OIKOΓΕΝΕΙΑΚΟΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟΣ, ΛΕΕΙ…

Είναι αυτές οι μέρες που η μικρή κάνει διακοπές στους παππούδες και στις γιαγιάδες και εγώ έχω χρόνο(νομίζω.., όπως είπαμε!).
Πολυτέλεια!
Μέσα σε αυτό το δικό μου χρόνο σκέφτομαι! Ω, ναι! Μου συμβαίνει κι αυτό!

Πάντα σκέφτομαι και αναλύω! Ανάλυση να δεις! Το ανέκδοτο με το γρύλο; Ε!  Πρέπει να ήταν έμμεση ιστορία (αμένσιοτο κατά το Twitter) για μένα.

Όταν δεν έχω το παιδί στην καθημερινότητά μου να με διακόψει με μία ανάγκη της,  ένα “πρέπει”, ένα “μαμάααααα, να σου πωωωω”, βουτάω όλο και πιο βαθειά και αναλύω περισσότερο, ξανα-αναλύω, εκτιμώ, ζυγίζω, στέκομαι πάνω σε πράγματα και καταστάσεις, που με την ταχύτητα που τρέχω το υπόλοιπο διάστημα, μάλλον δεν τους δίνω τόση σημασία.
Όχι, γιατί αδιαφορώ, αλλά γιατί δεν με διακόπτει κανείς! (Όχι, που με είχατε για έξυπνη! ;p)
Είναι απίστευτο, πώς μία εικόνα μπορεί να πάει το μυαλό σου σε άλλα μονοπάτια.

Προχτές την ώρα που ήμουν στο τρένο γυρίζοντας από τη δουλειά, μπήκε στο ίδιο βαγόνι με μένα μία οικογένεια με 4 παιδιά. Οι ηλικίες τους από 2-3 το μικρότερο μέχρι 10-12 το μεγαλύτερο. Ομολογουμένως έκαναν πολύ θόρυβο, αλλά…..και βέβαια δεν με ενόχλησε.

Η μικρή έπαιζε με τη μαμά της και τα άλλα 3 έκαναν κάποιο παιχνίδι-αγώνα με τον πατέρα. Οι δύο γονείς δεν ήταν πάνω από 40.

Έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελά στην εικόνα αυτή και κάπου βαθιά μέσα μου να τη ζηλεύει. Με την καλή έννοια!

Χαίρομαι να βλέπω μεγάλες οικογένειες και θαυμάζω αυτούς τους γονείς.
Και είναι αυτές οι φορές που με νευριάζει αυτός ο “οικογενειακός προγραμματισμός”!!

Πώς να σας το εξηγήσω χωρίς να παρεξηγηθώ;…Αχμ!

Να… συμφωνώ, ότι η οικογένεια έχει ευθύνες.

Eιδικά στην εποχή μας (και στη χώρα μας, το τονίζω αυτό) δεν μπορείς να κάνεις οικογένεια χωρίς να λάβεις υπόψιν σου παράγοντες. Εσωτερικούς και εξωτερικούς!

Σωστά καταλάβατε! Παρακολουθείς το χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης, ακούς τη δήλωση της Μέρκελ, διαβάζεις τα tweet της Λαγκάρντ και αφού πάρεις ενημέρωση από τη Moody’s αποφασίζεις π.χ. σήμερα είναι μία καλή μέρα να κάνω πρόταση γάμου στην καλή μου  ή σήμερα δεν είναι καλή μέρα να δοκιμάσω να μείνω έγκυος!

Κάνεις ένα παιδί ή μάλλον…πριν κάνεις ένα παιδί, σκέφτεσαι και οργανώνεις ένα σωρό πράγματα.

Για παράδειγμα, ποιός θα το φροντίζει όταν γεννηθεί και μετά από λίγο καιρό θα επιστρέψεις, μαμά, στη δουλειά σου;

Δεν έχεις κάποια βοήθεια από δικούς σου ανθρώπους…Ναι!

Σε ποιό βρεφονηπιακό σταθμό θα το πας; (Έχει διαθεσιμες θέσεις – αν είναι δημόσιος-παίζει κι αυτό πλέον!)

Eίναι καλός;

Μέχρι τί ώρα μπορούν να το φροντίσουν;

Μα εσύ γυρίζεις πιο αργά και ο σύντροφός σου έχει άστατο πρόγραμμα και δεν μπορείς να υπολογίζεις σε εκείνον.

Να πάρεις άνθρωπο στο σπίτι να το φροντίζει μέχρι να γυρίσεις.

Ναι, αλλά τα οικονομικά σας δεν είναι και τα πιο ανθηρά για όλους, you know και….κάπου εκεί θυμάσαι, ότι υπάρχει και ένα ακόμη παιδί που το σκέφτεσαι, ότι θα πιεστεί, γιατί θα πιεστείς εσύ και θα πιεστεί και ο μπαμπάς και αυτό δεν θα είναι παιδί! Χύτρα ταχύτητος πριν την έκρηξη θα είναι.

Λυπάμαι που θα το καταγράψω, αλλά πλέον υπάρχουν και ζευγάρια γνωστών και φίλων που δεν προγραμματίζουν καν να μεγαλώσουν κατά ένα μέλος την οικογένειά τους, γιατί δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα (π.χ. είναι άνεργοι και οι δύο) και φοβούνται στην ιδέα μίας επιπλέον ευθύνης μέσα στην ανασφάλεια που ζουν, αυτή της ανατροφής ενός παιδιού.

Είναι απίστευτο συναίσθημα η μητρότητα και σίγουρα αντίστοιχα και η πατρότητα και στεναχωριέμαι, όταν ακούω ζευγάρια που θα μπορούσαν και θα ήθελαν να έχουν ένα παιδί και δεν το αποφασίζουν.

Στεναχωριέμαι ακόμη και για μένα. Πάντα ήθελα να γίνω μαμά. Όχι μόνο ενός παιδιού. Ήθελα παιδιά! Αν με ρωτήσετε ποιά θα ήταν για μένα η ιδανική οικογένεια, θα σας έλεγα μία οικογένεια με πολλά παιδιά, ίσως 4, 5, 6.

Ένα σπίτι γεμάτο ζωή!!

Πολλοί θα γυρίσουν να πουν, ότι άμα θες να κάνεις πολλά παιδιά, κάνεις και όλα αυτά είναι δικαιολογίες κλπ κλπ κλπ.
Δεν είναι όμως πάντα έτσι.

Η κάθε οικογένεια έχει τις δικές της αντοχές δύναμης και οικονομικών.
Δεν ισχύουν όλοι οι κανόνες και τα δεδομένα για όλους.

Δεν μιλάω θεωρητικά. Είχα κι άλλη εγκυμοσύνη μετά τη μικρή μου, η οποία δεν πήγε καλά και είχα την ευκαιρία την περίοδο εκείνη να ζήσω κάποια πράγματα, να συνειδητοποιήσω σχετικά πράγματα, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας τώρα(άλλη φορά θα σας πω και γι’αυτό – όχι που θα γλιτώσετε)!

Το σίγουρο είναι, ότι από τη δική μας πλευρά ο οικονομικός είναι ο τελευταίος λόγος για τον οποίο δεν θα αποφάσιζαμε να κάνουμε κι άλλα παιδιά!
Ακόμη και τώρα που η κρίση “ανθίζει”, δεν σκέφτομαι αυτό, αλλά τις δυνάμεις μου πρώτα από όλα και ύστερα του συντρόφου μου και των γονιών μας (που ευτυχώς τους έχουμε κοντά μας)!

Είναι σημαντικό, μία οικογένεια να είναι ευτυχισμένη και ισορροπημένη. Για να το πετύχεις αυτό, πρέπει να συγκεράσεις τα “θέλω”, “μπορώ” και “αντέχω” όλων των μελών της.

Εκεί στηρίζεται και ο οικογενειακός προγραμματισμός, που όσο κι αν δεν μου αρέσει, θεωρώ ότι είναι απαραίτητος.

Θα ήταν υπέροχο να μπορούμε να δημιουργούμε μεγάλες οικογένειες.

Μεγάλες οικογένειες σε κοινωνίες με γόνιμο έδαφος (πρόνοια και παροχές τουλάχιστον)που μπορούν να ανθίσουν τα παιδιά και να γίνουν ευτυχισμένοι ενήλικες.

Και ναι, όλα καλά με την οργάνωση και τον προγραμματισμό, απλά να…είναι που είμαι ρομαντική σε κάτι τέτοια θέματα και πιστεύω ότι η οικογένεια δεν χτίζεται μόνο με το μυαλό, αλλά και με την καρδιά!

Και η καρδιά ζητά χαρά και αυτή μεγαλώνει πολύ όταν υπάρχουν τριγύρω πολλά παιδικά χαμόγελα!

Γι’αυτό ακόμη κι αν τη συγκρατείς, άστην να χάνεται σε όμορφες εικόνες μεγάλων οικογενειών!

Όχι, δεν είμαι έγκυος! Ονειροπόλα είμαι! 😉

(H φωτογραφία είναι από την ταινία “Cheaper by the dozen 2”  με το Steve Martin!)