ΜΑΘΗΜΑ “ΣΩΣΤΟ – ΛΑΘΟΣ”!

Γυρίζουμε με τη μικρή στο σπίτι από επίσκεψη σε φίλους.

“Τί ωραία που περάσαμε! Τί ωραία που παίξαμε!”

Κι ενώ τακτοποιούσα τα πράγματα στο δωμάτιό της και εκείνη μου έλεγε ιστορίες, τη βλέπω και κρατά στα χέρια της ένα παιχνίδι, που της είχε δώσει η φίλη μου για να παίξει, όση ώρα ήμασταν στο σπίτι τους.

 

ΤΙΝ!!

Άναψε το λαμπάκι!

“Τί είναι αυτό;” την ρωτάω.
“Ε…εμ….να αφού μου το έδωσαν να παίξω….!”, μου απάντησε.
“Σου το έδωσαν να παίξεις εκεί και όχι να το πάρεις μαζί σου.”
Με κοιτούσε παγωμένη.

“Μα δεν το πήρα για να το κρατήσω για πάντα. Το πήρα για να παίξω λίγο κι εδώ!”, άκουσα ως απάντηση.

“Πώς θα σου φαινόταν εσένα, εάν ερχόταν εδώ η φίλη σου, η Έλλη και όταν έφευγε για το σπίτι της, έπαιρνε μαζί της κάποιο παιχνίδι σου, χωρίς να το έχει ζητήσει;” έθεσα το ερώτημα.
“Θα με στεναχωρούσε που θα το έκανε αυτό, γιατί θα ήταν σαν….κλεψιά” μου λέει και αυτομάτως “κατάπιε τη γλώσσα” της.
“Και τώρα τί πρέπει να κάνουμε;” είπα στη δεσποινίδα.
“Θα τους πάρουμε τηλέφωνο, να τους το πούμε και να ζητήσω συγγνώμη και να πάμε να τους το δώσουμε πίσω”, μου απάντησε μόνη της κλαίγοντας.
Είχε νιώσει άσχημα…
Ετοιμαστήκαμε και πήγαμε στο σπίτι των φίλων μας, από όπου είχε πάρει το παιχνίδι, για να το επιστρέψει.
Τους ζήτησε συγγνώμη, που το πήρε χωρίς να τους ρωτήσει και τους είπε ότι δεν ήταν σωστό.

Εγώ δεν μίλησα καθόλου.

Την άφησα να το χειριστεί μόνη της.

Φεύγοντας και ενώ συζητούσαμε, κατάλαβα, ότι ένιωθε ένα περίεργο μείγμα συναισθημάτων.

Αισθανόταν άσχημα για την αρχική της πράξη, αλλά και μία ανακούφιση, που με κάποιο τρόπο επανόρθωσε και μία κρυφή υπερηφάνεια που το αντιμετώπισε μόνη της.

Το ξέρω καλά αυτό το συναίσθημα.  Το έχω νιώσει ακριβώς για τον ίδιο λόγο  στην ίδια ηλικία.

Α’ Δημοτικού και αργά το απόγευμα η μαμά μου ελέγχει τη σάκα μου (έτσι τη λέγαμε την τσάντα :p), να δεί εάν έχω πάρει όλα τα τετράδια, αν τα έχω τακτοποιήσει όλα σωστά και ΤΙΝ! (υπήρχε και τότε, ναι, ναι!), ανακαλύπτει ένα μηχανικό μολύβι! Εγώ δεν είχα μηχανικά μολύβια!…
Το μολύβι ανήκε σε ένα συμμαθητή μου, τον Δημητράκη, και εγώ το είχα ζηλέψει και το είχα “βουτήξει” (για να τα λέμε όλα με το όνομά τους)!

Όταν η μητέρα μου με ρώτησε, τίνος ήταν ντράπηκα απίστευτα πολύ.
Αφού με μάλωσε και μου εξήγησε, ότι δεν ήταν σωστό αυτό που είχα κάνει, μου είπε ότι θα πάμε στο σπίτι του Δημητράκη, για να του το επιστρέψω.

Δεν ήθελα με τίποτα!

Την παρακαλούσα να μην το κάνουμε μαζί και να πάει μόνη της, αλλά εκείνη ήταν ανένδοτη.

Ετοιμαστήκαμε, λοιπόν, κι εμείς πήγαμε στο σπίτι του Δημητράκη, χτυπήσαμε την πόρτα και εκεί στην είσοδο (δεν ήθελα καν να μπω μέσα στο σπίτι), ζήτησα συγγνώμη που του πήρα το μολύβι και του το επέστρεψα.

Ένιωσα τέτοια ντροπή, αλλά φεύγοντας μία ηρεμία που έκανα το σωστό.

Αυτό το περιστατικό συνέβη πριν από 35 χρόνια και ακόμη σήμερα θυμάμαι τα πάντα.

Το πρόσωπο της μητέρας μου που συννέφιασε μόλις βρήκε το μολύβι, την είσοδο του σπιτιου του Δημητράκη και αυτό το φως της λάμπας που υπήρχε πάνω από την πόρτα τους. Έμεινε χαραγμένο στη μνήμη μου!!
Το σίγουρο είναι, ότι δεν ξαναπήρα ποτέ τίποτα από κανένα χωρίς προηγουμένως να ρωτήσω, εάν έχω το δικαίωμα να κάνω κάτι τέτοιο.

Το σωστό και το λάθος σε τέτοιες πράξεις είναι αντικειμενικά κρινόμενα και πρέπει να τα μαθαίνουμε από νωρίς.

Σωστό ή λάθος ο τρόπος, που ακολούθησα και εγώ, αλλά και η μητέρα μου, δεν ξέρω.

Σε μένα τουλάχιστον είχε αποτέλεσμα.

Έμαθα! Συνειδητά!

Από τη συζήτηση που ακολούθησε με την μικρή μετά το περιστατικό, αισθάνθηκα ότι πλέον δεν θα το επαναλάβει.

“Mαμά, ήταν ένα λάθος μου! Δεν θα το ξανακάνω! Το ξέρω, το ξέρω….!”

😉

Photo by via kid