Μεγάλωσα σε μία οικογένεια με μία μαμά που ήταν στο σπίτι.
Μία μαμά που μας ξυπνούσε ήρεμα και γλυκά το πρωί με το ραδιόφωνο να παίζει τραγούδια κι εκείνη να τα σιγοτραγουδά.
Φεύγαμε για το σχολείο και ξέραμε ότι το κολατσιό ήταν με φροντίδα στην τσάντα μας.
Γυρίζοντας το μεσημέρι στο σπίτι η μαμά ήταν εκεί χαμογελαστή και το τραπέζι στρωμένο.
Ζεστό φαγητό και ζεστό ήρεμο σπίτι.
Μετά το φαγητό και λίγη ξεκούραση η μαμά ήταν εκεί να της πούμε τα μαθήματά μας, να μας εξηγήσει και να μας βοηθήσει και όταν πια θέλαμε ένα διάλειμμα, μας ετοίμαζε κάτι για απογευματινό.
Έτσι…σε αυτούς τους ήρεμους και χαμογελαστούς ρυθμούς κυλούσε η μέρα μας.
Και φτάνω στο σήμερα που είμαι εγώ η μαμά και ….
Ξυπνάω με άχγος στις 06:40 και τρέχω.
Τρέχω να προλάβω να ετοιμαστώ εγώ, να ξυπνήσω και να ετοιμάσω τη μικρή και να προλάβουμε το κουδούνι στο σχολείο.
Είναι λίγες ημέρες που δεν είμαι αγχωμένη το πρωί.
Θες γιατί η μικρή νυστάζει και δεν ξυπνάει εύκολα, θες γιατί αργεί να πιει το γάλα της, θες γιατί θα τύχει αυτή η αναποδιά που θα λερώσει κατά λάθος την μπλούζα της και πρέπει να αλλάξει γρήγορα ή μήπως θες γιατί κάπου άλλαξε θέση στα κλειδιά μου παίζοντας και τώρα δεν τα βρίσκω για να ξεκλειδώσω και να φύγουμε….αργούμε και αγχώνομαι.
Αφήνω τη μικρή στο σχολείο και φεύγω τρέχοντας για το γραφείο, από το οποίο επιστρέφω στο σπίτι το νωρίτερο στις 18:45.
Ναι, μέχρι να γυρίσω είναι μαζί της ο παππούς και η γιαγιά και βοηθούν(γιατί και ο μπαμπάς γυρίζει αργά-πιο αργά κι από μένα), αλλά κάποιες εργασίες (κυρίως των μαθηματικών) ακόμη και στην Α’Δημοτικού είναι περίεργα διατυπωμένες, που δεν έχω την απαίτηση να μπορούν να κατανοήσουν απόλυτα, τί πρέπει να εξηγήσουν στη μικρή και να της δώσουν κατευθύνσεις.
Εδώ έχει τύχει φορές, που ακόμη κι εγώ (φύτουλας και στα μαθηματικά) ψάχνω να βρω τον απλό τρόπο να εξηγήσω και δυσκολεύομαι. Μου το έλεγαν και θεωρούσα ότι είναι υπερβολές. Ε, τελικά δεν είναι…
Οπότε από πριν μπω στο σπίτι, έχω στο μυαλό μου, ότι πρέπει
* να φάω γρήγορα (σαν τον γλάρο)
* να δω αν χρειάζεται κάτι η μικρή στη μελέτη της
* να την κάνω μπάνιο
* να της φτιάξω το βραδινό της
* να την βάλω για ύπνο
και στη συνέχεια να προλάβω να κάνω όοοο,τι άλλο έχω.
Και ναι κάποιες μέρες, είμαι αγχωμένη.
Μέχρι την ώρα που θα έχω κάνει όλα όσα πρέπει και θα ετοιμαστώ για την επόμενη ημέρα.
Και κάποιο από όλα αυτά τα απογεύματα, που η μέρα ηταν ιδιαίτερα φορτωμένη και απρόβλεπτα πιεσμένη, συνειδητοποιείς, ότι μεταφέρεις το άγχος σου στο παιδί και το τσιτώνεις.
Και εκνευρίζεται. Και χάνει την υπομονή του.
Και στιγμιαία επειδή είσαι κουρασμένη, θυμώνεις, αλλά….δεν φταίει αυτό.
Εσύ φταις.
Εσύ, που αντί να μπεις στο σπίτι με ηρεμία, είσαι ο άσπρος σίφουνας.
Αντί να κάτσεις λίγο να ηρεμήσεις και να πάρεις αγκαλιά το παιδί, τρέχεις και το πιέζεις.
Εσύ, που σε βλέπει να τρέχεις (τί να προλάβεις, αλήθεια;) και στρεσσάρεται.
Και βέβαια….κι εσύ φταις, αλλά…πόσο φταις;
Λείπεις τουλάχιστον 11 ώρες την ημέρα από το σπίτι και οι ρυθμοί σου από την ώρα που ξυπνάς, πέφτουν …μισή με μία ώρα (άντε, για σένα) πριν κοιμηθείς.
Kαι πάλι νιώθεις άσχημα…
Σήμερα ήταν ένα τέτοιο απόγευμα.
Όταν κάποια στιγμή συνειδητοποίησα, ότι την είχα εκνευρίσει, της ζήτησα συγγνώμη, την πήρα αγκαλιά και αφού της ετοίμασα και ήπιε το γάλα της, έβαλα στο cd player της ένα από τα τραγούδια με τα οποία τη νανούριζα, όταν είχε γεννηθεί και ξάπλωσα μαζί της στο κρεββάτι της. Εκεί όπως της χάιδευα τα μαλλία της, μου είπε…
Είδες, που όταν με παίρνεις αγκαλιά είναι όμορφα;
Eίδες;…. 🙂
Μαμά Μαμαδοπούλου
(photo via http://debally.deviantart.com/art/Must-Be-Love-80650089)
11 Σχόλια
Καλησπέρα!Παρομοια ημέρα είχα κι εγώ σήμερα με το πιτσιρίκι και κατανοω το κομματι φταίω που αγχωνομαι φταίω που μεταφέρω αθελα μου τα επαγγελματικά προβλήματα φταιω που δεν είμαι full time mom αλλά….τα παιδιά νιώθουν την αγάπη και τον αγώνα που δίνουμε οπότε…μας καταλαβαίνουν…Πριν λίγο βρήκε τον τρόπο να με ξεαγχώσει και μου ζήτησε και συγνώμη που με επιβαρυνε με φωνές και παράλογες απαιτήσεις….Το ξέρω οτι ήθελε την προσοχή μου και την είχε αφού συζητήσαμε πολιτισμένα και ήρεμα..Οι τύψεις είναι εδώ αλλα προσαρμοζόμαστε ολοι με τα σημερινά δεδομένα!!
Κατανόηση παιδιά μου απλή κατανόηση και απο τις δύο πλευρές!
Όλες οι μαμάδες έτσι είμαστε πια. Βέβαια, τα παιδιά είναι όπως εμείς στην ηλικία τους. Δεν νομίζω πως οι ενοχές βοηθούν. Ας τους μιλήσουμε. Ας τους εξηγήσουμε πώς νοιώθουμε, πόσο κουρασμένες είμαστε και πως περιμένουμε απ’ αυτά να μας βοηθήσουν για να ανταπεξέλθουμε όλοι μαζί. Ας τους τα πούμε με λόγια ανάλογα της ηλικίας και της ωριμότητάς τους. Ως παλιότερη μαμά, μπορώ να πω ότι όταν απευθύνουμε στα παιδιά αιτήματα ωριμότητας, κολακεύονται και προσπαθούν -όσο μπορούν- να ανταποκριθούν. Επιπλέον, η κουβέντα μας αποφορτίζει.
Ευτυχώς οι ενοχές δεν είναι σταθερό φαινόμενο. Εμφανίζονται κάποια στιγμή για να σου πουν :”Έι, ψιτ! Μπορείς να είσαι καλύτερη! Μπορείς!” και φεύγουν.
Συμφωνώ απόλυτα με το ότι πρέπει να τους μιλάμε και αυτό κάνω. Δεν ξέρω, μήπως το παρακάνω κιόλας. ;p
Απλά…να, μωρε…καμιά φορά…το παθαίνω κι εγώ αυτό….! 🙂
Οι εξοντωτικοί ρυθμοί της καθημερινότητας μας στερούν τη δυνατότητα και την ομορφιά των απλών στιγμών ευτυχίας. Προσπαθείστε να οργανώνετε το χρόνο σας, και με μικρά τιπς να κάνετε πιο απλή τη ζωή σας. Το να ζητήσεις συγνώμη από ένα παιδί είναι κάτι δύσκολο. Όμως, αν έχεις την ψυχική δύναμη να το κάνεις, το παιδί δε θα το ξεχάσει ποτέ. Όταν αγαπάς και φροντίζεις, αλλά συνάμα αναγνωρίζεις και παραδέχεσαι τις λάθος συμπεριφορές τότε σε εκτιμά ακόμα και ο πιο μικρός άνθρωπος…
Μιλήστε με τα παιδιά σας… Ακούστε τα, εκφράστε τους τα συναισθήματά σας (ανάλογα πάντα με την ηλικία τους)…
Συμφωνώ! Νομίζω ότι το μυστικό κρύβεται στο ότι πρέπει να τους μιλάμε, αλλά και να τα ακούμε πολύ προσεκτικά.
Τις περισσότερες φορές μας λένε μόνα τους τί χρειάζονται.
Χωρίς καν να τα ρωτήσουμε. Απλά να τα ακούσουμε και…να το! 🙂
Eίδες που η αγάπη πάντα βρίσκει το δρόμο όταν της δώσουμε μια ευκαιρία;
Πολύ τρυφερό το κείμενό σου…
Πάντα!
Eυχαριστώ!! 🙂
Άλλες φορές λέω, αυτή είναι η ζωή μας και άλλες, νομίζω ότι είμαστε παγιδευμένοι και έχουμε χάσει το νόημα!!! Μεγάλη ιστορία…
Μετά από αυτό, τα ξεχνάς όοοοοολα!! Τέλος…. 🙂
Γράφεις πολύ ωραία, συνέχισε έτσι …. 🙂
Ε; Μπορείς να μην τα ξεχάσεις;
Ευχαριστώ! 🙂
Χτες βράδυ την ώρα που έβαζα τη μικρή μου για ύπνο χωρίς παραμύθι γιατι ήταν “αργά” (όλο έτσι της λέω της καημένης), ζήταγε το μπαμπά της… γιατί, είπε χαρακτηριστικά “εσύ κάνεις όλο δουλειές”!!!! Άντε τώρα πείτε μου… είναι δυνατόν να μη νιώθω ενοχές?