Κάποια θα πάει τη Δευτέρα στο σχολείο και έχει μεγάλη χαρά #hello_εφηβεία

Τη Δευτέρα το πρωί το ξυπνητήρι θα χτυπήσει χαρούμενα.
Μετά από 2 μήνες η κόρη μας θα πάει στο σχολείο και έχει μεγάλη χαρά.

Χαίρεται, γιατί θα συναντήσει μετά από καιρό κάποιους από τους συμμαθητές της, κάποιους από τους φίλους της και θα επανέλθει σε μία ρουτίνα (περίπου…), που της έχει λείψει πολύ.

Όταν αποφασίστηκε, να ανοίξουν τα σχολεία (Γυμνάσια και Λύκεια) και πριν το συζητήσουμε μαζί της, σκεφτήκαμε ότι θα είναι καλό για την ίδια να πάει. Όχι για τις γνώσεις που θα πάρει αυτές τις 9 – 10 ημέρες, που θα βρεθεί στο σχολείο.  Στην παρούσα φάση, το τελευταίο που μας έχει απασχολήσει είναι, εάν θα προχωρήσει η ύλη και εάν θα υπάρξουν κενά στην πορεία.

Με ποιά συλλογιστική το αποφασίσαμε;
Πρώτα από όλα ξεκινάμε με το δεδομένο, ότι στο σπίτι ζούμε οι τρεις μας και δεν έχουμε κάποιο άτομο που ανήκει στις ευπαθείς ομάδες. Αυτός ήταν ο βασικότερος παράγοντας που έκανε πιο εύκολη την απόφασή μας. Οι παππούδες και οι γιαγιάδες ζουν στα σπίτια τους και ούτως ή άλλως κρατάμε αποστάσεις, άρα, εάν (ο μη γένοιτο) χρειαστεί να μείνει στο σπίτι, θα είμαστε οι τρεις μας.

Επίσης, βασικό στοιχείο, ότι η κόρη μας είναι 15 ετών και πιστεύουμε, ότι μπορεί να φερθεί υπεύθυνα και να τηρήσει όλους τους κανόνες για την προστασία τη δική της και των άλλων (Χέρια  – απόσταση και μάσκα, όπου χρειάζεται).

Αν όχι τώρα, κάποια στιγμή αργότερα θα πρέπει να βρεθεί σε ένα χώρο με άλλα παιδιά. Τώρα, που τα κρούσματα του κορωνοϊου έχουν περιοριστεί πολύ, ίσως είναι λίγο πιο “ακίνδυνη” αυτή η συνύπαρξη.

Το γεγονός, ότι οι εκπαιδευτικοί θα μιλήσουν στα παιδιά για όλα τα μέτρα που πρέπει να λαμβάνουν για να προφυλάσσουν τους εαυτούς τους και τους άλλους, είναι κάτι που πιστεύουμε ότι θα την βοηθήσει ακόμη περισσότερο, να μάθει να εφαρμόζει στην πράξη  όλους τους κανόνες.
(Αλλιώς είναι να τα λέει η μαμά και ο μπαμπάς και αλλιώς όταν τα ακούει από την αγαπημένη της καθηγήτρια #hello_εφηβεία.)

Το βασικότερο το άφησα για το τέλος.
Θα επανέλθει στη μικρή κοινωνία, που της έχει λείψει πάρα πολύ.
Η αυτοαπομόνωση την έχει κάνει διστακτική σε εξόδους από το σπίτι, έστω και για μία απλή βόλτα.
Έχει μια συστολή στο να βγούμε έξω, στο να συναντήσουμε άλλη παρέα (δεν το έχουμε καλλιεργήσει κι εμείς, βέβαια).
Το να αρχίσει να συναντά τα παιδιά που γνωρίζει, θα της δώσει χαρά και θα χαλαρώσει από αυτό το σφίξιμο 2 μήνες μετά.
Είμαι σίγουρη, ότι θα αισθανθεί περίεργα. Αν ξεκινήσουμε από το πιο απλό, θα πω ότι είναι σε αυτή την περίοδο της ζωής της, που ο καθημερινός χαιρετισμός με τις φίλες ήταν μια αγκαλιά και τώρα αυτό δεν θα μπορεί να γίνει. Όμως, ξέρω, ότι θα βρουν άλλο τρόπο να νιώσουν αυτή την εγγύτητα κι ας μην έχει την ίδια θέρμη.

Τέλος, θέλω να πω ότι ξέρω, πόσο δύσκολο είναι για τους εκπαιδευτικούς.
Ξέρω, ότι θα ζοριστούν και επειδή έχω φίλες, που είναι καθηγήτριες και έχω ακούσει όλες τις ανησυχίες τους και τα προβλήματα που έχουν αντιμετωπίσει και θα αντιμετωπίσουν, γνωρίζω, ότι η δική τους αγωνία και η πίεση είναι τεράστια.
Έχουν να διαχειριστούν ένα νέο σύστημα, μία νέα τάξη, και κακά τα ψέματα, νέα παιδιά.

Στην παρούσα φάση  με βάση τα δεδομένα της δικής μας οικογένειας, εμείς σαν γονείς νιώθουμε, ότι το κέρδος που θα έχει το δικό παιδί μας, εάν πάει στο σχολείο, θα είναι μεγαλύτερο από την ανησυχία που έχουμε μέσα μας (γιατί κανείς δεν ξέρει, ποιά θα είναι η εξέλιξη).
Εύχομαι, να κυλήσουν όλα ομαλά.
Καλή Δύναμη στους εκπαιδευτικούς, που έχουν στα χέρια τους τα παιδιά μας!

Αυτό όμως, που κρατώ για την ώρα είναι, πως τη Δευτέρα κάποια θα πάει στο σχολείο και έχει μεγάλη χαρά.

Μαμά Μαμαδοπούλου