slider ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ KIDS' CLOUD

ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΤΟΥ ΓΟΝΕΑ : ΔΙΑΚΟΠΕΣ ON CALL!

11 Ιουλίου, 2013

Αυτές τις μέρες βλέπω μωράκια και λαχταράω, να τα πάρω αγκαλιά.

Βλέπω τα χεράκια-φρατζολάκια τους και θέλω να τα σφίξω στα χέρια μου.

Χαζεύω τα εκτεθειμένα πατουσάκια και θέλω να τα γαργαλήσω.

Είναι αυτές οι μέρες, που…ναι…πάντα μου θυμίζουν, αυτή τη λαχτάρα και την αναβλύζουσα τρυφερότητα, που νιώθεις, όταν κρατάς ένα μωρό στα χέρια σου.

Είναι συναισθήματα και αισθήσεις που τις ξέρω. Τις έχω ζήσει και τις θυμάμαι σαν πριν λίγο, που κρατούσα το δικό μου μωρό αγκαλιά και του έδινα φιλιά στο λαιμό, προσπαθώντας να το κάνω να γελάσει, αλλά και να ρουφήξω λίγο από τη μωρουδίστικη μυρωδιά του.

Ένα μωρό είναι η ζωή η ίδια!

Και συνειδητοποιώ, ότι αυτό συναίσθημα, αυτή τη λαχτάρα κάθε χρόνο τα νιώθω πιο έντονα την περίοδο, που η μικρή λείπει στις διακοπές της.

Είναι που…ε….μου λείπει το μωρό μου!

Είμαι από τις μαμάδες….θέλω να πιστεύω, ότι υπάρχουν κι άλλες, αλλά κι αν αποτελώ εξαίρεση,καθόλου δεν με πειράζει, γιατί αυτή είναι η αλήθεια του είναι μου…ξέχασα, τί ήθελα να πω….Α, ναι! Είμαι λοιπόν, που λέτε, από τις μαμάδες, που ναι, μου λείπει το παιδί μου, όταν δεν είναι μέσα στη μέρα μου, αλλά την περίοδο αυτή, που είναι διακοπές, νιώθω σαν να κάνω κι εγώ διακοπές ως μαμά (τα έχω ξαναπεί).

Μόνο που ο γονιός, όταν κάνει διακοπές χωρίς το παιδί,  κάνει διακοπές on call!

Όπως οι γιατροί, ένα πράγμα.

Ξεκουράζεσαι, αλλά όταν σε χρειαστούν, πρέπει να είσαι εκεί!

Έχοντας αναλύσει λίγο περισσότερο αυτά τα συναίσθηματα, καθώς  υποσυνείδητα κρίνω τον εαυτό μου[“μα καλά…να μην σου λείπει το παιδί σου; Τί σόι μάνα είσαι;”] έχω καταλήξει, ότι αφενός μεν είναι η φιλοσοφία, που έχω, ότι το παιδί μου, θα είναι πάντα παιδί μου, αλλά θα είναι πάντα και ένα ξεχωριστό άτομο και δεν γίνεται να είναι πάντα κοντά μου (ναι, ακόμη και από αυτή τη μικρή παιδική ηλικία την περίοδο αυτών των παππουδογιαγιοδιακοπών), αφετέρου η αλήθεια είναι, ότι οι παππουδογιαγιοδιακοπές έχουν ημερομηνία λήξεως.

Ξέρω, ότι σε λίγες μέρες θα είναι πάλι μαζί μας.

Φαντάζομαι (υποψιάζομαι), ότι αυτό το τελευταίο είναι που κάνει πιο ήπια τα συναισθήματα του μισεμού.

Κάθε μέρα την ώρα που την ακούω στο τηλέφωνο, τη λαχταράω.

Να μπορούσα να βουτήξω μέσα από το ακουστικό και να την πάρω μια σφιχτή αγκαλιά.

Και μετά κλείνω το τηλέφωνο και όπου συναντώ μωράκια (στο τρένο, στο δρόμο, στα καταστήματα), θέλω να τα πάρω αγκαλιά και να γαργαλήσω τη φουσκωτή κοιλίτσα τους!

Τα περί δεύτερου μωρού τα έχουμε ξαναπεί εδώ : “Οικογενειακός προγραμματισμός, λέει….”

Ξαδέρφη, τα έχουμε πει, ναι; ;p

Μαμά Μαμαδοπούλου

(image via https://pinterest.com)

 

1 Comment

  • Reply nefosis 11 Ιουλίου, 2013 at 1:47 μμ

    Εεεεεμ, τα έχουμε πει, αλλά η επανάληψη είναι η (τρυφερή) μαμά της μάθησης.

  • Leave a Reply

    You Might Also Like

     

    Εγγραφείτε στο newsletter για να μαθαίνετε νέα για εκδηλώσεις, βιβλία,
    διαγωνισμούς κ.α.

    Διεύθυνση email

    Subscribe!