(Image by Lars Plougmann)
Απολαμβάνω να ακούω ατάκες, λέξεις, εκφράσεις από πιτσιρίκια.
Που θέλουν να πουν κάτι και δεν θυμούνται ακριβώς τη λέξη, αλλά στο περίπου και παρόλα αυτά τολμούν και λένε αυτό που έχουν στο μυαλό τους κι ας μην είναι σίγουρα, ότι είναι σωστό.
“Μαμά, τί βώδιο είμαι; Ο Θοδωράκης είναι Σκορπιός! Εγώ είμαι Αράχνη, Σκαθάρι ή τί άλλο;”.
Που θέλουν να εντυπωσιάσουν και να δείξουν, ότι ξέρουν μία “δύσκολη” ή πιο περίπλοκη λέξη, αλλά δεν γνωρίζουν ακόμη ουσιαστικά, πώς να τη χρησιμοποιήσουν.
Που φτιάχνουν μια δικιά τους λέξη, γιατί απλά δεν ξέρουν εάν υπάρχει κάποια που να καλύπτει αυτό που θέλουν να πουν.
Παρακολουθώντας ένα καναρίνι που δεν κελαϊδάει:
“Παππού, γιατί αυτό το πουλί δεν τσιουτσίζει;” (εκ του γαβγίζει εύλογα, προφανώς) (Εγγονή υπερήφανου παππού Ioanni Agiasmatzi)
Που προσπαθούν να εκφραστούν και πάντα βρίσκουν τον τρόπο.
Που λένε κάτι που για τους μεγάλους είναι πονηρό, όχι πρέπον, αδόκιμο κλπ, αλλά το λένε με όλη αυτή την αθωότητα που έχουν και ξαφνικά για λίγο η πονηρή, όχι πρέπουσα-αδόκιμη κλπ λέξη παίρνει λίγο χρώμα από την παιδικότητά τους αλλάζει χρώμα και σε κάνει να γελάς.
Συλλογίζομαι ότι με το πέρασμα των χρόνων, αυτές οι ατάκες, αυτή η χαριτωμένη αν και λάθος χρήση λέξεων και οι αυτοσχεδιασμοί θα λιγοστεύουν.
Θα αρχίσει να γίνεται όλο και περισσότερο ορθή χρήση λέξεων, φράσεων.
Ο προέλεγχος θα μπει στη σκέψη της κόρης μου, γιατί στο δρόμο προς την εφηβεία οι ανασφάλειες θεριεύουν, η ανάγη για επιβεβαίωση και σωστή έκθεση αυξάνονται και σιγά-σιγά η πλήρης παιδικότητα και αθωότητα χάνονται.
Μαζί με τα “μαργαριτάρια”.
Δεν ξέρω, εάν ο όρος “μαργαριτάρια” ξεκίνησε με ειρωνεία ή εάν στην πραγματικότητα τελικά αυτός που την ξεστόμισε-σκέφτηκε για πρώτη φορά, ένιωσε την αξία των στιγμών, που λέγονται όλες αυτές οι λέξεις και εκφράσεις.
Εάν είχε ζυγίσει πραγματικά το βάρος που έχει μία ατάκα που λέγεται από ένα παιδί που μεγαλώνει, ανακαλύπτει τον κόσμο, μαθαίνει, δοκιμάζει (λάθος ή σωστά) και όλο αυτό το κάνει χαριτωμένα.Αθώα. Απονήρευτα.
Παιδικά.
Κι εμείς δίπλα του γελάμε, γιατί αλήθεια είναι απίστευτα τα ανέκδοτα που μπορεί να προκύψουν από κάτι τέτοιο (*) και χαμογελάμε ακούγοντας τη γλυκειά φωνούλα να λέει :
Ξέρω, ότι η κάθε ηλικία έχει την ομορφιά της, τη γοητεία της, αλλά αυτή τη γλύκα της παιδικής ειλικρινούς αθωότητας και αφέλειας δεν την έχει καμία.
Και είναι ένα από τα πράγματα για τα οποία ζηλεύω τους παιδαγωγούς και όλους όσους το αντικείμενό τους έχει να κάνει με παιδιά.
Για την αθωότητα, την παιδικότητα, τη χαριτωμενιά, την ειλικρίνεια και την ευθύτητα μιας “γκάφας” π0υ γίνεται αυθεντικά, ασυνείδητα, αλλά είναι τόσο μα τόσο γλυκειά! 🙂
Γι’αυτό σε όλη τη διαδρομή που το “μπουμπούκι” σας μεγαλώνει και κάνει διάφορα και λέει διάφορα, βρείτε ένα τετράδιο, ένα μπλοκ, ένα blog ;p ή μπείτε στο “Ατάκες παιδιών….παιδεύουσι γονείς” και καταγράψτε.
Όταν κάποια στιγμή θα ανατρέξετε να διαβάσετε, θα σας πλημμυρίσουν εικόνες, συναισθήματα και χρώματα από τότε.
Από τη στιγμή που ειπώθηκε εκείνο το “μαργαριτάρι” από το στολίδι της ζωής σας! 🙂
Mαμά Μαμαδοπούλου
(*) ΔΕΝ ΚΟΡΟΪΔΕΥΟΥΜΕ ΠΟΤΕ!! Ούτε κάνουμε το παιδί να νιώσει άβολα, δημιουργώντας του συστολές και συμπλέγματα. Με όμορφο τρόπο του εξηγούμε τη σημασία της λέξης-έκφρασης και συζητάμε για αυτό.
2 Σχόλια
Θα μπορούσα να γράψω βιβλίο με τα μαργαριτάρια που ακούω κάθε μέρα εδώ και τόσα χρόνια..
Θα σου πω ένα φρέσκο απο μαθητή Ε τάξης
-Κυρία Αννα , ξέρετε που είναι η κυρία Σφουγγαρίστρια ; ( απο το καθαρίστρια)
Και ένα παλιό…
Εξηγώ τι σημαίνει ζωόφιλος…
Και ένα παιδί λέει “Α κατάλαβα, εγώ είμαι παστιτσόφιλος”
Φιλιά πολλά
Bιβλίο, δεν ξέρω αν θα έπρεπε να γράψεις, αλλά για αρχή καλό θα ήταν να τα έγραφες στο blog σου, αγαπημένη μας δασκάλα!
Φιλιά πολλά! 🙂