ΓΩΝΙΑ ΑΠΟ ΑΣΠΡΟ ΨΩΜΙ…

“Είχε ταλαιπωρηθεί πολύ.”

“Ξεκουράστηκε η θεία”, λένε.

Το σκέφτηκα κι εγώ, μόλις το έμαθα.

Αναλογίστηκα τις δυσκολίες, το σωματικό πόνο, την ψυχολογική της κατάστασή τελευταία.

Αλήθεια αυτό το “ξεκουράστηκε” – “ηρέμησε” – “θα ησυχάσει”, το λέμε με μία σιγουριά….

Η πραγματικότητα είναι, ότι προσωπικά με βολεύει, να το πιστεύω αυτό.

Να πιστεύω, όλοι οι άνθρωποι, που βασανίζονται, ηρεμούν, όταν πεθαίνουν.

Νομίζω, ότι όταν συμβαίνει αυτό, έχουμε ανάγκη εμείς να νιώσουμε, ότι τελείωσε η ταλαιπωρία τους.

Αλλά δεν είμαι σε διάθεση να αρχίσω μεταφυσικές αναζητησεις και αναλύσεις.

Πόσο περίεργο συναίσθημα όμως!

Μια ενοχή ανακούφισης συνδυασμένη με ένα βαθύ πόνο.

Κλείνω τα μάτια και εύχομαι τόσο δυνατά, να ισχύουν όλα αυτά.

Δεν είναι μόνο η συγγενική σχέση.

Είναι το δέσιμο με μία θεία, που μέχρι την εφηβική μου ηλικία, όταν δεν βρισκόμουν στο σπίτι μου, ήμουν στο σπίτι της.

Να είμαι παρέα με τα ξαδέρφια μου κι εκείνη, να μας φτιάχνει τεράστια σάντουιτς από γωνία άσπρου ψωμιού.

Και τα τέσσερα παιδιά θέλαμε σάντουιτς γωνία, οπότε για να μην χαλάσει το χατήρι κανενός, έπαιρνε 2 μεγάλες φρατζόλες και αφαιρούσε τις 2 γωνίες από το κάθε ένα.

Αφαιρούσε την ψίχα και  τα παραγέμιζε με φέτα και ντομάτα.

Μετά σκέπαζε τη γέμιση με την ψίχα κι αυτή ποτιζόταν από τους χυμούς της ντομάτας.

 

Τα πιο νόστιμα σάντουιτς της ζωής μου.

Ακόμη και όταν η μαμά έφτιαχνε τα ίδια, δεν ήταν σαν της θείας.

Η εικόνα της, να τα ετοιμάζει στον πάγκο της κουζίνας με μεράκι, τους έδινε άλλη νοστιμιά.

Θυμάμαι βραδιές, που οι γονείς μας είχαν έξοδο ή έλειπαν για 1-2 μέρες για δουλειές, μας κοίμιζε όλα μαζί στο παιδικό δωμάτιο του σπιτιού της, αφήνοντάς μας, να ξενυχτάμε χασκογελώντας και παίζοντας (κι ας είχε ορίσει η μαμά  “ύπνο νωρίς”).

Κρατούσαμε μυστικό εκείνη και εγώ ένα από εκείνα τα βράδια, που έφηβη  ήθελα να μείνω μέχρι αργά στη χοροεσπερίδα και με άφησε κρυφά από τον μπαμπά.

Μια θεία, που πάντα ήταν γελαστή και ποτέ δεν γκρίνιαζε.

Δεν είναι περίεργο, δεν τη θυμάμαι αλλιώς;

Με φώναζε “Κουτσούυυυυνι” και της έβγαινε από την ψυχή της.

Η θεία μου, που όταν γελούσε, γελούσε τρανταχτά.

Δυνατά.

Η θεία μου, που γελούσε και έλυνε το σώμα της. Ζούσε το γέλιο της.

Που έπαιζε μαζί μας με τις γάτες,  σαν να ήταν και η ίδια μικρό παιδί.

Που ήταν έτοιμη να αρχίσει να χορεύει, όποια στιγμή, αρκεί να την παρακινούσες.

Η θεία μου.

Η  μαμά των ξαδελφών μου,

η γυναίκα του θείου μου,

που δεν ήταν αίμα μου,

αλλά ήταν θεία μου.

Είδατε πόσο εύκολα, απλά και ουσιαστικά οι άνθρωποι γινόμαστε συγγενείς;

Δεν μας κάνει το αίμα. Η καρδιά μας κάνει.

………………………………..

Βρίσκομαι μακριά από την Αθήνα και μόλις λίγες ώρες πριν το έμαθα τηλεφωνικά από τη μητέρα μου.

Όταν μου το είπε, αντέδρασα με σοκ.

Μα… κάποια στιγμή σύντομα θα γινόταν.

Αφού ήταν φθίνουσα η κατάστασή της.

Γιατί αντιδρώ με έκπληξη;

Γιατί όσο κι αν μεγαλώνουμε, όσο κι αν γινόμαστε πιο δυνατοί, το θάνατο δεν μπορούμε, να το δεχτούμε.

Δεν μπορούμε να δεχτούμε τους ανθρώπους, να φεύγουν από τη ζωή μας.

Απλά το συνηθίζουμε.

Και παρακολουθώ την κόρη μου με τη μικρή της ξαδέρφη, να παίζουν στη βρύση της γιαγιάς, φτιάχνοντας μία λίμνη με “φανταστικά” νούφαρα, μαδώντας τα λουλούδια του κήπου και το μάτι μου σταματάει στα χρώματα.

Σαν αυτά που αφήνουν οι άνθρωποι, που περνούν από τη ζωή μας, γεμίζοντας κομμάτια του εαυτού μας.

Μαμά Μαμαδοπούλου

Σάββατο 28 Ιουνίου 2014