamono.gr, στο οποίο εκτός από κάποια στοιχεία σχετικά με το βιβλίο, απαντώνται μερικές γενικές ερωτήσεις σχετικά με τις διατροφικές διαταραχές, δίνει την ευκαιρία σε ανθρώπους που ανησυχούν για δικό τους άνθρωπο, που πάσχει από κάποια διατροφικη διαταραχή να μάθουν σε πρώτη φάση, πώς να τον προσεγγίσουν και βέβαια, υπάρχει και φόρμα επικοινωνίας με την ανοιχτή πρόταση για πρόσκληση της συγγραφέως, να επισκεφτεί το σχολείο και να μιλήσει με τους μαθητές για ένα πρόβλημα, που και η ίδια έχει περάσει.
Το Fan Page του βιβλίου στο Facebook είναι : https://www.facebook.com/ithelamono?fref=ts
Ένα βιβλίο, που αξίζει να διαβάσετε.
Να δείτε το άγχος και την αγωνία ενός μυαλού, που προσπαθεί και κάνει ό,τι κάνει γιατί….
ήθελε μόνο να χωρέσει…
Δυστυχώς έχω ζήσει δύο περιπτώσεις κοριτσιών με διατροφικές διαταραχές. Η μία δεν είναι πια κοντά μας…
Έχω κρατήσει όμως κάπου τις σκέψεις που είχε καταγράψει η ίδια για την ασθένειά της , για να τις διαβασει η κόρη μου, όταν μεγαλώσει.
Μαζί με το βιβλίο της Στέλλας….
Ευχαριστώ ως κόρη και ως μαμά. 🙂
Μαμά Μαμαδοπούλου
Σημαντική βοήθεια σε άτομα που πάσχουν από διατροφικές διαταραχές προσφέρει η ΑΝΑΣΑ.
Είναι η πρώτη μη κερδοσκοπική εταιρία στην Ελλάδα που δημιουργήθηκε με στόχο την ενημέρωση, πρόληψη και υποστήριξη των ανθρώπων που πάσχουν από Διαταραχές Πρόσληψης Τροφής. Ξεκίνησε με πρωτοβουλία της Ζέτας Δούκα -που έχει βιώσει την ασθένεια- και μιας εξειδικευμένης ομάδας επιστημόνων.
Μπορείτε να επισκεφτείτε το site τους : https://www.anasa.com.gr
No Comments