Κασσετοράδιο και “Ω!Ντίρλαντα, Ντιρλάνταντα!” :)

Όπως έχετε εμπεδώσει όλοι σας, η οικογένειά μας είναι λάτρης της μουσικής και όπως σας έχω ξαναπεί από τότε που η μικρή ήταν έμβρυο έχει “μυηθεί” στη λατρεία αυτή!

Πριν ακόμη υποδεχτούμε το μωρό, στο παιδικό δωμάτιο υπήρχε ένα φορητό ραδιο-cd για να συνοδεύει τις μέρες και τις νύχτες της με μουσική non stop.

Και έτσι έχει μεγαλώσει. Με αυτή τη συσκευή να μετράει  ατελείωτες ώρες λειτουργίας 7,5 χρόνια τώρα.

Κάποια μέρα που μιλούσαμε και της έλεγα ιστορίες από τότε που ήμουν εγώ μικρή, με ρώτησε αν όταν κοιμόμουν είχα δικά μου cd για να ακούω τραγούδια….

Ναι!…. Της εξήγησα, ότι τότε (Tζήζας, ξαφνικά νιώθω μεγάλη!) δεν είχαμε cd και ότι υπήρχαν λίγες κασσέτες με παιδικά τραγούδια.

Απορία: “Η γιαγιά σου είχε κασσετοράδιο(δική της λεξης-μην με ρωτάτε); Άκουγες σπίτι της παιδικά τραγούδια;”

Kαι της εξήγησα, ότι στο σπίτι της γιαγιάς μου δεν είχα ανάγκη κασσετοράδιο, γιατί η γιαγιά μου, τραγουδούσε συνέχεια.

Θυμάμαι ακόμη τη φωνή της, να μου τραγουδάει παιδικά τραγούδια και όχι μόνο. Μου τραγουδούσε Αττίκ και καντάδες και τη χάζευα.

Και είναι αυτές οι στιγμές που κάνεις ένα υπερηχητικό ταξίδι στο χρόνο και σου έρχονται οι εικόνες από τότε που ήσουν ακόμη 3 ετών (ναι, έχω μνήμες από πολύ μικρή) και όντας τα πρώτα χρόνια το μοναδικό εγγόνι και ανήψι από τη μεριά του μπαμπά μου, θυμάμαι σε ένα μικρό δωμάτιο 8-10 ενήλικες (γιαγιά, παππούς, γονείς, θείοι, θείες) να μου τραγουδούν “Ω ντίρλαντα ντιρλάνταντά” και να μου χτυπούν παλαμάκια κι εγώ να χορεύω σαν την τρελλή!

Ναι! Το “Ω, ντίρλαντά ντιρλανταντά!” ήταν ένα τραγούδι που το έμαθα από τη γιαγιά μου και τον παππού μου και για κάποιο περίεργο λόγο με ξεσήκωνε.

Όποτε μαζευόμασταν σε γιορτές (Χριστούγεννα, Πάσχα κλπ), όπου γινόταν γλέντι στο πατρικό σπίτι του μπαμπά μου, μετά τις καντάδες και τους θείους που έπαιζαν κιθάρα και φυσαρμόνικα, ακολουθούσε η δική μου ατραξιόν.

Ήταν απαραίτητο να χορέψω στο ρυθμό που χτυπούσαν παλαμάκια και να καταλήξω σε αγκαλιές και φιλιά από όλους.

Σε εκείνες τις γιορτές δεν χρειαστήκαμε ποτέ “κασσετοράδιο”!

Αρκούσε η αγάπη για τη μουσική και κυρίως η αγάπη μεταξύ μας!

Πάμε λοιπόν! 🙂

 

ρέ ντιρλαντά, ντιρλανταντά, βρε ντιρλαντά και τέζα όλοι
και πώς θα πάρουμε την Πόλη, ω ντιρλαντά, ντιρλανταντά
Από την πόλη την καλή ήρθε μια σκούνα με πανί.

Ω ντιρλαντά, ντιρλανταντά, ω ντιρλαντά και δεν τελειώνει
βρε ντιρλαντά με ζαχαρώνει,
Ω ντιρλαντά, ντιρλανταντά, να το χαρώ που με κοιτά
Ω ντιρλαντά βρε λεβεντόνια, βρε και της Μπαρμπαριάς γλαρόνια.

Ω ντιρλαντά, ντιρλανταντά, ω ντιρλαντά βρε και βραδιάζει
βρε κι η κουβέρτα αναστενάζει
Βρε και ο μάγερας φωνάζει, ω ντιρλαντά, ντιρλανταντά
Βρε ντιρλαντά και τέζα όλοι και πώς θα πάρουμε την Πόλη.

Από την πόλη την καλή, ήρθε μια σκούνα με πανί
Ω ντιρλαντά, ντιρλανταντά, αχ η Μαρία του Μηνά
Επάνω στ’ άσπρο της ποδάρι θα πάω να δέσω παλαμάρι.

Ω ντιρλαντά, ντιρλανταντά, ω ντιρλαντά θα δέσω κόμπο
βρε στον λαιμό τους των αρχόντων
Να πέφτει ο κόμπος στο κοπάλι, στην Κατερίνα του τσαγκάρη
Βρε θα τη βάλω μες στην πλώρη και θα της κάμω γιο και κόρη.

Ω ντιρλαντά, ντιρλανταντά, ω ντιρλαντά και σεις λεβέντες
βρε θα σας δώσω εγώ βιολέτες
Θα δώσω σ’ όλους από δύο βρε και του Γιώργη δε του δίνω
Ω ντιρλαντά, ντιρλανταντά, ω ντα ντα ντα, ντιρλανταντά
Ω ντιρλαντά, ντιρλανταντά…

 Μαμά Μαμαδοπούλου