ΤIPS NO 3! ΘΕΛΩ…ΘΕΛΩ…ΘΕΛΩ….

…και όταν το “θέλω” δεν έχει αντίκρυσμα στο “έχω”…μπουχουχουχουουυυυ! Φανταζομαι, ότι καταλαβαίνετε ότι επειδή έχω μεγαλώσει,  χειρίζομαι λίγο πιο ώριμα τα πράγματα και ότι όλο αυτό αφορά την κόρη μου!
Ναι, ναι, ναι! Τα έχουμε ξαναπει, ότι γι’αυτό δεν φταίει το παιδί και μπλα μπλα μπλα μπλα η υπερκαταναλωτική μας διάθεση και μπλα μπλα μπλα μπλα και το τί μηνύματα τους περνάμε και μπλα μπλα μπλα…Πολύ μπλα μπλα και  άλλο θέλω να πώ!

Ένα Σάββατο (άτιμη μέρα καταναλωτικού όργιου) και ενώ έχουμε βγει για τις απαραίτητες αγορές στα μαγαζιά, κλασσικά από όπου κι αν περνούσαμε η πιτσιρίκα ήθελε τα πάντα! Από το super market-πατατάκια, από τον φούρνο-τυρόπιτα, από ένα κατάστημα με είδη δώρων-όλο το κατάστημα, μέχρι και από τον τσαγκάρη ήθελε ένα ζευγάρι παπούτσια που είχε για επιδιόρθωση και ήταν τίγκα στον γκλίτερ!! Δεν ήταν δικά μας, ε;

Η τελευταία μας στάση ήταν σε ένα βιβλιοπωλείο, από όπου έπρεπε να αγοράσουμε δωρό βιβλία για κάποιον φίλο της που είχε πάρτυ γενεθλείων το απόγευμα της ίδιας ημέρας. Εκεί επήλθε ο αλλαλαγμός! Ήθελε τα πάντα! Νομίζω ότι μόνο το μπλουζάκι της πωλήτριας δεν μου ζήτησε κι αυτό ίσως γιατί δεν φαινόταν καλά πίσω από τον πάγκο του ταμείου. Και φυσικά δεν της πήρα τίποτα και κλασσικά συνέχιζε το κλάμα. Μπουχουχουχουχουυυ!

Και όσο το άκουγα, τόσο φουρκιζόμουν. Επειδή είμαι όμως μία κιουρία (κυρία, καλέ), προσπάθησα να είμαι ψύχραιμη μέχρι που μου ήρθε μία φλασιά (τύπου “γλόμπος” του Κύρου Γρανάζη; Aυτό!) και στο θέλω της, της λέω: “Εγώ θέλω να έρθει ένα ελικόπτερο στην ταράτσα του σπιτιού μας και να με πάει βόλτα πάνω από την θάλασσα!”

ΓΚΛΟΥΠ!

Κόλλησε το πιτσιρίκι! Με κοιτάει και γλύφει τα ψευτοδάκρυα που τρέχουν στα μάγουλά της.

“Εσύ, τί θες;”, της λέω! Με κοιτάει…”Θέλω να πάω στην γιαγιααααά (ΚΛΑΣΣΙΚΑ!)”, μου λέει!

“Εγώ θέλω μία πισίνα, γεμάτη παγωτό και πολύ σιρόπι! Να κάνω βουτιές και να το τρώω”, της λέω!

Γυρίζει, με κοιτάζει και μου λέει “Tί λες, καλέ μαμά! Θα παγώσεις αν βουτήξεις εκεί μέσα!!!”

“Εγώ όμως, έτσι θέλω”, της λέω!

“Εσύ, τί άλλο θα ήθελες εκτός από το να πας στην γιαγιά;”

Γελάει και μου λέει “Να πάμε στο ζαχαροπλαστείο και να ρουφήξουμε όλη την σοκολάτα που έχει!” κι άρχισε να χοροπηδάει από την χαρά της.

Για να μην σας τα πολυλογώ, με τα “Εσύ, τί θες; Κι εγώ θέλω “τρελλά” πράγματα” την έκανα να ξεχαστεί, να γελάσουμε πολύ, γιατί λέγαμε ό,τι εξωφρενική τρελλή ιδέα μας ερχόταν (είχαμε την ιδεά να φτιάξουμε τόοοοοοσα πολλά πορ κόρν-ποπ κορν για τους κοινούς θνητούς- που θα ξεχείλιζαν από τα παράθυρα, τα μπαλκόνια στους δρόμους) και ξεχάσαμε την γκρίνια και τα παράλογα αιτήματα αγορών.  Ήταν διασκεδαστικό και δημιουργικότατο, γιατί η φαντασία μας κάλπασε, μας χαλάρωσε και μας γύρισε σπίτι χαμογελαστές.

Θα σας πω, ότι αυτό το εφαρμόζω από τότε και μάλιστα στο πρώτο γκρινιάρικο “μαμά, θέλω”, που έχει τρελλή απάντηση “Εγώ θέλω να βρέχει ζαχαρωτά”,  εισπράττω πονηρό χαμόγελο τύπου “αρχίζουμε το παιχνίδι μας ;” και τα ξεχνάμε όλα. ;P

Αν και μεταξύμας, αυτό με την πισίνα και το παγωτό δεν θα με χαλούσε.

Ή ένα σιντριβάνι γρανίτας φράουλας στο μπαλκόνι….

Δέντρα στον δρόμο που θα έβγαζαν κρουασάν σοκολατας…

Σταματήστε με εδώ, γιατί θα αρχίσετε να με φωνάζετε Γκρέτελ….

Μαμά Μαμαδοπούλου