Την πρώτη φορά που πήγα σε θεατρική παράσταση την κόρη μου ήταν 2,5 χρονών.
Θυμάμαι, όταν είχα ανακοινώσει την πρόθεσή μου με φίλους και συγγενείς με είχαν “πάρει από τα μούτρα”.
«Το παιδί δεν καταλαβαίνει. Δεν θα κάθεται. Θα κάνει φασαρία. Θα βαρεθεί…»
Θα, θα, θα!
Όμως δεν είχα πάρει έτσι επιπόλαια την απόφαση.
Πρώτα απ’όλα ήξερα το παιδί μου.
Μπορούσα να εκτιμήσω, εάν θα καθίσει σε μια θέση, για να παρακολουθήσει μια παράσταση από την αρχή μέχρι το τέλος.
Εννοείται, ότι ήμουν προετοιμασμένη για την περίπτωση που θα βαρεθεί και θα αρχίσει να αντιδρά ίσως κάνοντας φασαρία. Θα το προσπαθούσα, αλλά αν δεν συνεργαζόταν, θα φεύγαμε.
Πιστεύω πως η παρακολούθηση παιδικού θεάτρου τόσο για το παιδί, όσο και για τους γονείς, είναι μια εμπειρία μοναδική.
Θα ξανανιώσετε κι εσείς παιδί, θα μπείτε στον κόσμο του και θα ζήσετε αυτές τις στιγμές που μας κάνουν να νιώθουμε έντονα το «μαζί».
Έχοντας δει αρκετές παραστάσεις και αντιμετωπίσει διάφορα και από την κόρη μου, αλλά και από άλλα παιδάκια, επιτρέψτε μου να σημειώσω μερικά tips και κάποιες συμβουλές, που ίσως βοηθήσουν και το παιδί αλλά και εσάς να απολαύσετε αυτήν την ξεχωριστή εμπειρία.
Σημείωση – συμβουλή (1) :
Όταν επιλέγετε μια θεατρική παράσταση για να την παρακολουθήσει ένα πολύ μικρό παιδί, καλό είναι προηγουμένως να εξετάζετε καλά, εάν το συγκεκριμένο έργο απευθύνεται στην ηλικία του παιδιού σας και εάν είναι στα πλαίσια των προτιμήσεών του.
Να λάβετε υπόψιν σας και τους πιθανούς φόβους, που έχει ένα παιδί.
Π.χ. ο γιος μιας φιλικής οικογένειας έτρεμε τις κακές μάγισσες. Δεν θα ήταν ό,τι καλύτερο να τον πάνε να δει τη Χιονάτη.
Σημείωση – συμβουλή (2) :
Σεβαστείτε αυτούς που είναι στην αίθουσα.
Κρατήστε το παιδί στη θέση του. Αν σηκώνεται συνέχεια όρθιο καρέκλα του το πιο πιθανό είναι να ενοχλεί τους δίπλα – μπροστινούς –πίσω.
Περιορίστε τη φασαρία που μπορεί να προκαλεί.
Δεν αναφέρομαι στις γλυκές φωνούλες και στα σχόλια που μπορεί να κάνει πού και πού, τα οποία είναι και το “αλατοπίπερο” των παιδικών θεατρικών παραστάσεων πολλές φορές, αλλά στις συνεχείς φωνές, κλάμματα και την ακατάπαυστη ομιλία.
Ένα γλυκό παιδάκι, μπορεί να γίνει εύκολα εκνευριστικό παιδάκι.
Πριν επισκεφθείτε το θέατρο, μιλήστε του και προετοιμάστε το ότι εκεί που θα πάτε, θα πρέπει να σεβαστείτε το χώρο και τους υπόλοιπους.
Μην υποτιμάτε τη νοημοσύνη των μικρών παιδιών.
Αντιθέτως, εάν τους μιλήσετε απλά και τα επιβραβεύσετε με γλυκά λόγια, θα καθίσουν ήσυχα.
Ε, αρκεί να τους αρέσει το έργο.
Εάν τώρα σε όλα τα παραπάνω δεν έχετε συνεργασία και αρνείται να παρακολουθήσει, κάνει φασαρία, κλαίει φωνάζει, καλύτερα να φύγετε.
Σκεφτείτε, ότι εάν παρ’όλες τις προσπάθειες σας, η συγκεκριμένη παράσταση του φαίνεται αδιάφορη ή ενοχλητική, στην περίπτωση που θα το κρατήσετε με το ζόρι, θα καταγραφεί αρνητικά η εμπειρία και τις επόμενες φορές που θα του προτείνεται “θέατρο”, θα βρίσκετε αντίδραση.
Όταν εξελίσσεται η παράσταση, προσπαθήστε να του τονίσετε ενδιαφέροντα σημεία.
Ψιθυρίζετε του στο αυτάκι σχόλια δικά σας για τα κοστούμια, εξηγείστε του χαμηλόφωνα τι παρακολουθείτε.
Υπογραμμίστε του πράγματα που θα το κρατήσουν.
Οδηγείστε τη ματιά του σε αξιόλογα σημεία της παράστασης, που μπορεί να μην τα έχει παρατηρήσει.
Όταν πήγα την κόρη μου θέατρο στην ηλικία που σας ανέφερα, είχα φροντίσει, να κρατήσω θέσεις στην 1η σειρά, για να είναι πιο καθηλωτική η εμπειρία, της είχα μιλήσει πολύ για το τι θα κάνουμε και στο μεγαλύτερο μέρος της παράστασης την κρατούσα αγκαλιά και της μιλούσα ψιθυριστά για όσα βλέπαμε.
Παρακολουθησε όλο το έργο ήσυχα.
Έτσι μπήκε σταθερά στο πρόγραμμα το παιδικό θέατρο.
Όσο μεγάλωνε, τα γούστα μας δεν ταυτιζόντουσαν πάντα.
Υπήρξαν φορές που πηγαίναμε σε κάτι σούπερ υπερπαραγωγές παιδικών παραστάσεων, αλλά εκείνη εντυπωσιαζόταν από κάποιες πολύ λιτές και απλές.
Της εντυπωνόταν πολύ περισσότερο η ιστορία και η υποκριτική, παρά τα σούπερ ντούπερ εφέ με το 20μελές μπαλέτο, που πίστευα εγώ ότι θα της φαινόντουσαν εκθαμβωτικά.
Άρχισα να κατανοώ και να εκτιμώ ακόμη περισσότερο την ουσία στην απλότητα.
Τα τελευταία χρόνια κάθε μήνα στα πλαίσια της σχολικής εκδρομής παρακολουθεί με όλη την τάξη της μια παράσταση.
Η εμπειρία είναι διαφορετική και ίσως πιο αρεστή σε εκείνη, αφού μπορεί και μοιράζεται σχόλια και εντυπώσεις με τους φίλους της.
Οι επιλογές που κάνουν οι δασκάλες είναι πολύ καλές.
Την προηγούμενη χρονιά η τάξη της κόρης μου παρακολούθησε τη θεατρική παράσταση “Τομ Σόγιερ”.
Μετά από κάθε καλλιτεχνική εκδήλωση μ’αρέσει να μιλάω μαζί της και να μου λέει τις εντυπώσεις της.
Τί της άρεσε, τί όχι, τί την προβλημάτισε και εάν τελικά της άφησε κάποιο μήνυμα.
Είναι υπέροχη η διαδικασία αυτή.
Αισθάνομαι ότι κάθε φορά το παιδί μου είναι πιο “πλούσιο” και μ’αρέσει να μοιράζεται την ομορφιά και μαζί μου.
Μέσα από τέτοιες συζητήσεις ανακαλύπτει περισσότερα πράγματα. Για τον κόσμο, για τους φίλους της, για την ίδια.
Μαθαίνει να δέχεται μηνύματα από την τέχνη.
Μετά από εκείνη την παράσταση της είχα ζητήσει το δικό της review.
Ιδού, λοιπόν το review της μικρής μου έγκριτης κριτικού θεάτρου :p.
«Η παράσταση ήταν πολύ ωραία.
Μου άρεσε πολύ ο ηθοποιός που έκανε τον Τομ. Έπαιζε σαν παιδί. Θύμιζε παιδί.
Βασικά, όλοι οι ηθοποιοί ήταν πολύ καλοί, γιατί έπαιζαν σαν να ήταν αληθινά παιδιά.
Aλλά και αυτοί που έκαναν τους μεγάλους ήταν καταπληκτικοί.
Είχε πλάκα, αλλά ήταν και συγκινητικό.
Ξεχώρισα και την ηθοποιό που έπαιζε την Μπέκι, γιατί είχε τα χαρακτηριστικά ενός μικρού κοριτσιού που θα αγάπαγε ένα μικρό αγόρι.
Η ιστορία ήταν για το πώς ο Τομ τα έκανε πάντα «θαλασσα», αλλά και πόσο δεν μπορούσε να πει ψέμματα και να κρύψει την αλήθεια.
Σε κάποια στιγμή ακούγεται ένα τραγούδι, που μου άρεσε πολύ (κι άρχισε να το τραγουδάει):
«Δεν χρειάζονται πολλά για να τα περνάς ωραία. Λίγα μόνο μαγικά. Η φιλία κι η παρέα»
Aυτό που προσπαθεί να δείξει το έργο είναι, ότι όλοι πρέπει να έχουμε έναν φίλο.
Δεν χρειάζεται να έχεις πολλά και ότι οι φίλοι μας μπορούν να μας δώσουν αυτά που χρειαζόμαστε.
Στο έργο οι δύο φίλοι δίνουν όρκο αίματος που είναι πολύ σημαντικό.
Αν χρειαστεί ποτέ μαμά, θα το κάνω κι εγώ με το φίλο μου τον Κ.
Το έργο είναι πάρα πολύ ωραίο. Ωραία σκηνικά και ωραία τραγούδια!»
Η παράσταση ήταν στο Κέντρο Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος» , σε διασκευή και σκηνοθεσία της Νανάς Νικολάου και πρωταγωνιστούσαν οι Δημήτρης Κουρούμπαλης, Πέτρος Λαγούτης, Ζώγια Σεβαστιανού, Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, Πελαγία Αγγελίδου, Δημήτρης Ραφαήλος, Δημήτρης Γαλάνης, Μαρία Ντούρου, Σταύρος Καλλιγάς, Βασίλης Τσιγκριστάρης, Αναστασία Στυλιανίδη, Σωτήρης Τασούλας και Γιώργος Τάτσης.
Αυτό το άρθρο το δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο Δέλτα moms.
No Comments