“ΣΗΜΕΡΑ ΓΑ, ΣΗΜΕΡΑ ΓΑΜΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ!”

Πριν από 11 χρόνια.

Όχι, όχι! Δεν έχουμε επέτειο γάμου.

Χτες πήγα σε μία επαγγελματική εκδήλωση σε μία αίθουσα συνδεριάσεων στο ξενοδοχείο, που είχαμε κάνει τη δεξίωση γάμου.

Όταν τελειώσε η εκδήλωση και καθίσαμε να χαλαρώσουμε λίγο, είπα στην παρέα μου για κάποιες από τις έντονες αναμνήσεις μου και πόσο αξέχαστη για ένα σωρό διαφορετικούς λόγους ήταν εκείνη η μέρα.

Σε αυτό το άρθρο θα σταθώ σε ένα από τα τόσα που έχω να θυμάμαι.

Ω, ναι! Τα θυμάμαι όοοολα και ήμουν μια χαρά ψύχραιμη. Πολύ cool!

Είχα κάνει και μεγάλη προεργασία και οργάνωση μήνες πριν. Ίσως….και περισσότερο.

Ε, δεν είχαμε τότε το “RockPaperScissors“, που σου διοργανώνει την εκδήλωση των ονείρων σου, οπότε τη διοργάνωσα μόνη μου.

Κυκλοφορούσα με ένα σημειωματάριο-ημερολόγιο μήνες πριν και σημείωνα, τσέκαρα, ξανασημείωνα κλπ.

Είχα αναλάβει τα πάντα. Ήθελα να αναλάβω τα πάντα.

Και τη μουσική!

Ο καλός μου λάτρης της μουσικής κι αυτός, με άφησε να κανονίσω εγώ τα της μουσικής, γιατί….ε….μάλλον…τώρα που ανατρέχω…μάλλον, δεν του άφησα πολλά περιθώρια;

Αχμ! Οh, well(αυτό πάντα το σκέφτομαι στα αγγλικά-άγνωστο γιατί. ;p)

Εκείνος ανέλαβε το τεχνικό μέρος της ιστορίας.

Ένας φίλος του, που είχε εταιρία με ηχητικές εγκατάστάσεις και εγκαταστάσεις φωτισμού, ανέλαβε να μετατρέψει το χώρο της αίθουσας της δεξίωσης σε χώρο party. Μεγάλα ηχεία, φωτορυθμικά, ρομποτικά κλπ.

2 μήνες πριν (μιλάμε για οργανωση, όχι αστεία) συζητήσαμε με το dj για τη μουσική, που θα παίξει.

Του είχα πει, ότι η μουσική ηθελα να είναι party.

Party, στο οποίο θα περάσουμε καλά εμείς, οι φίλοι μας, οι γονείς μας, όλοι. Θα έπαιζε και δημοτικά της περιοχής των γονιών μας για να χορέψουν όλοι (ξέρετε…και οι θείες από το χωριό που δεν ήθελαν να χαλάσουν το μαλλί χορεύοντας Guns’n’Roses) αλλά με μέτρο.

Του είπα για το τραγούδι που ήθελα για την είσοδο μας, το τραγούδι που θα χορεύαμε το ζευγάρι, το τραγούδι που θα χόρευα με τον αδερφό μου και τον μπαμπά μου και τον ρώτησα, αν τα είχε.

Είπε, “ναι” σε όλα (αχμφ!) και μείναμε ήσυχοι.

Παρασκευή βράδυ (ο γάμος Σάββατο) ο dj μας ενημερώνει, ότι είναι άρρωστος (δεν τον πίστεψα) και ότι θα αναλάβει ένας εξίσου καλός συνεργάτης του, με το οποίο θα μιλούσα την επόμενη ημέρα το πρωί.

Σάββατο πρωί μία ώρα πριν φύγω για το κομμωτήριο για να μου βάλουν τα τεράστια μπικουτί στο κεφάλι, που θα μου έκαναν το μαλλί “κάπως” παίρνω τηλέφωνο τον αντικαταστάτη Nτζι Τζέι (έτσι τον λέω γιατί dj δεν ήταν ακριβώς) .

Μιλάω μαζί του και συνειδητοποιώ ότι

δεν έχει το τραγούδι, που θέλαμε για την είσοδο στην αίθουσα,

δεν έχει το τραγούδι που θα χόρευα με τον καλό μου και τον μπαμπά μου

και ίσως να έχει αυτό που ήθελα να χορέψω με τον αδερφό μου.

Και….αφού τρώω μία φρίκη- όρθια τα μαλλιά πριν το κομμωτήριο- πήρα ανάσα.

Crisis management.

Ένα-ενα.

Όλα τα τραγούδια, που θέλαμε (oh, well..ήθελα) τα είχα.

Αλλά τα cd μου ήταν στο σπίτι μας κι εγώ από την προπαραμονή έμενα στο πατρικό μου.

Αχμ! Το πρώτο επείγον ήταν το τραγούδι της εισόδου, γιατί ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΜΟΝΤΑΡΙΣΤΕΙ!

Είχα ζητήσει το “Gold” των Spandau Ballet στο extended version, αλλά να ξεκινήσει από το 01:00 και όχι από την αρχή.

 

Ο Ντζί Τζέι δεν το είχε καν.

Σκέψου-σκέψου, Παιδοπούλου (τότε δεν ήμουν ακόμη Μαμαδοπούλου) ! Χα!

Παίρνω τηλέφωνο τον φίλο μου ηχολήπτη, το κινητό κλειστό! Το προηγούμενο βράδυ είχε μείνει στην κοπέλα του.

Έχω όμως κι άλλο φίλο ηχολήπτη.

Τον βρήκα και “Σώσε με!!! Έτσι κι έτσι! Μπορείς να  το “κόψεις” από το 01:00 και να το έχω έτοιμο;”

“Ε, εννοείται ότι μπορώ, μόνο που δεν το έχω το τραγούδι σε αυτή την εκτέλεση.”

Γκλουπ!

Δεν είχαμε την άνεση των mp3 τότε, καρντιά μου!

Σκέψου-σκέψου!

“Στάσου! Θα στο στείλω “ασυνόδευτο” με ταξί.”

Ο αδερφός μου ταξιτζής, μου στέλνει ταξί, παίρνει το cd κι εγώ φεύγω για το κομμωτήριο (μην ξεχάσουμε το μαλλί).

Ενώ είμαι στο κομμωτήριο, μιλάω με τον φίλο μου-ηχολήπτη, ο οποίος έφτιαξε το τραγούδι, αλλά έπρεπε να με βάλει να το ακούσω, αν το “έπιασε”από το σημείο που ήθελα.

Οπότε…έχω την κοπελίτσα που μου τύλιγε τα μπικουτί, να μου κρατάει το ακουστικό στο αυτί, γιατί έκανα και μανικιούρ παράλληλα (ε, λόγω της ημέρας, το’κανα κι αυτό) και αφού έδωσα έγκριση για το ηχητικό απόσπασμα, συνεννοήθηκα με τη φίλη-κολλητή, να περάσει να το πάρει και να το φέρει στο σπίτι (ο φίλος ηχολήπτης δουλευε το βράδυ και δεν μπορούσε να έρθει).

Ωραία! Και τώρα; Να κανονίσουμε τα υπόλοιπα τραγούδια.

Το τραγούδι που θα χορεύαμε με τον καλό μου ήταν αυτό:

 

Δεν ήταν από τα πιό αγαπημένα τραγούδια της σχέσης μας [Αχ, αυτή η σχέση μας… 🙂 ], αλλά σήμαινε κάποια πράγματα για εμάς τους δύο, σε μία συγκεκριμένη στιγμή της μέχρι τότε κοινής ζωής μας.

Για το τραγούδι, που θα χόρευα με τον μπαμπά μου είχα αφιερώσει ολόκληρο ποστ. Ήταν έκπληξη για τον μπαμπά μου, την ώρα που θα το χορεύαμε. (E, θα συγκινηθείτε λίγο. Μπορείτε να το διαβάσετε εδώ: “Εκείνο το βράδυ που με χόρεψε ο μπαμπάς μου….:) “

 

Ούτε ο αδερφός μου γνώριζε, ποιό τραγούδι, θα χορεύαμε.

Το “Ain’t no Sunshine” του Bill Withers ήταν ένα από τα δικά μας τραγούδια, από αυτά που, όταν το άκουγα κάπου στο ραδιόφωνο, τον έπαιρνα τηλέφωνο να προλάβει να το ακούσει ή το τραγουδούσαμε μαζί.

(Απόσπασμα από μία από τις αγαπημένες μου ταινίες “Notting Hill”)

Αφού με τύλιξαν με τα μπικουτί στο κομμωτήριο,  πήγα στο σπίτι μας με δύο κούτες και 2 πακέτα Post-it και διάλεξα cd με όλα τα αγαπημένα μας τραγούδια, που ήθελα να ακουστούν στο party μας.

Επειδή πλέον δεν είχα καμία εμπιστοσύνη στο Ντζι Τζέι, αλλά ήταν και ο μόνος Ντζι Τζέι, που μπορούσα να έχω εκείνη την ώρα, διάλεγα cd και στο εξώφυλλο κολλούσα ενα post it με το track, που ήθελα.

Τα έβαλα και στη σειρά, που ήθελα να ακουστούν και έδωσα στον αδερφό μου τις 2 κούτες με τα τραγούδια του party μας να τα πάει στο Ντζι Τζέι (τον λεώ έτσι, γιατί …δεν μπορώ να τον πω dj).

Είχα μουσική για την ώρα, που θα ετοιμαζόμουν στο σπίτι, αλλά δεν μπορούσα να το χαλάσω στη μαμά, που ήθελε να ακούσει το “Σήμερα γα, σημέρα γάααμος γίνεται” κλπ. Να συγκινηθεί πιο πολύ κλπ κλπ.

Επειδή όπως ίσως έχετε καταλάβει αγαπώ τις αναμνήσεις και αγαπώ να της αποτυπώνω με κάποιο τρόπο, είχα φροντίσει να έχω αναμνήσεις και από τη μουσική του party. 🙂

Μαζί με τις κούτες με τα cd, του είχα στείλει στο Ντζι Τζέι και μία συσκευή mini disc, για να ηχογραφήσει το party μας, το οποίο και έχουμε μετά από τόσα χρόνια.

Στην εκτέλεση του project της μουσικής, όλα πήγαν τέλεια.

Το απολαύσαμε όλοι. Χορέψαμε πολύ (εγώ δεν έβαλα πωπό κάτω) και ήταν party.

Party, στο οποίο χόρεψαν και άνθρωποι που είχαν να χορέψουν χρόνια.

Η πίστα ήταν γεμάτη συ-νέ-χεια.

Βέβαια….και βέβαια είχα τις παρεμβάσεις μου στο Nτζι Τζέι κάνοντάς του νοήματα “άλλαξε τώρα” ή “Κόψτο εδώ” κλπ, αλλά…οκ!

Μία εικόνα, που θα μείνει αξέχαστη σε όλους, ήταν εκείνη, που το νιόπαντρο ζευγάρι είναι έτοιμο να χορέψει το τραγούδι τους, ο Ντζι Τζέι επιλέγει λάθος τραγούδι, όπου η νυφη γυρίζει προς εκείνον με το χέρι στη μέση και του φωνάζει “ΤΟ 2!”, για να αλλάξει track και να βάλει το σωστό.

Όσες φορές και να δω το video, σε αυτό το σημείο θα γελάω πολύ.

Αναποδιές που συμβαίνουν, αλλά τόσα χρόνια μετά είναι κάποια από αυτά, που θυμάσαι και χαμογελάς.

Πωωωω! Έχω τόσα να σας πω για τη διοργάνωση του γάμου μας.

Όρεξη να΄χετε- άλλη φορά τα υπόλοιπα!

Και ναι! Επειδή στο τέλος της βραδιάς, είχαμε περάσει όλοι υπέροχα, δώσαμε και μπουρμπουάρ στο Nτζι Τζέι.

Μαμά Μαμαδοπούλου

(Image via)