Ένα μάθημα που μου έμαθε η δική μου μαμά και τώρα προσπαθώ να το περάσω στην πεισματάρα κοράκλα μου!
……………………………………………………………………….
Γράφουμε ορθογραφία και υπαγορεύω λέξεις.
– Είκοσι!
-Δεν την ξέρω!
-Δοκίμασε να την γράψεις! Είμαι σίγουρη ότι ξέρεις να την γράψεις!
Σταυρώνει χέρια με τσαντίλα και…
– Δεν-την-ξέ-ρω!
-Ωραία! Και να μην την ξέρεις, δεν πειράζει! Προσπάθησε να την γράψεις, όπως νομίζεις!
-Μα…μπορεί να την κάνω λάθος!
-Και; Θα την ξαναγράψουμε και θα την μάθουμε. Σκέψου όμως και την χαρά να προσπαθήσεις να την γράψεις και να την γράψεις αμέσως σωστά;
Με κοιτάζει. Το σκέφτεται. Και μου λέει:
– Aλήθεια! Δεν πειράζει! Ε, μαμά; Κι άμα κάνω λάθος; Θα το διορθώσουμε, ε;
-Έτσι!
Δοκιμάζει να γράψει την λέξη “είκοσι” και κατά σύμπτωση (για να πούμε και την αλήθεια) την έγραψε σωστά! Ω! Τί χαρά!
Διπλή χαρά για μένα, γιατί η τύχη με βοήθησε και έμπρακτα της απέδειξα αυτό που της είπα.
Να τολμάς!
Θα της το λέω, όσο υπάρχω!
Και τί έγινε, αν κάνεις κάποιο λάθος;
Δικαιούσαι να κάνεις λάθος!
Κι αν κάνεις λάθος, να μάθεις, να το διορθώσεις, να προχωρήσεις.
Κερδισμένη θα είσαι! Ίσως όχι πάντα νικήτρια (που το εύχομαι από καρδιάς), αλλά κερδισμένη σίγουρα! Χωρίς απωθημένα και συμπλέγματα. Θα έχεις δοκιμάσει και θα ξέρεις. Θα ξέρεις τί μπορείς, τί όχι και στην τελική…θα έχεις διεκδικήσει κομμάτι αυτών που θες! Κομμάτι από τα όνειρα που κάνεις!
Και θα μου πείτε…όλα αυτά από μία ορθογραφία μίας λέξης;
Nαι! Από μικρά-μικρά πραγματάκια αρχίζεις.
Aρκεί να νιώθει, ότι είσαι εκεί! Να το στηρίξεις!
Θυμάμαι σαν χθες, που σε ηλικία 5 ετών η μητέρα μου με έπεισε, ότι μπορώ να ανέβω μόνη μου στην σκηνή σε μία συναυλία μίας τραγουδίστριας που λάτρευα…ε…δεν θα το κρύψω..ναι, κυρίες και κύριοι ήμουν fan της Μπέσσυ Αργυράκη…για να της δώσω ένα λουλούδι.
Ντρεπόμουν τόσο πολύ, που έτρεμαν τα πόδια μου.
Η εικόνα της μαμάς μου, που μου έλεγε “Εγώ είμαι εδώ! Πήγαινε!” είναι ακόμη στα μάτια μου μπροστά!
Πήγα διστακτικά και θυμάμαι ότι η Αργυράκη (που ήταν ας πούμε η Παπαρίζου της εποχής…), με πήρε αγκαλιά και είπε ένα τραγούδι μαζί με μένα πάνω στην στην σκηνή! Με χιλιάδες κόσμο από κάτω! Αχμ! Έτσι μάλλον βγήκε το ψώνιο από μέσα μου…!! :p
Κι όμως…αυτό ήταν ένα γεγονός που με “εμβολίασε” τόλμη (πσσσσσςςς! Τί είπα τώρα;) για πρώτη φορά!
Η μαμά ΜΟΥ!
Και μετά εγκατέλειψα την Μπεσσυ κι άρχισα να ακούω ξένη μουσική!
Έβαλα υψηλούς στόχους! :p
(Photo by sebileakc)
No Comments