O GARFIELD, ΤΟ ΚΟΜΠΟΛΟΪ ΚΑΙ ΟΙ ΣΤΥΜΦΑΛΙΔΕΣ ΟΡΝΙΘΕΣ! :P

“Επανάληψη σε 3 κεφάλαια στην Ιστορία!

Την Τρίτη έχουμε test, μαμά!”

Η ανακοίνωση έγινε με πολλή ψυχραιμία.

Ήταν πολύ cooooool, για να το πω στη δική μας γλώσσα. ;p

Η κόρη μου είναι λάτρης της Iστορίας.

Νομίζω, ότι μαθηματικά και ιστορία κονταροχτυπιούνται για το ποιό θα μπορούσε να είναι το αγαπημένο της μάθημα.

Γενικά, μέχρι και πριν ξεκινήσει την Γ’Δημοτικού άκουγα τρομακτικές ιστορίες για τα επαναληπτικά διαγωνίσματα και με “έκοβε κρύος ιδρώτας”.

Άκουγα για ατελείωτες ώρες διαβάσματος και για Σαββατοκύριακα απομόνωσης για την προετοιμασία.

Είχα αρχίσει να σκέφτομαι, ότι χρειάζόμαστε μια αποθήκη για να έχω ξηρά τροφή και νερό (ξέρετε….που θα χαθούμε από τον κόσμο διαβάζοντας), αλλά προτίμησα να κάνουμε τις πρώτες επαναλήψεις, να πάρω μία “γεύση”, να δω τί είναι τούτο και μετά να λάβω τα απαραίτητα μέτρα.

Και ξεκινήσαμε και όλα ήταν μια χαρά.

Ως μαθήτρια και φοιτήτρια ήξερα πολύ καλά, ότι αν έχεις διαβάσει καλά την ύλη η επανάληψη είναι εύκολη-βατή διαδικασία.

Έτσι και από την αρχή της χρονιάς είχα φροντίσει να το σημειώσω στην κόρη μου και να επιμένω στο να μαθαίνει καλά το καθημερινό της μάθημα (χωρίς να αφήνει κενά). Να μαθαίνει την ουσία και να την κατανοεί και να μην μένουμε “στο περίπου”.

Αυτό είναι ίσως ο σημαντικότερος λόγος, που μέχρι στιγμής οι επαναληψεις μας είναι “ανώδυνες” (έτσι πιστεύω, τουλάχιστον).

Όπως και να το κάνεις, όμως, όταν έχεις 3 ενότητες στην Ιστορία, σημαίνει πολλή ύλη σε σχέση με τα μέχρι τώρα δεδομένα.

Είχαμε δύο επιλογές: α) είτε να καθίσουμε και να κάνουμε όλη την επανάληψη μαζεμένη, όση ώρα κι αν χρειαζόταν, β) είτε να την κάνουμε με διαλείμματα ανά ενότητα.

Η μικρή επέλεξε την “κουρτίνα α”.  Συμφώνησα, για να ξεμπερδεύουμε.

Ηρακλής-Θησέας και Αργοναυτική Εκστρατεία.

Την έβαλα να κάνει μία γρήγορη ανάγνωση, αν και αντιδρούσε λέγοντας “Αφού τα ξέρω, μαμάαααααααααα” και ξεκινήσαμε.

Η όλη διαδικασία διήρκησε μόλις μία ώρα.

Τα θυμόταν όλα, τα είπε γρήγορα, δεν κόλλησε πουθενά, όβερ.

Όμως….υπάρχει πάντα ένα “όμως”….μετά το 10λεπτο άρχισε να βαριέται τη διήγηση (λογικό) και άρχισε από μόνη της να αλλάζει τον τρόπο με τον οποίο έλεγε το κάθε μάθημα.

Η πλάκα ήταν, που για κάθε ενότητα επέλεξε, χωρίς να το έχει σχεδιάσει, διαφορετικό τρόπο.

Στον “Ηρακλή” ξεκίνησε να διηγείται τους άθλους και μετά άρχισε να αυτοσχεδιάζει με ένα μπρελόκ Garfield, μία γόμα Αη Βασίλη και τα μολύβια της.

Ξαφνικά, ο Garfield έγινε “Ηρακλής”, ο Αη Βασίλης είχε πολλαπλούς ρόλους (Ιόλας, Διομήδης μέχρι και τη δευτερη σύζυγο έκανε-που δεν θυμάμαι τώρα το όνομά της) και τα μολύβια ό,τι άλλο χρειαζόμασταν.

Eδώ βλέπετε τον Ηρακλή (Garfield) με τον Ιόλαο (Άη Βασίλη). Ο ήρωάς μας έχει δεχτεί την πρόταση του Ευρυσθέα να κάνει τους άθλους και του βγάζει τη γλώσσα (τύπου “φάε τη σκόνη μου, Ευρυσθέα”).

Το κομπολόι είναι οι Στυμφαλίδες Όρνιθες. Τώρα που το σκέφτομαι…μήπως ήταν εύθικτα αυτά τα πτηνά και τελικά έφυγαν, γιατί παρεξηγήθηκαν από τον αγενή Garfield..ε…ήρωα; :p

Εδώ βλέπουμε τον ήρωά μας, να έχει στην πλάτη του τη γη από τον Άτλαντα,

ενώ εκείνος έχει πάει να του φέρει τα Χρυσά μήλα των Εσπερίδων.

Προφανώς και ως ήρωας ημίθεος έχει δυνατή γλώσσα, η οποία τον βοηθάει να αντέξει το βάρος.

Ο Ιόλαoς (Άη Βασίλης) μάλλον κοιμάται. :p

Στο πλάνο βλέπετε και το δάσος με τα Χρυσά Μήλα των Εσπερίδων (τη μολυβοθήκη).

Η διήγηση γινόταν κανονικά, αλλά επειδή η θεατρικότητα με όλη τη σκηνοθεσία μας καθυστερούσε, της είπα να το σταματήσει, οπότε στο Θησέα άρχισε να μου λέει το μάθημα τραγουδιστά…ΟΚ…

Θα έλεγα ότι ήταν κάτι μεταξύ μαντινάδας και ψαλμών, αλλά είχε κάτι το διαφορετικό. ;p

Στην Αργοναυτική Εκστρατεία τα πράγματα έγιναν πιο απαιτητικά, οπότε συνδύασε το τραγούδι με το σχέδιο.

Τραγουδούσε το μάθημα σχεδιάζοντας τις εξελίξεις.

Με εκείνα και με ετούτα, δεν βαρέθηκε καθόλου και η επανάληψη τελείωσε πολύ γρήγορα.

Για άλλη μία φορά, λοιπόν, θέλω να σημειώσω, τη μεγάλη σημασία που έχει στον τρόπο, που διαβάζει ένα παιδί.

Όταν υπάρχει ενδιαφέρον (και δη γίνεται με παιχνίδι, όποτε το επιτρέπει η περίσταση), δεν βαριέται και σίγουρα μαθαίνει περισσότερα.

Γνώμη μου είναι, ότι κάπως έτσι πρέπει να γίνεται η παράδοση.

Ξέρω, ότι δεν είναι πάντα εύκολο και ούτε είναι όλα ονειρικά πλασμένα μέσα σε μία τάξη, αλλά έχω εμπειρία από δασκάλους εμπνευσμένους, που όταν το θέλουν πολύ και έχουν διάθεση, γίνονται δημιουργικοί με τέτοιους τρόπους διδασκαλίας.

Έτσι κι εγώ την άφησα να κάνει την επανάληψή της με αυτό τον τρόπο.

Είχε το χρόνο και το δικαίωμα να το απολαύσει με το μυαλό της πιο ξεκούρααστο. 🙂

Το μόνο που εύχομαι τώρα,  είναι να μην μπερδευτεί και γράψει στο test:

“Το Λιοντάρι της Νεμέας, η Λερναία Ύδρα και τα Λαζάνια: Τρεις άθλοι του  Garfield”. :p

Mαμά Μαμαδοπούλου