Eίναι από αυτές τις τρελές μέρες, που δεν καταλαβαίνεις πότε ξεκίνησε η μέρα και πότε η νύχτα ήρθε (χωρίς το γνωστό ουίσκι :p).
Kαι αφού είπες τη γνωστή γλυκειά καληνύχτα και έδωσες το απαραίτητο φιλί στο μικρό που έχει χωθεί κάτω από τα σκεσπάσματα, πατάς το play στο ραδιοκασετόφωνο για να ξεκινήσει το cd που έχει επιλέξει εκείνη. Μία κίνηση που την κάνεις από την πρώτη μέρα που ήρθε στο σπίτι από το μαιευτήριο και πλέον κάποια βράδια είναι μηχανική, όπως απόψε.
Είσαι ανήσυχη και αγχωμένη γιατί σε λίγες ώρες ξεκινά η νέα εβδομάδα κι έχεις να κάνεις τόσα πράγματα και κάθεσαι μπροστά στον υπολογιστή, να κάνεις προεργασία.
Και αρχίζεις να πληκτρολογείς, σημειώνεις, χάνεις ένα αρχείο, νευριάζεις κι εκείνη τη στιγμή, η φωνούλα στο παιδικό δωμάτιο τραγουδάει “αγ-γλικά” τραγούδια, λίγο πριν κοιμηθεί.
Και σταματά ο χρόνος.
Ακούς τη φωνούλα και φεύγει όλο το άγχος και η πίεση, γιατί πλημμυρίζεις αγάπη και γαλήνη.
Γεύση ευτυχίας, καθώς αισθάνεσαι την τύχη, που έχεις και ζεις αυτή τη στιγμή.
Να ακούς τη φωνούλα, να τραγουδά πριν αφεθεί στα γλυκά όνειρα, που εύχεσαι να έχει κάθε βράδυ.
Κλείνεις τα μάτια, ακούς τη φωνούλα και βλέπεις την Τίνκερμπελ να έρχεται από μακριά για να πετάξει μαζί της σε ονειρικά νεραϊδένια μέρη.
Καληνύχτα, φωνούλα μου!
Σ’αγαπώ μέχρι το διάστημα και πέρα από αυτό! 🙂
Υ.Γ. Και ηρεμείς! 🙂
No Comments