ΜΙΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ ΜΕΡΑ! :)

Πρωινό ξύπνημα.

Ή μάλλον….πολύ πρωινό ξύπνημα.

Κάποια από την αγωνία της που θα πηγαίναμε για μπάνιο ξύπνησε στις 05:00!

Μην τυχόν και δεν βρούμε ομπρέλα και ξαπλώστρα.

Ξανακοιμήθηκε, αλλά τί τα θες; Πέρασε καμιά ώρα για να με ξαναπάρει ο ύπνος.

Το κανονικό εγερτήριο ήταν στις 07:00.

Eτοιμαστήκαμε και 09:00 ήμασταν στην παραλία.

2 μαμάδες και 3 πιτσιρίκια.

Οι 2 μαμάδες προσπαθήσαμε να πιούμε καφέ….

“Μαμάααα, έλα κι εσύ.”

“Μαμάααα, έχει αχινό εδώ.”

“Μαμάααα, εδώ έχει βραχάκια (ένα μικρό βραχάκι κάπου στην τεράστια έκταση με άμμο) Έλα να με πας στα βαθιά!.”

“Μαμάαα, έχει ναυαγοσώστη; Αν φωνάξω βοήθεια θα με σώσει;”

“Mαμάαααα, Μπουχουχουυυυ, ο Α. με χτύπησε στο δάχτυλο με το νεροπίστολο.”

“Μαμάααα, θα βγω! Δεν κάνω άλλο!”

“Μαμάαααα, θα ξαναμπώ!”

“Μαμαάααα, θα φάμε παγωτό;”

Kαι παει λέγοντας….

Κάπου εκεί σε στιγμή αταξίας η μαμά αποφάσισε, ότι παγωτό δεν έχει, γιατί δεν συνεργάζονται και παγωτό θα φάμε μόνο οι δύο μαμάδες. Α!

Η ισχύς εν τη ενώσει! Και τα τρία μαζί με μία φωνή “Kαι θα φάτε και θα παχύνετε!Ναι, ναι!”

Φυσικά και απόλαυσαν το πρωινό.

Φυσικά και κολύμπησαν και επαιξαν μέσα στη θάλασσα και έφτιαξαν αστερίες στην άμμο.

Τάισαν κάποιους ξαφνικούς επισκέπτες.

Εκεί που καθόμασταν στις ξαπλώστρες ένα χεράκι ή μάλλον…ποδαράκι άρχισε να παίζει με την πετσέτα μου.

Γνωρίζοντας πολύ καλά αυτά τα παιχνίδια, συνέχισα το παιχνίδι με τον άγνωστο επισκέπτη μέχρι που εμφανίστηκε.

Η γάτα είναι σταθερή θαμώνας του cafe της παραλίας, έκανε βόλτες τριγύρω και πήγαινε και πολυ κοντά στη θάλασσα.

Τα παιδιά λίγο τη βρήκαν “γλυκούλα”, λίγο φοβήθηκαν που είδαν τα νυχάκια της….δεν την πλησίασαν.

Τελειώνοντας το μπάνιο και αφού είχαμε δώσει 2η ευκαιρία για το παγωτό, οι μαμάδες εισπράξαμε ένα καταιγισμό ευγένειας.

“Ευχαριστώ, μαμά! Παρακαλώ, μαμά! Ναι, μαμάκα! Βεβαια! Ό,τι πεις!” κλπ προκειμένου να επισφραγίσουμε την απόφαση της αγοράς παγωτού.

Σε εκείνη τη φάση η μικρή φιλενάδα μας αναρωτήθηκε αν θα γεράσει νωρίτερα από τον μικρότερο αδερφό της.

Mην με ρωτάτε. Δεν ξέρω πώς της ήρθε.

Ακολούθησε μία ολιγόλεπτη συζήτηση σχετική με το ποιός θα γεράσει πρώτος, τί μπορεί να κάνει να μην γεράσει εκείνη πρώτη, ποιός θα πεθάνει κλπ. Γνωστές συζητήσεις στην ηλικία των 7 μετά το μπάνιο στη θάλασσα! :p

Όλα αυτά μέχρι να ντυθούν και να φορέσουν τα παπούτσια τους, οπότε και έφυγαν τρέχοντας για το ψυγείο της ΕΒΓΑ.

Αμέσως μετά αποχαιρετίσαμε τους φίλους μας.

Επιστρέψαμε σπίτι για μπάνιο, ξεκούραση και φαγητό μέχρι το απόγευμα, που θα έπρεπε να πάμε να αγοράσουμε δώρο για το βαφτιστήρι μου που αύριο αυτός και ο αδερφός του έχουν πάρτυ γενεθλίων.

Η μικρή είχε πάρει το πορτοφόλι της μαζί με το εξωφρενικό ποσό του 1,3ο €, για να αγοράσει κι εκείνη κάτι.

Δοκίμασε διάφορα…:p

Αφού γυρίσαμε τους διαδρόμους, διαλέξαμε τα δώρα για τα παιδιά, δεν βρήκε κάτι η ίδια που να χρειάζεται, έτσι ώστε να ξοδέψει το 1,30 € και εδώ έρχεται η διαφορά του “μεγαλώνω”.

Μέχρι πρόσφατα την έπιανε μανία να αγοράσει κάτι οπωσδήποτε. Γύριζε γύρω γύρω στο κατάστημα, προκειμένου να αγοράσει αυτό το “κάτι”.

Σήμερα, μου είπε: “Μαμά, δεν νομίζω, ότι χρειάζομαι κάτι. Δεν θα πάρω τίποτα. Θα μπορούσαμε να πάμε στο super market μας να αγοράσω ένα χωνάκι με παγωτό μηχανής; Μου αρέσει εκείνο το παγωτό.”

Το δέχτηκα, αφού πρώτα της έκανα την επισήμανση, ότι αποτελεί εξαίρεση η μέρα (για το ότι θα έτρωγε 2 παγωτά σε μία ημέρα).

Όταν πήραμε το παγωτό (φυσικά πήρα κι εγώ! Μα, τί ρωτάτε; :p), καθίσαμε σε ένα παγκάκι έξω από το super market κι άρχισε να με ρωτά για ιστορίες από τότε που ήμουν μικρή και ζούσα στο ίδιο δωμάτιο με τον αδερφό μου.

Όταν τελείωσε το χωνάκι της, της είπα να φύγουμε και δεν ήθελε ακόμη.

“Θέλω να καθίσουμε λίγο ακόμη εδώ και να μιλάμε.”…

Δεν της χάλασα τη στιγμή.

Καθίσαμε εκεί για κάποια ώρα ακόμη και συζητούσαμε.

Γυριζοντας σπίτι, έβαλα στο αυτοκίνητο το cd της Adele “Live at The Royal  Albert Hall” και όταν άρχισε το Set the fire to the rain, ενθουσιάστηκε! Και ήθελε να το ξανακούει!

“Ξανά, μαμά! Από την αρχή! Δυνατά!” με το κεφάλι της να “χορεύει” έντονα στα σημεία κορύφωσης του τραγουδιού.

Και τελειώνει αυτή η μέρα και είναι ξεχωριστή.

Γιατί;

Γιατί έχει στιγμές που έζησα σήμερα και δεν είχα ζήσει χθες, προχθές ή δεν θα τις ξαναζήσω αύριο.

Έζησα άλλες χτες.

Θα ζήσω άλλες αύριο. Διαφορετικές.

Κι έτσι κάθε μέρα γίνεται ξεχωριστή!

Έτσι θέλω να  ζούμε.

Ακόμη κι όταν υπάρχει ο παράγοντας της ρουτίνας.

Αυτές οι στιγμές κάνουν τη διαφορά, που νομίζουμε ότι παγιδεύονται μέσα στο μυαλό μας και στην ψυχή μας, αλλά στην πραγματικότητα την στιγμή, που τις βιώνουμε ήδη περνούν.

Εξατμίζονται λίγο… Όπως τα αρώματα που όσο καλά και να κλείσεις το μπουκάλι, χρόνο με το χρόνο το άρωμα δεν είναι το ίδιο δυνατό και οι αισθήσεις διαφορετικές.

Κι αυτές τις στιγμές θέλω να τις απολαμβάνω την ώρα που γεννιούνται.

Γιατί τις ζω πρώτη φορά!

Κι όταν τις ζω σε επανάληψη δεύτερη, τρίτη ή πολλοστή φορά, δεν είναι ποτέ οι ίδιες.

Τις νιώθω διαφορετικά.

Γιατί την επόμενη κιόλας μέρα, θα είμαι διαφορετική εγώ ή οι υπόλοιποι.

Το επόμενο καλοκαίρι το παιδί μου θα σκέφτεται διαφορετικά, θα νιώθει διαφορετικά, θα εκφράζεται διαφορετικά.

Μία φορά θα είναι 7.

Μία φορά έζησε τα πρώτα της Χριστούγεννα.

Μία φορά έφαγε πρώτη φορά φρουτόκρεμα

Μία φορά εκστασιάστηκε πρώτη φορά με ένα συγκεκριμένο τραγούδι.

Μία φορά έδειξε ενδιαφέρον για πρώτη φορά να μάθει τί σκέφτομαι.

Κι εγώ μία φορά τα παρακολουθώ πρώτη φορά όλα αυτά.

Kαι όχι μόνο αυτά!

Γιατί δεν είμαι μόνο μαμά!

Είμαι κόρη, φίλη, γυναίκα, σύντροφος κι ένα σωρό άλλα!

Κάθε μέρα!

Κάθε μέρα τουλάχιστον μία πρώτη φορά.

Σε στιγμές.

Μοναδικές.

Σε μία ξεχωριστή μέρα!

Κάθε μέρα! 🙂

 

(photo via https://dailypositivequotes.com/quotes/life-is-beautiful)