Όσο υπάρχουν φίλοι. :)

Πόσες φορές δεν ξεκίνησα να γράψω για τη φιλία.

Είναι ένα από τα μεγαλύτερα κομμάτια της ζωής μου.

Μεγάλο μέρος της ύπαρξής μου και στη διαμόρφωσή της, στηρίζεται στη φιλία.

Η μέχρι τώρα εμπειρία μου και τα άσπρα μαλλιά (λιγοστά, βέβαια :p) με έχουν διδάξει το ακόλουθο:

Άλλο το “Είμαι φίλος σου”, άλλο το “Είσαι φίλος μου” και άλλο το “Είμαστε φίλοι”.

Οι τρεις εκφράσεις μοιάζουν, αλλά για μένα έχουν τελείως διαφορετική σημασία.

Στην παρούσα φάση, θα μείνω στο “Είμαστε φίλοι” !

Από πού να το πιάσεις όμως και πού να το αφήσεις αυτό το θέμα.

Είναι όμως κάποιες στιγμές στο χρόνο της ζωής σου, που μπορείς να τις τονίσεις λίγο περισσότερο.

Χρειάζεσαι  να τις χρωματίσεις λίγο πιο έντονα, γιατί θέλεις να τους δώσεις μια διαφορετική αξία.

Κάτι σαν “σημαντική στιγμή”, όπως λέει και το Facebook. :p

Αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή, που ο φίλος σου που βρίσκεται μακριά, καταλαβαίνει το άγχος σου, την αγωνία σου, χωρίς να του γράψεις πολλά-πολλά.

Σε  έχει μάθει.

Ξέρει τις ανάσες σου.

Τον τρόπο που γράφεις και κινείσαι και από εκεί, κάποια αρκετά χιλιόμετρα μακριά, δουλεύει στον υπολογιστή του για πάνω από 3 ώρες, για να σε βοηθήσει.

Και είσαι εσύ από την άλλη μεριά και σε τρώει η αγωνία και από την άλλη μεριά εκείνος προσπαθεί, να σε βοηθήσει και το παλεύει.

Και όσο το παλεύει, σου κάνει πλακίτσες για να χαλαρώσεις, να ηρεμήσεις.

Κι όταν μετά από 3 ώρες, που ήταν εκεί για σένα μόνο και μόνο, γιατί είναι φίλος σου, γιατί ήθελε να σε βοηθήσει, γιατί είναι εκεί για σένα, νιώθεις μια ευγνωμοσύνη για τη ζωή, που είσαι τόσο τυχερή.

Πού έχεις τόσο καλούς φίλους.

Φίλους, που νιώθουν το μέσα σου μ΄ένα ποστ τραγουδιού, μ’ένα “Καλημέρα” χωρίς θαυμαστικό.

Φίλους, που θέλουν να νιώθεις καλά και προσπαθούν, να εξαφανίσουν κάθε ανησυχία σου, κάθε γκρι συννεφάκι [από τα άλλα…ξέρετε…:) ]

Φίλους, που πιστεύουν το κάθε τρελό όνειρό σου και το στηρίζουν.

Φίλους, που είναι οι άνθρωποί σου.

Η οικογένεια, που έχεις επιλέξει εσύ.

Που κρύβει εναλλάξ τους ρόλους της φροντίδας των γονιών, των σκανταλιών και τη χαρά του παιχνιδιού, που έχουν τα αδέρφια και την αγάπη.

Αυτή την αγάπη, που από κάποιο σημείo και ύστερα τη νιώθεις χωρίς “επειδή”.

Αγάπη αυτόματη.

Που όταν σε έχουν ανάγκη, είσαι εκεί!

Που όταν νιώσεις ανάγκη, πριν καν την εκφράσεις, είναι εκεί!

Φίλους, που όταν τους συμβαίνει κάτι όμορφο, χαίρεσαι σαν να συμβαίνει σε σένα.

Αν και…στην πραγματικότητα, συμβαίνει σε σένα.

Σε κομμάτι της καρδιάς σου.

Φίλους, που σου προσθέτουν εμπειρίες και ωριμότητα, αλλά σου αφαιρούν χρόνια από την ηλικία της ψυχής σου.

Φίλους, που χαίρονται και σε ακούν, είτε λες, είτε δεν λες κάτι.

Που ακόμα και όταν είσαι στο διάστημα, εκεί…στο κενό, που δεν περνά ο ήχος, αν φωνάξεις, θα σε ακούσουν (*).

Τελικά, κάθε μέρα είναι Thanksgiving day!

 

Ευχαριστώ, φίλε! 🙂

Μαμά Μαμαδοπούλου

(*) κλεμμένο