Άνθρωποι και (απ)άνθρωποι…

Την προηγούμενη εβδομάδα συνέβησαν δύο περιστατικά, που μου δημιούργησαν κόντρα συναισθήματα.
Ας ξεκινήσω, όμως.

Τα τελευταία χρόνια έχω μία σχεδόν καθημερινή συνήθεια.
Συνήθως αργά το απόγευμα ή το βράδυ βγαίνω για περπάτημα ή για τρέξιμο με μοναδική παρέα την αγαπημένη μου μουσική.
Πριν από κάποια βράδια, λοιπόν, αποφάσισα να πάω για βόλτα στο Πάρκο του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος και να τρέξω γύρω από το κανάλι.
Στο τελείωμα της άσκησής είδα ένα μικρό γατούνι, να παίζει μέσα στους θάμνους. Το πλησίασα και μου φάνηκε ήμερο, οπότε κάθισα να παίξω μαζί του, κάτι που μου λείπει.(Στο σπίτι έχουμε 3 σκύλους – αρκούν, νομίζω…).
Για αρκετή ώρα ευχαριστήθηκα παιχνίδι με το γατάκι(νομίζω και εκείνο), μέχρι που με παράτησε για να κυνηγήσει ένα φύλλο.
Παρέμεινα καθιστή στο σημείο που ήμουν και το χάζευα.
Κάποια στιγμή φάνηκε ότι δίψασε και πλησίασε στο κανάλι να πιεί νερό.
Εκείνη την ώρα περνούσε  ένας άντρας γύρω στα 35 και σταμάτησε δίπλα του.
Πίστεψα, ότι θα του μιλήσει ή θα το χαϊδέψει.
Κι όμως… Του έδωσε μία σπρωξιά και το έριξε μέσα στο νερό!!!
ΓΙΑΤΙ;;;
Το γατί πετάχτηκε αμέσως έξω και εγώ έμεινα αποσβολωμένη να τον κοιτάζω, χωρίς να φωνάξω, γιατί φοβήθηκα.
Ήταν αργά, δεν είχε κόσμο τριγύρω και εκεί που καθόμουν ήταν σκοτεινά. Δικαιολογίες; Όχι!
Φοβήθηκα, γιατί ένας τέτοιος άνθρωπος που κάνει κάτι τέτοιο έχει κακία μέσα του και εκείνη την ώρα φοβήθηκα, ότι μπορεί ν αντιδρούσε άσχημα και σε μένα.
Το γατάκι ήταν μια χαρά και κάθισα κάποια ώρα μαζί του, αλλά εγώ έφυγα με άπειρες τύψεις, που δεν φώναξα και δεν τον κυνήγησα, για να τον καταγγείλω.
Γυρίζοντας στο σπίτι πολύ στεναχωρημένη, το είπα στον καλό μου, ο οποίος συμφώνησε πως έκανα αυτό που έπρεπε, γιατί ένας τέτοιος άνθρωπος μπορεί να είναι αδίστακτος και μόνη μου μέσα στα σκοτάδια, θα μπορούσα να κινδυνεύσω. Εκείνο το βράδυ έκανα  πολύ ανήσυχο ύπνο. Ένιωθα απαίσια. Η συνείδησή μου δεν με άφησε σε ηρεμία.

Δύο ημέρες αργότερα γυρίζοντας από τη δουλειά, βλέπω γύρω από ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο 4 κυρίες να κρατούν κονσέρβες και ξηρά τροφή για γάτες και να παλεύουν με κάτι.
Σταμάτησα, για να μάθω τί έχει συμβεί και εάν χρειάζονται κάτι.
Μου εξήγησαν, πως ένα γατάκι ήταν 2 ημέρες χωμένο μέσα στη μηχανή του αυτοκινήτου και δεν έλεγε να φύγει από εκεί.
Δεν ήταν φρακαρισμένο, γιατί όταν του έβαλαν φαγητό, εκείνο κατέβαινε να φάει και πανικοβλημένο επέστρφε μέσα στη μηχανή. Δύο ημέρες ήταν εκεί μέσα και νιαούριζε. Προφανώς ήταν πολύ τρομαγμένο και δεν έλεγε να εγκαταλείψει την κρυψώνα του.

Ήμασταν στη φάση να ειδοποιήσουμε την τροχαία, για να ειδοποιήσει τον ιδιοκτήτη του αυτοκινήτου, όταν η μία από τις κυρίες επικοινώνησε με κάποιον κύριο από μία φιλοζωική εταιρία, ο οποίος της πρότεινε να βρει με το κινητό της ήχους νιαουρίσματα από γάτες και να τα βάλει να ακουστούν δίπλα στο αυτοκίνητο, κάτι που έκανε.
Και τότε έγινε το μαγικό!
Το γατάκι άρχισε να νιαουρίζει σαν τρελό και βγήκε έξω!!!
Το έπιασαν αμέσως και η μεγάλη ευτυχία ήταν πως η μία από τις κυρίες, το πήρε για να το υιοθετήσει η ίδια!
Γύρισα με τέτοια χαρά, που δεν μπορώ να την περιγράψω!

Χαρά και για το γατάκι, που βρήκε σπίτι, αλλά πιο πολύ γιατί υπάρχουν άνθρωποι, που νοιάζονται.

Οι τύψεις για το πρώτο περιστατικό δεν έχουν φύγει, αλλά έχουν υπερισχύσει τα συναισθήματα ελπίδας, ότι οι άνθρωποι με συναισθήματα αγάπης είναι πολύ περισσότεροι.
Πάντως το σίγουρο είναι, ότι πλέον όταν πηγαίνω στο Πάρκο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, όπου υπάρχουν γάτες και γατάκια και τα πλησιάζουν περαστικοί, έχω το νου μου (και κοιτάω τριγύρω, εάν θα έχω ενισχύσεις…).
Αν και εύχομαι αυτό να ήταν το μοναδικό περιστατικό…

Άνθρωποι και (απ)άνθρωποι…

Φωτογραφία από Adina Voicu από το Pixabay