Eίναι καιρός τώρα, που δεν μπορώ να καθίσω μπροστά στον υπολογιστή για να μοιραστώ σκέψεις μου.
Ναι, είμαι σε μεγάλη πίεση, αλλά πάντα έβρισκα χρόνο να γράψω στο blog.
Δεν είναι πρόβλημα ο χρόνος.
Ούτε θα έλεγα, ότι δεν μπορώ να μαζέψω το μυαλό μου.
Αντιθέτως, νομίζω, ότι τα κουτάκια στο κεφάλι μου είναι πιο τακτοποιημένα από ποτέ.
Eίμαι, όμως, σε μία ψυχολογική εγρήγορση, που έχω μεγάλη ανάγκη τις ώρες που βρίσκομαι στο σπίτι, να είμαι σε επαφή με συμπυκνωμένα συναισθήματα με το αγόρι μου και το παιδί μας.
Ναι, κάτι έχει συμβεί, που μας έχει αναστατώσει, αλλά την ίδια στιγμή, μας έχει ενώσει ακόμη περισσότερο.
Ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας ενός αγαπημένου μας προσώπου, έχει ενεργοποιήσει εκείνο το σύστημα, που έχει φωτίσει την αξία των πραγμάτων στη ζωή, στις ανθρώπινες σχέσεις και όχι μόνο.
Είναι ένα περίεργο σύστημα, που ξαφνικά φωτίζει την ουσία των πραγμάτων.
Αυτή η διαδικασία είναι πολύ εσωτερική και αρκετά προσωπική.
Η σκληρή πραγματικότητα έρχεται σαν δυνατό χαστούκι, που μόλις φύγει η ζαλάδα του βουητού στο αυτί, βλέπεις τι έχεις μπροστά σου.
Σαν να ξεκαθαρίζουν τα πράγματα.
Αυτό, ξέρετε, δεν είναι απαραίτητα κακό.
Στη δική μου περίπτωση θα έλεγα, ότι μάλλον με έχει κάνει πιο δυνατή και σίγουρα, πιο ώριμη.
Τα έχω βρει με τον εαυτό μου και αυτό είναι το σημαντικότερο όλων.
Πατάω στα πόδια μου, όχι γιατί πρέπει, αλλά γιατί απλά….πατάω στα πόδια μου.
Το λέω αυτό, γιατί στη ζωή μας υπάρχουν πολλές περιπτώσεις, που πρέπει να είσαι ένας από αυτούς ή αυτός που πατάει γερά στα πόδια του, για να στηρίξει και τους άλλους και όχι μόνο τον εαυτό του.
Αυτή ανάγκη-απαίτηση έρχεται ακόμη κι αν ο άνθρωπος -“στήριγμα” δεν είναι ψυχολογικά καλά.
Σε αυτή την περίπτωση, πρέπει να πάρει βαθιά ανάσα, να μαζέψει μέσα του όσα αποθέματα δύναμης έχει και να είναι ο δυνατός.
Αυτή η συνειδητοποίηση έχει απελευθερώσει μέρος του “Είναι” μου.
Πρώτα απ΄όλα, έχω νιώσει στο πετσί μου, ότι δεν χρειάζεται να είμαι πάντα αυτή, που θα είναι η δυνατή, αυτή που αντέχει.
Μπορώ να μην αντέχω και επίσης μπορώ να μην είμαι πάντα αυτή, που μπορεί να καταφέρει κάποια πράγματα ή όλα μόνη της.
Και όχι, αυτό δεν είναι αδυναμία.
Είναι δύναμη.
Τι σας λέω, τώρα…
Ναι, σίγουρα έχει επηρεάσει την έκφρασή μου εδώ, το γεγονός, ότι προχωρά η ψυχοθεραπεία-ψυχανάλυση, που έχω ξεκινήσει εδώ και 2 χρόνια (και νιώθω, πως είναι ό,τι καλύτερο έχω κάνει ποτέ για τον εαυτό μου).
Όλη αυτή η διαδικασία δεν εξαντλείται στη συνάντηση με τη θεραπεύτρια, αλλά συνεχίζει και μετά, οπότε “κλέβει” λίγο από την έκφρασή μου στο blog.
Οι άνθρωποι αλλάζουν, είτε γιατί το θέλουν, είτε και όχι!
Μπορεί, να μην ενδιαφέρει κανέναν αυτά που γράφω.
Μπορεί, όμως, κάποτε να τα διαβάσει η κόρη μου.
Ή και όχι.
Τι σημασία έχει;
Ήθελα, να τα πω και τα είπα. 🙂
Mαμά Μαμαδοπούλου
No Comments