….μόνη μου για 3 εβδομάδες στο Λονδίνο;
Δεν θα ακουγόταν περίεργο αν το έκανα τώρα, αλλά η εισαγωγή τοποθετείται 21 χρόνια πριν (Όου μάι γκούντνεςς). Χρόνια ΧΩΡΙΣ ΚΙΝΗΤΟ (σημειώστε το αυτό)!!
Να σας το πάω από την αρχή.
Πριν από τόσα χρόνια, λοιπόν (μην πληγωνόμαστε πάλι), η αγαπημένη μου θεία θέλησε να μου κάνει ένα δώρο γνώσεων (έτσι ήθελε να το νομίζει εκείνη…αθώα θεία…), εμπειριών (θα το πω εγώ)!
Mου έκανε δώρο ένα course, όπως το λέμε στα ελληνικά, για εξάσκηση εις την Αγγλικήν σε κάποιο κολλέγιο στο Λονδίνο κι έτσι στα 19 μου βρέθηκα με μία βαλίτσα και ένα εισιτήριο στο αεροδρόμιο Eλληνικό για Λονδίνο. ΜΟΝΗ ΜΟΥ!! (Χωρίς κινητό, ε;)
Η επιλογή που έπρεπε να κάνω πριν φύγω ήταν, αν θέλω να μείνω μέσα σε κάποιο κολλέγιο μαζί με άλλα ελληνόπουλα που θα βρίσκονταν εκεί για τον ίδιο λόγο ή…να μείνω μόνη μου σε hostel στο Λονδίνο και να πηγαίνω για ένα τρίωρο στο κολλέγιο για τα μαθήματα και την υπόλοιπη μέρα να κάνω ό,τι θέλω. Και παρά το γεγονός ότι θα πίστευε κανείς ότι θα ήθελα την ασφαλή επιλογή, διάλεξα την κουρτίνα 2!
Όταν φτάσαμε στο Χήθροου ένας νεαρός άγγλος καθηγητής ΚΟΥΚΛΟΣ (ίσως ο μόνος όμορφος άγγλος που συνάντησα σε αυτό το ταξίδι) μας περίμενε όλη την ομάδα των 25 νέων παιδιών που είχαμε ταξιδέψει για τον ίδιο λόγο εκεί, για να μας δώσει οδηγίες και να οργανώσει την αναχώρηση για το κολλέγιο.
Ναι…Οργανώθηκε η αναχώρηση! Των 24 παιδιών!!
Εγώ πήρα ένα φάκελλο!
Kαλέ, στάσου!
Την κουρτίνα 2 ζήτησα!
Τίποτα…
Πήρε ο κούκλος τους 24 σε ένα πούλμαν και έφυγαν!
Και είμαι στο Χήθροου με μία βαλίτσα και ένα φάκελλο, που έχει ένα “welcome to London-κάτι τέτοιο” κι ένα χαρτί με οδηγίες για να πάω στο βόρειο τμήμα της πόλης να βρω το hostel!
ΓΚΛΟΥΠ!! (Στραβοκατάπια!)
Και τώρα; Αυτάααααα!
Πάω στο metro, παίρνω τον μικρό χάρτη που έχει όλες τα διαφορετικά χρώματα με τις κατευθύνσεις και τους κόμβους, με πιάνει μία ναυτία (εμείς μία πράσινη γραμμή είχαμε, από Πειραιά στην Κηφισιά, όοοοοοολο ευθεία) και κατευθύνομαι με την βαλίτσα και τον φάκελλο προς τον τελικό προορισμό μου.
Κι άρχισαν 3 εβδομάδες που είχαν τόσες εμπειρίες και τόσα πράγματα να θυμάμαι. Λίγα θα σας αναφέρω:
* Την παρέα που δημιούργησα με τους συμμαθητές διαφορετικών εθνικοτήτων από το κολλέγιο, όπου γυρίσαμε όοοοοοοολο το Λονδίνο, πήγαμε στην Οξφόρδη (δεν θα σας αναλύσω τώρα την μαγεία του να γνωρίζεις μία άλλη πόλη στο εξωτερικό), δοκιμάσαμε όλες τις διαφορετικές γεύσεις πατατάκια (αυτό μας ένωσε ακόμη περισσότερο :p), βγάζαμε απίστευτα πολλές φωτογραφίες και τους γνώρισα την φέτα ΦΑΓΕ στα αγγλικά super market. 😛
* Το hostel πραγματικά είχε τα πάντα! Ζούσα στο ίδιο δωμάτιο με κάτι ζουζούνια (διαφόρων ειδών και μεγεθών) κι έτσι μετά την πρώτη εβδομάδα μετακόμισα σε μία οικογένεια Ινδών που φιλοξενούσαν εμένα και τη Νορίκο, μία γιαπωνεζούλα (μου χάρισε τα πρώτα μου τσοπ στικς). Ήταν μία ευκαιρία να πάρω μία μικρή γεύση από την καθημερινή ζωή μίας οικογένειας αγγλοινδών (εκεί δοκίμασα πρώτη φορά κορν φλέικς για πρωινό-δεν τα έτρωγα με τίποτα).
*Στην μετακόμισή μου από το βορειότερο τμήμα του Λονδίνου στο νοτιότερο έζησα την δυσκολία του να είσαι μόνος σου σε ένα δρόμο που δεν περνά ταξί, λεωφορείο, τρένο, πλοίο (:p) και εσύ δεν μπορείς να κουβαλήσεις την βαλίτσα σου γιατί είναι πολύ βαριά (εμ…ποιός σου είπε, κοπελλιά, να σηκώσεις όλους τους δίσκους από το HMV και το Virgin; Koυβάλα τώρα!) και ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΙΝΗΤΟ (εδώ πάει το παράπονο) για να πάρεις κάποιον…την μαμά για να της κλάψεις έστω. Κάθεσαι μέσα στην μέση του δρόμου πάνω στην βαλίτσα, είσαι μία νέα κοπέλλα κλαις και κανείς…ΚΑΝΕΙΣ …δεν σταματάει να σε ρωτήσει τί έχεις. Κι όμως…τα κατάφερες (δεν γινόταν και διαφορετικά.Ακόμη εκεί θα ήσουν.)
*Το ότι τις μέρες εκείνες που βρισκόμουν στο Λονδίνο το είχε σκάσει ένας δολοφόνος από μία φυλακή και δεν έβγαινα βράδυ, γιατί η Σκοτλαντ Γιαρντ είχε βγάλει δελτίο alert. Όλη η παρέα μου ήταν μακριά έτσι ώστε να με γυρίζουν στο σπίτι ασφαλή.
*Το ότι μου είχε δώσει ο πατέρας μου κάποια χρήματα ειδικά και μόνο για να πληρώνω το κόστος των κλήσεων των τηλεφωνημάτων που έκανα σε εκείνους, αλλά συνειδητοποιώντας ότι τα χρήματα για κλήσεις στην Ελλάδα ήταν πολλά, τους είχα πει ότι αν χτυπά το τηλέφωνο και άκουγαν κάποιον να τους ρωτάει κάτι στα Αγγλικά (δεν ήξεραν καλά αγγλικά και οι δύο γονείς μου), να λενε “Yes, yes” για να μας κάνουν (και καλά) την σύνδεση. Ε..είχα ξεχάσει να τους πω ότι αυτό ήταν collect call και ότι με το “Yes, yes” επιβεβαίωναν ότι δεχόντουσαν την χρέωση της κλήσης…Όταν επέστρεψα και ήρθε ο λογαριασμός του ΟΤΕ, ο μπαμπάς ξέχασε για λίγο πόσο είχε χαρεί που γύρισα! 😀
*To ότι εκτίμησα για πρώτη φορά όλα τα φαγητά της μαμάς μου και από τότε άρχισα να τρώω ΚΑΙ φασολάκια ΚΑΙ ρεβύθια. Μελιτζάνες ποτέ!
*Το ότι ενώ όταν γύρισα, χάρηκα που είδα τον μπαμπά μου, μετά του κράτησα εγώ “μούτρα” γιατί δεν με είχε αφήσει να αλλάξω το εισιτήριό μου και να γυρίσω 4 μέρες αργότερα και έχασα ΚΑΙ την συναυλία των INXS στο Γουέμπλεϋ ΚΑΙ την ευκαιρία να συναντήσω τον John Taylor!!! Ναι, κυρίες και κύριοι! Μην σας λέω τώρα πώς και τί! Εκεί ο John Taylor έχασε την ευκαιρία του να με συναντήσει και γι’αυτό μετά παντρεύτηκε άλλη! (Κλαψ!)
*To σημαντικότερο όλων, ήταν το ότι από εκείνο το ταξίδι και ύστερα άλλαξαν πάρα πολλά για μένα. Δεν ήταν τόσο το ότι γνώρισα μία άλλη χώρα κι έναν άλλο λαό, αλλά το ότι ήταν η πρώτη φορά που αναμετρήθηκα με τον εαυτό μου. Ήταν η πρώτη φορά που έπρεπε να αντιμετωπίσω πράγματα μόνη μου, να χειριστώ δυσκολίες και νομίζω ότι ήταν η πρώτη ουσιαστική απόπειρα “απογαλακτισμού”. Αυτό το ταξίδι μου έδωσε δύναμη και με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι μπορώ να σταθώ στα πόδια μου. Εκεί! Μακριά από την μαμά και τον μπαμπά! Μόνη μου! Χωρίς κινητό! Ναι, χωρίς την ασφάλεια που σου προσφέρει αυτή η δυνατότητα της “ανά πάσα στιγμής τηλεφωνικής βοήθειας”, όποια κι αν είναι αυτή, ακόμη και αν πρόκειται για αυτήν την απλή ψυχολογική, του “μην στεναχωριέσαι! Θα βρούμε λύση!”(σνιφ!). Εκεί, μόνη μου, έπρεπε να βρω λύση σε κάποια πράγματα. Να κάνω την σωστή επιλογή! Να με προφυλάξω!
Και σκέφτομαι, πόσο θα ήθελα να μεγαλώσει η κόρη μου και να κάνει ένα τέτοιο ταξίδι! Ξέρω!…. Είμαι τρελλή; Φοβάμαι! ΤΡΕΜΩ, δεν φοβάμαι απλά, αλλά σκέφτομαι πόσα μπορεί να της προσφέρει ένα τέτοιο ταξίδι. Σίγουρα άλλες εποχές, άλλα δεδομένα, άλλοι κίνδυνοι, αλλά η εμπειρία μία!
Να δοκιμάσει τον εαυτό της!
Να ανοίξει τα φτερά της και να δει πόσο ψηλά και μακριά μπορεί να φτάσει!
Αξίζει η προσπάθεια!! 🙂
Μαμά Μαμαδοπούλου
6 Comments
LONDON CALLING ALWAYS!!!!Πανέμορφη κατάθεση εμπειριων οπως πάντα!Να μας ΄δω οταν μας φύγουνε ταμικρα μας στο πρωτο τους ταξιδι χωρις εμας!!!Ταχυπαλμια!!!Αχ πως περνάνε τα χρόνια(κυριολεκτικα)τοοοοοοσο γρηγορα!!!
Cool, μάναααα!! ;p
Φοβερό να μπορούμε να δοκιμαζόμαστε! Να μας αφήνουν και οι γονείς και να μη μας ευνουχίζουν. Αυτο εινα ΔΏΡΟ αγάπης για τα παιδιά μας. Εμείς φοβόμαστε αυτά όχι! Μπράβο,ωραίο άρθρο!!!
Xαίρομαι που σου άρεσε! 🙂
Όλα στηρίζονται στην εμπιστοσύνη και την ελευθερία και στην καλή δουλειά γίνεται από νωρίς.
Όταν μαθαίνει το παιδί τους κινδύνους, μεγαλώνει και εκτιμά καταστάσεις και προφυλάσσεται!
καλα τα λες αλλα ειναι και αυτοι οι κινδυνοι…βεβαια κινδυνους ειχαν να αντιμετωπισουν και οι δικοι σου οταν σε αφησαν να πας και στην εποχή τους, τους φαίνονταν το ίδιο επικίνδυνοι όσο και σε εμάς τώρα…θέλει πολλά κότσια πάντως..
υ.γ. και εγω την κουρτίνα 2 θα διάλεγα..
Εκτός του γεγονότος, ότι ήμουν 19 χρονών, οπότε ό,τι κι αν μου έλεγαν, εγώ θα πήγαινα, νομίζω πως και οι γονείς μου ήταν ήσυχοι, γιατί ήξεραν το παιδί τους.
Ήξεραν, εάν μπορώ να είμαι υπεύθυνη και να με προφυλάξω.
Κι εγώ το πιστεύω, ότι θέλει δύναμη, αλλά είναι ό,τι καλύτερο και για το παιδί και για τους γονείς.
υ.γ. Ήμουν σίγουρη! 😉