Η κόρη μου είναι μοναχοπαίδι.
Το αρχικό όνειρο της οικογένενειάς μας είχε μια εικόνα με δύο παιδιά. Προσωπικά, αν είχα τη δυνατότητα θα ήθελα περισσότερα.
Και να, που κάποια γεγονότα, κάποιες ατυχίες, κάποιοι λόγοι σχηματοποίησαν άλλη εικόνα και το όνειρο διαφοροποιήθηκε και έγινε πραγματικότητα με ένα παιδί.
Μια πραγματικότητα ευτυχισμένη και πάλι!
Η κάθε πραγματικότητα, η κάθε κατάσταση έχει τα θετικά της και τα αρνητικά της.
Αυτή τη στιγμή δεν θα μπω στη διαδικασία να σας αναλύσω τα θετικά και τα αρνητικά, που κατά τη γνώμη μου έχει το να μεγαλώνεις ένα μοναχοπαίδι, γιατί α) δεν είμαι ειδικός και κυριότερο β) αυτή είναι η ζωή μας και δεν βρίσκω, ότι υπάρχει έρεισμα. Θα το έκανα, αν τη θεωρούσα είτε προβληματική (που “δεν”) είτε προνομιούχα (που επίσης “δεν”).
Έχουν γραφτεί βιβλία, αναλύσεις, έχουν γίνει έρευνες για τα παιδιά που είναι μοναχοπαίδια, τα οποία στην αρχή διαβάζεις, αναλύεις, συζητάς, μέχρι που κάποια στιγμή συνειδητοποιείς, ότι δεν μπορείς να ζεις και να παίρνεις αποφάσεις επηρεασμένη κυρίως από τις απόψεις των ειδικών, αλλά με βάση τον εαυτό σου, την οικογένειά σου, τις δυνατότητες και δυνάμεις όλων.
Έτσι και θεωρώ, ότι το φυσιολογικό είναι να ζούμε με βάση τη ζωή μας και όχι με βάση σημειώσεις από έρευνες και επιστημονικά άρθρα.
Είναι καλό να τα λαμβάνεις υπόψιν σου, να παίρνεις ιδέες, να κάνεις fine tuning, να έχεις έναν οδηγό στο μυαλό σου, αλλά πρέπει να ζεις την καθημερινότητά σου που δεν έχει manual για μια ευτυχισμένη οικογένεια.
Για να έχεις μια ευτυχισμένη οικογένεια και δη ένα ευτυχισμένο παιδί πέρα από την απέραντη, απόλυτη και αδιαπραγμάτευτη αγάπη, πρέπει να είσαι κοντά.
Να βλέπεις το παιδί, να το γνωρίζεις, να το μαθαίνεις και να το “διαβάζεις”.
Είμαι λίγα χρόνια μαμά και δεν ξέρω, εάν είναι το ένστικτο ή πραγματικά γνωρίζω το παιδί μου ή εάν είναι συνδυασμός των δύο, αλλά καταλαβαίνω, αντιλαμβάνομαι και νιώθω όταν κάτι ευχάριστο ή δυσάρεστο της συμβαίνει.
Μιλάω πολύ μαζί της, ΑΚΟΥΩ πολύ προσεκτικά, τί μου λέει και επεξεργάζομαι τις εκφράσεις της, τη ματιά της, το χαμόγελό της, ό,τι μπορώ να δω.
Είναι ευτυχές το γεγονός, ότι είναι ένα παιδί που εκφράζεται και έτσι κάποια πράγματα είναι πιο εύκολα στη διαπίστωσή τους.
Έτσι και αυτόν τον καιρό είχα προσέξει μία αλλαγή που ομολογουμένως με κούραζε κι εμένα στην καθημερινότητά μας.
Όλα μια χαρά με το σχολείο, τη μελέτη της, την οργάνωσή της και κυρίως τη διάθεσή της.
Τις τελευταίες 2 -3 εβδομάδες περίπου όμως, τα πρωινά ενώ ξυπνούσε καθυστερούσε να ντυθεί και να ετοιμαστεί για να φύγουμε με αποτέλεσμα το “Έλα, θα αργήσουμε. Πρέπει να ντυθείς πήγε 8 παρα. κλπ” να μην φέρνουν αποτέλεσμα και να καταντά εκνευριστικό και για τις δυό μας. Τα περισσότερα πρωινά, έτσι.
Αντίστοιχα το βράδυ μέχρι να μπει για μπάνιο, τις περισσότερες ημέρες έπρεπε να το πω πολλές φορές και άλλες τόσες μετά για να βγει από αυτό.
Και κάθομαι κι αναρωτιέμαι, τί αλλαξε αυτές τις 2-3 εβδομάδες;
Δεν είναι στεναχωρημένη. Δεν είναι κουρασμένη. Δεν βαριέται. Απλά καθυστερεί.
Άρχισα, λοιπόν, να σκέφτομαι τη μέρα της, το πρόγραμμά της και δεν χρειάστηκε πολύ για να καταλάβω, τί έφταιγε.
Η φετινή χρονιά είναι περισσότερο απαιτητική.
Περισσότερη μελέτη, περισσότερες υποχρεώσεις στο σχολείο και παράλληλα και τα αγγλικά.
Το παιδί από την ώρα που ξυπνάει, έχει το ακόλουθο πρόγραμμα:
Σχολείο, επιστροφή το μεσημέρι, γεύμα και ξεκούραση μισή-μία ώρα, μελέτη, αγγλικά ή άλλη δραστηριότητα, μπάνιο, λίγο τηλεόραση, βραδινό και ύπνος.
Το Σαββατοκύριακο το πρωί προπόνηση βόλλεϊ και μετά μελέτη και βέβαια είναι οι μόνες μέρες, που περιλαμβάνουν βόλτες και παιχνίδι ελεύθερο με άλλα παιδιά.
Αναλογίζομαι όλα αυτά και συνειδητοποιώ, ότι το παιδί μου δεν έχει κίνητρο, να είναι άμεσο και γρήγορο σε κάποια πράγματα ρουτίνας.
Γιατί να βιαστεί για μία μέρα ίδια, γεμάτη υποχρεώσεις, διαβάσματα και ελάχιστο παιχνίδι με συνομήλικους, που γίνεται στα διαλείμματα;
Και το μόνο κίνητρο σε αυτή την ηλικία είναι ο χρόνος για παιχνίδι με παιδιά.
Ακόμη και η προπόνηση βόλλεϊ, που ναι μεν, γίνεται σε μορφή παιχνιδιού και είναι διασκέδαση με άλλα συνομήλικα παιδιά, δεν παύει να είναι ένα “πρέπει”.
Δυστυχώς δεν υπάρχουν παιδιά συνομήλικα στη γειτονιά ή στην πολυκατοικία για να παίξει και για να συναντηθεί με άλλο παιδί εκτός σχολείου, πρέπει να κανονιστεί νωρίτερα. Είναι εύκολο και απλό, αλλά όταν οι παρέες δεν είναι κοντά και ο ελεύθερος χρόνος είναι μία -μιάμιση ώρα, μέσα στον οποίο περιλαμβάνονται και τα “πηγαινέλα”……;
Λίγο η ρουτίνα, που μας έχει “πάρει μπάλα”, λίγο το ότι δουλεύουμε πολλές ώρες, δεν βοηθά την όλη κατάσταση.
Θυμάμαι τον εαυτό μου και τον αδερφό μου, που περιμέναμε πότε θα τελειώσουμε από σχολείο και διαβάσματα, για να παίξουμε.
Το εάν είχαμε λίγο ή πολύ χρόνο για να παίξουμε, δεν είχε σημασία.
Είχαμε αυτό το χρόνο.
Αυτή είναι μία ευτυχία του να έχεις αδερφάκι. Δεν είσαι ποτέ μόνος στο σπίτι και μπορείς να παίζεις όπου κι αν είσαι, όποια ελεύθερη ώρα έχεις. Έχεις την παρέα σου εκεί. Δίπλα σου!
Η κόρη μου δεν έχει αυτή την τύχη, οπότε έπρεπε να ενεργοποιηθώ και άμεσα μάλιστα.
Πήρα τηλέφωνο τη μαμά της φίλης της, που είναι επίσης μοναχοπαίδι και συζητώντας μαζί της, συμφωνήσαμε ότι άσχετα με το πρόγραμμα που έχουν τουλάχιστον τις 2 ή τις 3 ημέρες της εβδομάδας, να συναντιούνται για παιχνίδι, έστω για μία ώρα. Ναι, θα πιεστούμε λίγο εμείς, αλλά πρέπει να γίνεται.
Το ξεκινήσαμε και σας πληροφορώ, ότι από την πρώτη μέρα τα πράγματα άλλαξαν.
Η μικρή σηκώνεται μόνη της με όρεξη το πρωί, όπου μέσα σε όλα που λέει, σημειώνει τη συνάντηση της ημέρας, υπογραμμίζοντας το “κίνητρο”, που λέγαμε και είναι πολύ πιο συγκεντρωμένη και αποτελεσματική στη μελέτη της και είναι χαρούμενη! Με ένα φωτεινό πρόσωπο!
Γιατί έχει να περιμένει κάτι που θέλει πολύ μέσα στην καθημερινότητά της.
Το ίδιο, βέβαια, ισχύει και για την άλλη πιτσιρίκα. Τη φίλη.
Και βέβαια, οργανώνεται πιο εύκολα η μελέτη όλων των ημερών, γιατί ο όρος για το παιχνίδι είναι, να έχουν τελείωσει και οι δύο με τα διαβάσματά τους μέχρι την ικανή ώρα να βρεθούν.
Να σας πω την αλήθεια, αν κάποια μέρα δεν έχει μάθει τέλεια τη Μελέτη Περιβάλλοντος ή τα Θρησκευτικά, θα κάνω τα “στραβά” μάτια και θα το κανονίσω το παιχνίδι.
Γιατί θέλω να ακούω το παιδί μου να γελάει, όπως το ακούω τώρα από το παιδικό δωμάτιο, που είναι χαρούμενο παίζοντας με τη φίλη της κι ας μην έχει μάθει καλά από τώρα για τους παραθαλάσσιους, νησιωτικούς και ορεινούς τόπους της Ελλάδος.
Θέλω να μεγαλώσω ένα ευτυχισμένο παιδί που χαίρεται την παιδική του ηλικία καθημερινά και όχι μόνο τα Σαββατοκύριακα! 🙂
Μαμά Μαμαδοπούλου
12 Comments
Εισαι παντα to the point.βλεπω το προβλημα και βρισκω λυση.και μενα που ειναι μοναχοπαιδι τα ιδια κανω
εχουν τοσο αναγκη το παιχνιδι για να φορτισουν οι μπαταριες τους. για αλλη μια φορα θαυμαζω τη ζεστασια με την οποια χειριζεσαι τα θεματα της καθημερινοτητας
Σε ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου! 🙂
Όμως…ξέρεις…δεν χειρίζομαι όλα τα θέματα της καθημερινότητας από την αρχή με ζεστασιά.
Ακόμη και σε αυτό το γεγονός, όπως γράφω, υπήρξαν στιγμές που φτάσαμε και οι δύο στα όρια μας (την εκνεύρισα και με εκνεύρισε-με εκνεύρισε και την εκνεύρισα).
Είναι τέτοιοι οι ρυθμοί και οι καταστάσεις που ζούμε, που είναι φυσιολογικό να πιεζόμαστε και να “τσιτωνόμαστε”.
Η ζεστασιά έρχεται, όταν αποφορτίζεσαι, γεμίζεις τα πνευμόνια σου αέρα από την αγάπη και αναλογίζεσαι τί πρέπει να κάνεις, για να καμαρώνεις το παιδί σου χαρούμενο, ευτυχισμένο να γελά γάργαρα! 🙂
Καλημερα!Σοφη η απόφαση σου!!Πρεπει να μπαίνει όριο και στο διάβασμα!!Πρωτες τάξεις Δημοτικού δεν επιτρέπεται να διαβάζουν πάνω απο μιάμιση ώρα!Η ανάγκη τους ειναι το παιχνίδι όπως λεει και ο μικρος μου μια φορά ειμαστε παιδια:)))Το διάβασμα θα το εχουμε για παντα…(δια βίου μάθηση)
Καλημέρα! 🙂
Το παιχνίδι σημαίνει τόσα πολλά και διαφορετικά πράγματα.
Είναι η ανάγκη για εκτόνωση, χαλάρωση, διασκέδαση, είναι “μαθαίνω τις ανθρώπινες σχέσεις”, είναι “ανακαλύπτω τον κόσμο”.
Ακόμη κι εμείς, οι μεγάλοι ψάχνουμε αυτή τη μισή-μία ώρα μέσα στη μέρα μας, που θα χαλαρώσουμε μέσα από ένα βιβλίο, τη μουσική, ένα καφέ με κάποιο φιλικό πρόσωπο ή μια εκπομπή με το σύντροφό μας το βράδυ στον καναπέ.
Έχουμε να περιμένουμε αυτή τη λίγη ώρα, αυτό το μικρό διάλειμμα που θα μας αποφορτίσει.
Εμείς που ξέρουμε και καταλαβαίνουμε, τί έχουμε ανάγκη και που ορίζουμε τον εαυτό μας.
Πόσο δε αυτά, που ακολουθούν ένα πρόγραμμα που “εμείς” (εμείς και το σύστημα) τους επιβάλλουμε, γιατί πρέπει.
Ε, ΠΡΕΠΕΙ να μην ξεχνάμε, ότι πρώτα από όλα είναι παιδιά! 🙂
Αν αναλογιστεί κανείς ότι κάποιοι άλλοι παράγοντες μπορεί να ευθύνονται για τον αριθμό των παιδιών που έχει μια οικογένεια και όχι από επιλογή , τότε θα πρέπει να χαίρεσαι αυτό που έχεις χωρίς τύψεις για τα μοναχοπαίδια. Και βέβαια τα λέω σε σένα να τα ακούω εγώ , που σκίζομαι να έχει παρέα αρκετά συχνά, που στεναχωριέμαι όταν δεν τα καταφέρνω αλλά νιώθω ότι τουλάχιστον προσπαθώ.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν τα νιώθω ως τύψεις, αυτά τα συναισθήματα, γιατί δεν νομίζω, ότι θα κάναμε κάτι διαφορετικό. Οι καταστάσεις, οι εξωτερικοί παράγοντες…
Είναι ίσως η ανησυχια και η επιθυμία να θες να βλέπεις το παιδί σου ευτυχισμένο. Και είναι αρκετό ότι προσπαθείς.
Και στα λέω για να τα ακούω κι εγω! 🙂
Το λέω καμιά φορά στα παιδιά μου όταν σκοτώνονται. Τους εξηγώ πόσο τυχερά είναι που έχουν το ένα το άλλο και παίζουν κατά τη διάρκεια της ημέρας. Εχουμε πολλούς φίλους με ένα παιδί και έχουν το ίδιο “πρόβλημα” με σένα και έτσι κανονίζουμε πολύ συχνά ώρες/μέρες παιχνιδιού για να χαίρονται και εκείνα. Όλα τα παιδιά απολαμβάνουν τις ώρες αυτές, πόσο μάλλον τα μοναχοπαίδια που τις περιμένουν με περίσσια λαχτάρα και τις εκτιμούν ακόμα περισσότερο.
Είναι υπέροχο αυτό που κάνεις με την κόρη σου. Είναι ένα ευτυχισμένο κοριτσάκι!
Δήμητρά μου,
Το σίγουρο είναι τα μοναχοπαίδια λαχταρούν την κάθε συνάντηση με άλλο παιδί.
Κι αυτό προσπαθούμε να της προσφέρουμε.
Να είσαι καλά! Να χαίρεσαι τα βλαστάρια σου. 🙂
Ομολογώ ότι παρόλο που έπιασες το θέμα μοναχοπαίδι από άλλη οπτική γωνία από αυτό που γράφω εγώ τώρα, για ακόμη μία φορά άγγιξες χορδές ευαίσθητες! Πόσο υπέροχο αυτό που έγραψες στο τέλος, να χαίρεται όλη την εβδομάδα και όχι μόνο το Σ/Κ. Κι εγώ αυτό θέλω για το παιδί μου αν και ακόμα δεν έχουμε μαθήματα σχολείου. Ομως το καταλαβαίνω απόλυτα αυτό που λες! Αχ αυτά τα μοναχοπαίδια μας!
Όσο μεγαλώνουν και ανάλογα με τις καταστάσεις που βιώνουμε όλοι μαζί σαν οικογένεια, οι σκέψεις μεταλλάσσονται και προσαρμόζονται στα νέα δεδομένα. 🙂
Θα την ζήσεις αυτή τη φάση με το σχολείο. Αυτή τη στιγμή ζώ και άλλα (που θα ζήσεις κι εσύ στη συνέχεια 🙂 ).
Η ουσία και η βάση είναι μία: Να έχουμε στο μυαλό μας ότι πρέπει να είναι χαρούμενα και να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τους εξασφαλίζουμε τις συνθήκες.
Τις περισσότερες φορές τα πράγματα είναι πιο απλά. Εμείς τα κάνουμε περίπλοκα με τις απαιτήσεις, που έχουμε από τον εαυτό μας.
Σμουτς, όμορφη! 🙂
Τώρα το διάβασα το ποστ σου (επίκαιρο πάντα!) και συμμερίζομαι απόλυτα τις απόψεις σου.
Και γω έχω ένα παιδάκια και αυτό που θέλω είναι να είναι ευτυχισμένη.. βέβαια είναι 4 ακόμη οπότε δεν είναι στη διαδικασία διαβάσματος.. αλλά νομίζω αυτό που λείπει από τα παιδιά σήμερα είναι το παιχνίδι! Γιατί οι γονείς θεωρούν ότι δεν έχει σημασία? (γιατί αν το θεωρούσαν σημαντικό δεν θα τα έτρεχαν όλη την ώρα σε “δραστηριότητες”! το ελεύθερο παιχνίδι!)
Και όπως γράφεις…
[…Γιατί θέλω να ακούω το παιδί μου να γελάει, όπως το ακούω τώρα από το παιδικό δωμάτιο, που είναι χαρούμενο παίζοντας με τη φίλη της κι ας μην έχει μάθει καλά από τώρα για τους παραθαλάσσιους, νησιωτικούς και ορεινούς τόπους της Ελλάδος…]
keep up!
Aγαπημένη μου, Daphnie… <3
Σε ευχαριστώ για τη γλύκα σου!