ΠΑΠΠΟΥΔΟΓΙΑΓΙΟΔΙΑΚΟΠΕΣ DAY #1 !

Το πρόγραμμα έλεγε : Tην Κυριακή,που είναι η μέρα της γιορτής των μπαμπάδων, φεύγουμε για το πρώτο μέρος των παππουδογιαγιοδιακοπών της μικρής.

 
Από την Παρασκευή το μεσημέρι 1 βαλίτσα, 1 σακ-βουαγιάζ, 1 βαλιτσάκι, 2 τσάντες χειρός και 2 τσάντες ώμου είναι γεμάτες με όλον τον απαραίτητο εξοπλισμό. Παιχνίδια, χρώματα, μπλόκ, κουκλιά…
Και όχι μόνο! Όλες οι τσάντες είναι παραταγμένες με επιμέλεια δίπλα στην πόρτα εξόδου του σπιτιού.

Έτοιμες για να φύγουν διακοπές.

Τις βλέπω μέσ’τη μέση και τις μεταφέρω στο παιδικό δωμάτιο, εξηγώντας στην κόρη μου, ότι θα φύγουμε σε 2 μέρες και δεν μπορούμε να τις αφήσουμε εκεί.

Μετά από 3 ώρες οι τσάντες πάλι δίπλα στην εξώπορτα!
Επιστρέφουν στο παιδικό.
Μετά από 3 ωρες….τσουπ! Να’τες πάααααλιιιι δίπλα στην εξώπορτααααα!

Εάν οι βαλίτσες και οι τσάντες είχαν φωνή, θα τσίριζαν από τα “πήγαιν-έλα” μέχρι τη μέρα που φύγαμε.
Η μικρή μέσα στην ανυπομονησία …“Μαμαάααα, την Κυριακή θα πάμε στη γιαγια;”, “Mαμααααάα, θα πάρουμε και το ποδήλατο μαζί;”, “Mαμάαααα, να μην ξεχάσουμε την οδοντόβουρτσα!”, “Mαμάααα, η γιαγιά θα έχει κακάο για το γάλα μου;”.…και ένα σωρό άλλες ερωτήσεις.

Και το Σάββατο η πυρκαγιά που ξέσπασε στη Φώκαια προκάλεσε ζημιά σε κόπο μηνών του μπαμπά και ….τα πλάνα ανατράπηκαν!
“Μπαμπά…είσαι πολύ στεναχωρημένος; Μπαμπά,κουράστηκες τόσο καιρό και τώρα…”

Μουδιάζει και δεν τολμά να ρωτήσει τον μπαμπά αν θα φύγουμε την επόμενη ημέρα.
Συζητάω μαζί της και της εξηγώ, ότι αυτή τη στιγμή η προτεραιότητα του μπαμπά είναι να δει, τί θα κάνει με τη ζημιά που έπαθε.
Έχει ζήσει την κούραση και τον κόπο του και κατανοεί, πόσο στεναχωρημένος είναι.
Στεναχωριέται και η ίδια.
Δεν ξέρει πώς να βοηθήσει. Ξέρει μόνο να κάνει αγκαλιές και φιλιά, “για να μην στεναχωριεται τόσο ο καημένος”.

Είναι παιδί όμως και ξεχνιέται!
Και δική της προτεραιότητα είναι οι διακοπές της.
Και ….”Μαμάααα, πότε θα φύγουμε για τον παππού και τη γιαγιά;”
“Mαμααααά, θα φύγουμε αύριο;”
“Μαμάαααααα, γιατί δεν φεύγουμε σήμεραααα;”……………

Και η κατάσταση δεν μας αφήνει να φύγουμε Κυριακή.

Κι αρχίζει η υποβόσκουσα γκρίνια.

Υποβόσκουσα, γιατί έχει πλέον και συνείδηση, ότι δεν μπορεί να γκρινιάζει στον μπαμπά.

Άρα….την γκρίνια την ακούει η μαμά, που κατανοεί και τους δύο και προσπαθεί να κρατήσει ισορροπία.

Κι έρχεται η Δευτέρα και η μικρή με συνοδεύει στο γραφείο εκτάκτως, αφού οι παππούδες και οι γιαγιάδες είναι διακοπές.
Μέχρι το μεσημέρι είναι στα νεύρα της.

Οι “κεραίες” της όμως πιάνουν ότι γίνονται προσπάθειες να φύγουμε αμέσως μετά τη δουλειά για να την πάμε στο εξοχικό του παππού.

Υπόσχεται ησυχία και τάξη και ….τα τηρεί.

Και αργά το απόγευμα ξεκινάμε για τις πρώτες διακοπές της.
Στη διαδρομή προσπαθεί να συγκρατήσει τη χαρά της, γιατί ξέρω ότι νομίζει ότι θα μας πληγώσει.
Γελούν όμως τα μουστάκια της!
Και οι 2 ώρες της διαδρομής της φαίνονται ατελείωτες.

“Μαμάαα, πόση ώρα έχει περάσει;“
“Μαμάαααα, να…αυτό το μέρος το γνωρίζω. Είμαστε κοντά!”
“Μαμάαααα, εσείς θα μείνετε; Δεν θα μείνετε, έτσι;” (Να μας διώξει! Θέλει την αποκλειστικότητα με τη γιαγιά.)

“Θα σας λείψω;”…. H ανάγκη της επιβεβαίωσης της αγάπης υπάρχει πάντα και είναι πιο ισχυρή!

Κάπου στα μέσα της διαδρομής κάνουμε “επανάληψη σε όλα τα “πρέπει” και “μη”, τα οποία θέλει να επαναλάβει μόνη της δείχνοντας πόσο επιμελής και υπεύθυνη είναι. (“Ακούμε τον παππού και τη γιαγιά, δεν απομακρυνόμαστε από κοντά τους, δεν μπαίνουμε σε κανένα άλλο αυτοκίνητο παρά μόνο στου παππού και  σε αυτό μόνο με το booster και μόνο με ζώνη κλπ”).

Φτάνουμε στον προορισμό μας και είναι ήδη βράδυ.
Αποβιβάζουμε τα πράγματά της, καθόμαστε λίγο με τον παππού και τη γιαγιά και στη μισή ώρα κάνουμε αγκαλίες δίνουμε φιλιά και μπαίνουμε στο αυτοκίνητο για την επιστροφή στην Αθήνα.
Αύριο είναι εργάσιμη μέρα.

Από το πλαινό καθρεφτάκι βλέπω το τσουλούφι της να χοροπηδάει στον αέρα

“Γειά σου μπαμπάαα, γειά σου μαμάααα!”

Και όσο απομακρύνεσαι και σκέφτεσαι, ότι η επόμενη εβδομάδα είναι δική σου, δική σας, μόνοι σας…νιώθεις κάπως.

Σκέφτεσαι όλα αυτά που σχεδίαζες να κάνεις και χαίρεσαι.

Θα περασει όμορφα η μικρή κι εσύ θα χαλαρώσεις, θα ξεκουραστείς….

Αλλά  κάπου εκεί στην ακρούλα της καρδιάς σου σε “τσιμπάει” λίγο που έμεινε πίσω….

Θυμάσαι κάτι!

Παίρνεις τηλέφωνο τη μαμά σου:

“Mαμά, όταν κάνει μπάνιο μην την αφήνεις μόνη της. Γλιστράει η μπανιέρα σας! Μην χτυπήσει!”

“Μην αγχώνεσαι! Δεν την αφήνω μόνη της πουθενά! Μην έχεις έννοια! Απόλαυσε τις μέρες σου!”

 

.…Αχ, ρε μάνα! Αφού ξερεις…

Μπορείς να μην έχεις έννοια;

 

(Συνεχίζεται….)

(photo via 2275456?r=pin )