Όταν περνάς όμορφα, δεν καταλαβαίνεις πώς κυλά ο χρόνος.
Έτσι το καλοκαίρι της πέρασε γρήγορα.
Κι αυτό είναι μεγάλη ευτυχία.
Ναι, χρησιμοποιώ αόριστο χρόνο, όσο κι αν μου γκρινιάξετε.
Έχει μπει ήδη σε ρυθμούς φθινοπώρου και της αρέσει.
Εξάλλου έχει αναμνήσεις από ένα καλοκαίρι που χάρηκε!
Λάτρεψε τις μέρες, που πέρασε με την αγαπημένη κολλητή της φίλη, την ξαδέρφη που συναντάει κάθε χρόνο στις διακοπές και γίνονται αχώριστες από την πρώτη στιγμή.
Για όλες τις μέρες των παππουδογιαγιοδιακοπών της, όπου βρίσκεται η μία είναι και η άλλη.
Είναι τόσο αγαπημένες και ταιριάζουν τόσο πολύ σε όλα, που πέρασε 1,5 μήνας και δεν παρεξηγήθηκαν ούτε μία φορά παρά την καθημερινή τριβή.
Έχουν έναν δικό τους δικό τους κώδικα και η μία υποχωρεί χάρην της άλλης, χωρίς όμως να χαλάει η ισορροπία της ισότητας της σχέσης τους.
Η μία είναι για την άλλη η αδερφή, που θα ήθελαν να έχουν.
Το άκουσα για πολλοστή φορά με παραπονάκι.
Της θύμισα για άλλη μία φορά, ότι αυτό είναι οι φίλοι.
Οι συγγενείς που εμείς επιλέγουμε. Χαμογέλασε.
Άλλο ένα καλοκαίρι χάρηκε ανέμελο παιχνίδι με άλλα παιδιά στη φύση.
Τα πόδια της έχουν χρώμα σοκολατένιο από τον ήλιο και χτυπήματα από το ποδόσφαιρο, τις ατελείωτες βόλτες με το ποδήλατο, γδαρσίματα από αγκάθια σε αγριόχορτα, ενώ έχουν μακρύνει δίνοντάς της κι άλλο ύψος κι έχουν δυναμώσει.
Είναι προέφηβη.
Αυτό το ενδιάμεσο στάδιο, που η εικόνα τη μία στιγμή σε κάνουν να βλέπεις ένα παιδί και την άλλη μια μικρή δεσποινίδα.
Ούτε για εκείνη είναι ακόμη ξεκάθαρο.
Πίστευα ότι θα είναι άχαρη αυτή η περίοδος, αλλά δεν είναι καθόλου.
Η εικόνα της μεταλλάσσεται.
Η ματιά και το χαμόγελο είναι ενός παιδιού, αλλά τα χαρακτηριστικά έχουν αρχίσει να χάνουν τη στρογγυλάδα και γίνονται πιο λεπτά.
Το χέρι φρατζολάκι δεν υπάρχει πια.
Μακριά λεπτά δαχτυλάκια μικρής δεσποινίδας σφίγγουν απαλά το χέρι μου.
Φοράει τα ακουστικά της και ακούει τραγούδια που έχει επιλέξει η ίδια στο mp3 της, τελευταίες εφηβικές επιτυχίες αλλά και άλλα τραγούδια που αρέσουν και στη μαμά και τον μπαμπά.
Ένα καλοκαίρι, που μίλησε για όνειρα.
Όνειρα για ταξίδια, βόλτες, συναυλίες, σπουδές, επαγγέλματα και άλλα που μοιράστηκε με τις φίλες της και δεν άκουσα και ίσως δεν ακούσω ποτέ, γιατί είναι τα πιο μυστικά της.
Το καλοκαίρι της είχε χαρά κι εκείνη γύρισε χαμογελαστή, φωτεινή και πιο…μεγάλη!
Και δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να κλείσω αυτό το κείμενο, παρά με ένα από τα αγαπημένα της τραγούδια, που την ακούω να σιγοτραγουδάει στιγμές – στιγμές τις μέρες που περνούν.
Εντάξει. Το παραδέχομαι.
Είναι ένα από αυτά που της αρέσουν και το έμαθε από τη μαμά. 🙂
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments