OTAN H KOΡΗ ΜΟΥ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΤΟ ΣΤΕΛΙΟ ΠΑΡΛΙΑΡΟ! :)

Αν όχι όλα, τα περισσότερα παιδάκια εκεί στην ηλικία 4-5 ετών θέλουν να συναντήσουν έναν τραγουδιστή, έναν ηθοποιό, έναν αθλητή, έναν ποδοσφαιριστή, βρε αδερφέ. Η κόρη μου από τα 4 της  δηλώνε, ότι ήθελε να συναντήσει το Στέλιο Παρλιάρο.

Η αλήθεια είναι ότι δεν της προέκυψε έτσι ξαφνικά. Από τότε που είχαν ξεκινήσει οι εκπομπές του “Γλυκές Αλχημείες” στο Mega με συνταγές ζαχαροπλαστικής, της άρεσε να τις παρακολουθεί. Γενικώς της άρεσε να παρακολουθεί εκπομπές μαγειρικής, αλλά αυτή ήταν από τις αγαπημένες της.
Έτσι, λοιπόν, τα περισσότερα απογεύματα του Σαββάτου, που είμαστε στο σπίτι,  είναι  αφιερωμένα στην ζαχαροπλαστική τέχνη του Στέλιου Παρλιάρου.

 

Είχα στο νου μου να έβρισκα έναν τρόπο να τον συναντήσει κάποια στιγμή, αλλά δεν το είχα κυνηγήσει σοβαρά.

To Σάββατο, λοιπόν, εκεί που κάναμε τις αγορές μας στο Σκλαβενίτη, συναντήσαμε  promotion γνωστής εταιρίας βουτύρου και στο σημείο της προώθησης βλέπω τον Στέλιο Παρλιάρο. Με το που τον δείχνω στη μικρή, “κέρωσε”. Δεν κουνιόταν.
Της είπα να πάμε να του μιλήσουμε, αλλά… δεν κουνιόταν.
Τη συζήτησα και δεν ήταν ότι ντρεπόταν έναν άγνωστο, αλλά το άγχος ότι θα συναντούσε κάποιον που θαύμαζε και αυτό της δημιουργούσε μία ανασφάλεια, να το πω….πάντως κάτι…
Εκεί λοιπόν, λειτούργησα όπως η μαμά μου στο \”Μάθημα Τόλμης 1\” (διαβάστε το εδώ) και είπα, να δοκιμάσω να την εξαγοράσω!  Ναι, την εξαγόρασα! (Πείτε: “Κακιά μάνα;” Ίσως!)  Θα αγοράζαμε πατατάκια, που ήταν εκτός προγράμματος. Πριν προλάβετε να πείτε κάτι άλλο, δεν την πίεσα καθόλου! Δεν θα το έκανα ποτέ αυτό! Έριξα μία προσφορά “στο τραπέζι”. Tσακ! “Πατατάκια!”  Αν πραγματικά ένιωθε άσχημα, δεν θα συμφωνούσε. (Μεταξύ μας…δεν της πρότεινα να της αγοράσω και ηλεκτρονικό παιχνίδι των 300 €! Πατατάκια, που θα μπορούσε να αγοράσει την επόμενη μέρα.-Αυτά όλα προς απολογία μου, που εξαγόρασα το παιδί μου! :p)

Ήθελα να του μιλήσει για δύο λόγους: Ο πρώτος ήταν για να καταλάβει, ότι κάποιος που προβάλλεται στην τηλεόραση και θαυμάζει είναι και αυτός άνθρωπος και προσιτός και ο δεύτερος γιατί ήξερα,  ότι στο τέλος θα χαρεί.

Έτσι αφού συμφωνήσαμε ότι δεν χρειαζόταν να του μιλήσει εκείνη και ότι θα του μιλούσα εγώ, κατευθυνθήκαμε προς το μέρος του.

Ο ανθρωπος το ίδιο συμπαθέστατος κι από κοντά, μόλις του παρουσίασα τη μικρή θαυμάστρια, της χαμογέλασε και της μίλησε.

Ένιωθα τη μικρή δίπλα μου κολλημένη, να κουνιέται ψιλοχορεύοντας από τη χαρά της.

Μόλις απομακρυνθήκαμε, άρχισε να χοροπηδάει και μου είπε “Χα! Είδες τί ωραία που μου μίλησε;Το ήξερα ότι είναι πολύ καλός! Φτιάχνει και τόσο ωραία γλυκά εξάλλου!”.

Kαι φυσικά μόλις επιστρέψαμε στο σπίτι, το ανακοίνωσε διαδηλώνοντας τη χαρά της  στον μπαμπά, στον παππού, στη γιαγιά και σε όποιον φίλο έπαιρνε τηλέφωνο στο σπίτι!

Νομίζω, ότι την επόμενη φορά θα του ζητήσει φτιάξουν μαζί καμιά συνταγή! 😉

Άνετα!

Και δεν σας είπα και το καλύτερο. Ξέχασε να μου ζητήσει τα πατατάκια! Της τα θύμισα εγώ! 🙂