Και δεν βλέπει και CSI!
Βλέπει Nickelodeon όμως θα μου πεις….:p
Το αλεπουδάκι παιδεύεται για να είναι 101 κι εγώ να μείνω στα 100, αλλά δεν τα έχει καταφέρει.
Το θέμα μας έχει τις ρίζες του στην περίοδο του Πάσχα.
Εκεί που στο μαγικό σπίτι της γιαγιάς είχε όλων των ειδών τα απαγορευμένα snack σε κοινή και προσβάσιμη θέα.
Και ενώ είχε το δικαίωμα να φάει, έβρισκε ευκαιρία στα κρυφά να φάει και κάτι επιπλέον.
Ήταν όμως απρόσεχτη! Αυτό που “ο Θεός αγαπάει τον κλέφτη, αλλά και το νοικοκύρη”; Αυτό.
Μία από εκείνες τις ημέρες έστρωνα τα σεντόνια της και τράβηξα το κρεββάτι γιατί δεν με βόλευε και ανακάλυψα, 4 περιτυλίγματα από κάτι μικρά σοκολατάκια μπουκιές που είχε στολισμένα η γιαγιά, από τα οποία είχε φάει ήδη ένα (φανερά) μετά το φαγητό.
Τα πήρα, τα πέταξα και κάποια ανύποπτη στιγμή, εκεί που καθόμασταν και συζητούσαμε άσχετα θέματα, την ρώτησα, γιατί έφαγε κρυφά 4 σοκολατένια αυγουλάκια και δεν μου το είπε! Κόλλησε!
“Πού το ξέρεις;” με ρώτησε γεμάτη απορία και μου είπε ότι
“Δεν μπορούσα να κρατηθώ, μανούλα! Τα έβλεπα στολισμένα και δεν μπορούσα!”
Δεν της αποκάλυψα, από πού το είχα καταλάβει και της ζήτησα την επόμενη φορά να μου ζητήσει ό,τι θέλει.
Η επόμενη φορά ήταν η επόμενη ημέρα. Είχε φάει κάμποσα πατατάκια με ρίγανη, που είχε πάλι στολισμένα η γιαγιά και την είχα παρακαλέσει να μην φάει άλλα την ίδια ημέρα.
Το απόγευμα καθόμουν στην αυλή και απολάμβανα τον καφέ μου και έρχεται όλο γλύκα και με αγκαλιάζει. Της έδωσα ένα ρουφηχτό φιλί! ΙΙΙΙΙΙΙ-ΑΝΝΝΚ! Γαϊδουράκι! Ζονκ, όπως θα λέγαμε!
Το φιλί στο μάγουλο είχε γεύση πατατακίου με ρίγανης.
Την ρώτησα αν έφαγε πατατάκια με ρίγανη. Ξανακόλλησε!
“Πού το ξέρεις;” με ρώτησε πάλι γεμάτη απορία και ανησυχία αυτή τη φορά.
Πάλι δεν της αποκάλυψα τίποτα και πάλι κάναμε ολόοοοκληρη συζήτηση!
Βέβαια έκανα και μία ολόοοοοοοκληρη συζήτηση με τη γιαγιά να αποσύρει όλα αυτά τα snack, γιατί μεταξύ μας δεν έφταιγε το παιδί! Εβλεπε και τσίμπαγε!
Πέρασε εκείνο το διάστημα και φτάνουμε στο χθες το απόγευμα. Κάποια φίλη της γιαγιάς την κέρασε ένα κουτί γεμιστά μπισκότα. Το έφερε στο σπίτι και συμφωνήσαμε, ότι μπορούσε να φάει ένα με το γάλα της.
Τα άλλα θα τα κρύβαμε για άλλη φορά.
Ξεχάστηκα και τα άφησα επάνω στον πάγκο.
Το πρωί όταν σηκώθηκα είχε ξυπνήσει η μικρή δεσποινίδα πρώτη.
Ήρθε, λοιπόν, να μου κάνει μία πρωινή αγκαλιά και να μου δώσει ένα φιλί και το φιλί της δεν μύριζε δυόσμο (που λεέι ένα τραγούδι του Ρόκκου), μύριζε μπισκότο γεμιστό.
Την ρώτησα, λοιπόν, αν έφαγε μπισκότο και η απάντηση που πήρα ήταν η εξής:
“Μαμά, έχεις κάμερες και με παρακολουθείς; Πες μου! Έχεις κάμερες; Γιατί αν έχεις κάμερες, να ξέρεις ότι δεν είναι σωστό! Πρέπει να μου έχεις εμπιστοσύνη! ΚΑΑΑΘΕ φορά θέλω να σου πω, τί έχω φάει (ΚΑΙ ΚΑΛΑΑΑ…) και όλο με προλαβαίνεις! Ναι, έφαγα ένα μπισκότο! Θα στο έλεγα! Να μην σου πω πρώτα Καλημέρα; (ΚΑΙ ΚΑΛΑΑΑΑΑ…)”
Φυσικά και δεν της είπα ποτέ, πώς κατάλαβα και για το μπισκότο.
Λίγο αεγότερα έκανε την ακόλουθη δήλωση:
“Σε πιστεύω ότι δεν έχεις κάμερες, αλλά αυτό το μαγικό, που κάνεις νομίζω ότι κάποια στιγμή θα χάσει τις δυνάμεις του!”….
Με δουλεύει…δεν μπορεί! ;p
3 Comments
Πες της πως έχεις μάτια και στην πλάτη! :))
Και οι δικές μας γιαγιάδες αυτά ακριβώς κάνουν!
Αδυναμίες είναι αυτές, όσες φορές κι αν έκανα κουβέντα μετά από λίγο το δικό τους γινόταν πάλι (κρυφά!)
Χαχαχαχα….. τρομερή!!!!!!
Η δικιά μου να δεις τι έκανε…… προχθές πηγαίνοντας για ύπνο πρόσεξα ότι η πόρτα του δωματίου της μεγάλης ήταν κλειστή, κάτι που με παραξένεψε, γιατί συνήθως δεν την κλείνει….. Πήγα κοντά, την άνοιξα και ανακάλυψα ότι εκείνη ήταν στο μπαλκόνι. Ακολούθησα, λοιπόν, τα “ίχνη”, βγήκα στο μπαλκόνι και την “τσάκωσα” την ώρα που έβγαινε από το δωμάτιο της αδελφής της.
“Τι κάνεις εκεί καλέ;” της λέω.
Και είχε ένα τόσο ένοχο χαμόγελο!!!!
Τελικά με τα πολλά την έπεισα να μου πει τι γύρευε στο δωμάτιο της αδελφής της. Τι ήταν αυτό που ήθελε; Τους μαρκαδόρους της!!!!
Και η ερώτηση μετά…… “Μα καλά πως με κατάλαβες;” χαχαχαχαχα….
Xαχαχαχα!! Όλα το ίδιο. Μήπως κι εμείς τα ίδια δεν κάναμε; 😉